Boeken die ons aan het lachen maken

Afgelopen woensdag was het weer Yudadag. Die dag bestaat sinds we onze eigen villa in Noord-Bali betrokken. Ondanks dat we geen huiseigenaren meer zijn (maar toeristen), houden we die traditie in ere. Vanzelfsprekend werd er gezwommen. Een middag zonder zwempartijtje is ondenkbaar. Alhoewel?! In de Jakarta Post van donderdag las ik een artikel over een werkelijk stuitende kwestie. Lees vooral verder. Mij verging het lachen...

Het Indonesische Ministerie van Gezondheid begon vorig weekend in Jakarta aan een campagne om te waarschuwen tegen HIV. Er werden banners vervaardigd die in het openbaar stadsvervoer werden opgehangen. Ze bleven daar slechts één dag hangen, toen waren al duizenden mensen over de strekking van de poster gevallen. Niet in de laatste plaats HIV-activisten die in dit land al jarenlang tegen domheid en onwetendheid strijden. De banners beweren namelijk dat HIV overdraagbaar is (let op!) via zwemmen, muggen, niezen, speeksel, zweet en van hetzelfde bord eten. Je gelooft je eigen ogen toch niet?! Volgens een hoge ambtenaar van het Ministerie was het een printerfout. Naar verluidt, was het woord Tidak/No in de boodschap weggevallen. Een slechtere smoes kon hij niet verzinnen. Die man heeft als kind vast niet gelezen. Wat een achterlijke praktijken…

Terug naar het oorspronkelijke onderwerp: Yuda en boeken. Hij is acht jaar en nogal speels. Hij is snel afgeleid en vindt het lastig om zijn aandacht tot een of twee onderwerpen te beperken. Woensdag kwam hij rechtstreeks van school naar ons toe. Moeder Elsa drukte hem op het hart die middag ook te lezen. Als hij goed zijn best deed, mochten wij zijn huiswerkschrift aftekenen. Dat wordt door juf Riri wekelijks gecontroleerd en beoordeeld. Als het voldoende is, krijgt hij een waarderende stempel.

Na het veilige (!) zwemmen, dronken we vervolgens een drankje in het restaurant. Daarna was het tijd voor zijn leesopdracht. Sinds we met hem kunnen praten, leggen we nadruk op het belang en het plezier van lezen. Yuda kent mij niet anders dan met mijn neus in een boek of met de reader in de hand. Eerst toonde hij ons uitgebreid de voor- en achterkant van zijn leesboek, getiteld Cerita Binatang 5 Benua - Dierenverhalen van 5 continenten. Dat was pure afleiding, hij zat een beetje te fluffen in mijn ogen. Lezen ventje, dat is goed voor je!

Na aanmoediging van onze zijde begon hij, waarna een andere Yuda tevoorschijn kwam. Gedurende 20 minuten las hij geconcentreerd, zijn hoofd bewoog ritmisch van links naar rechts; met zijn lippen woorden vormend. Hij ging in het verhaal op. Op enig moment keek hij op: hij was klaar. Sudah. We deden een high five en zeiden hem dat hij goed zijn best had gedaan. Kami senang. Ik tekende met plezier af. Ik bladerde door zijn schrift en zag dat hij maandag na Heroes Day een boek mee naar huis nam getiteld Ik wil dokter worden. De regelmatige lezer weet dat wij hem voor die gelegenheid uitdosten als Dr Yuda. Verder bleek hij regelmatig boeken te lezen over dieren (onder andere walvissen) en de onderwaterwereld dus hij aardt naar zijn nenek kulit putih, zijn surrogaatoma-met-witte-huid.

Afgelopen week was het boekenweek op Yuda’s school. Coba, de Moluks-Nederlandse oprichtster van de lokale bibliotheek was erbij betrokken. Hier gaan kinderen zaterdagochtend nog naar school. Op zijn school worden die dag uitsluitend  projecten gedaan. Als afsluiting van de week werd een decoratiewedstrijd gehouden met als thema Books that make us laugh. De eerste ingevingen van mijn liefje waren Billy en Bessy Turf en Dik Trom, zelf heb ik goede vroege herinneringen aan de Okki, Taptoe en Donald Duck. Kuifje en Suske en Wiske kwamen iets later in beeld. Mijn eerste favoriete boekpersonnage was Pipi Langkous. Boeken die mij, volwassene, aan het lachen maakten, zijn onder andere  van Dimitri Verhulst, Bill Bryson, John Irving, Terry Pratchett, Christopher Moore en David Sedaris. Het zijn niet hun grappen, het is verrassend taalgebruik, vreemde figuren en bizarre ervaringen die de lach voortbrengen. 

In die week was er een ruilbeurs, als school doneerden ze boeken aan een arme school in de heuvels die geen boeken hebben en ze bezochten de bieb. Op de laatste schooldag van de boekenweek kregen de kinderen de opdracht te horen. Elke klas moest de deur van het eigen lokaal versieren op een manier die past bij het thema. And guess what? Mijn liefje en ik werden gevraagd als juryleden. Als fel tegenstanders van corruptie waren wij als jury niet ontvankelijk voor steekpenningen. Wij hadden geen voorkeur, al is en blijft Yuda onze lieveling. 
De groepen werden beoordeeld op hun creativiteit, op de mate waarin van hergebruik van materialen en op hun presentatie. Alle klassen spraken Engels! De prestigieuze bokaal ging naar klas 1 met het verhaal van hun Three Little Pigs (Elizabeth Ross), een Disney-klassieker over biggetjes die bezoek krijgen van boze wolven en zich kranig weren. De allerkleinsten wonnen met een neuslengte van klas 2 van Yuda (Click, Clack Moow: Cows that type) die van Pak Syd, mede-oprichter en hoofdonderwijzer van de school, de prijs voor het beste teamwork in de boekenweek ontving. Een oorkonde en drie vouchers voor vrije schoolminuten viel hen te beurt.