Afgelopen week waren we druk met dozen inpakken en werkzaamheden voor het
nieuwe huis bespreken. Inmiddels pakten we de laatste doos in en haalden we de
fietsen uit de schuur. We gaan immers naar het ‘platteland’ verhuizen, een dorp
zonder heuvels maar mét fietspaden. Diezelfde week waren we door de huidige eigenaren van (casa) Numéro Uno
uitgenodigd om een potje jeu de boules te komen spelen met hen en buren. Zij
wilden ons op die manier aan hun vrienden- en kennissenkring introduceren als
de nieuwe eigenaren.
Wij togen naar het park met een goede fles wijn onder de
arm. Bij die gelegenheid ontmoetten we onze Engelse buurvrouw Barbara en vele
anderen; er wonen tevens Zwitserse, Zweedse en Schotse mensen. De meesten
hebben nog een woning in hun Vaderland, sommigen noemen Spanje thuis, net als
wij.
Degenen met de langste vriendschappen met Lynn & Dick introduceerden
zich met ‘I hate you’ of ‘I don’t want to know you’. Wij vatten dat geenszins persoonlijk
op (bovendien begrijpen we iets van Britse humor). Afscheid nemen van goede
vrienden doet nu eenmaal pijn en door ons bod op het huis, keren zij naar
Engeland terug. Het werd een zeer geanimeerde middag. Pat & Sue bereidden een
buffet voor 30 gasten. Kom er eens om?!
De dag daarop hadden wij een afspraak met Antonio voor het uitkiezen van
tegels en andere materialen voor nieuwe inloopdouches. Het bad gaat eruit,
net als de wasbakken. Het werd drukker en drukker in de winkel. Een ouder
Zweeds echtpaar bleek een aanpassing op de gasleiding in hun oude kampeerwagen nodig
te hebben om zonder problemen in Spanje te kunnen touren. De vrouw, die
Birgitta Sjömark bleek te heten, begon op enig moment met jazzy stem te zingen.
Ter vermaak van ons en het winkelpersoneel. Haar echtgenoot vertelde trots dat
ze weleens met een plaatselijke big band zingt en op Youtube is te zien.
Hierbij een filmpje van die reuze aardige mevrouw. Het werd een dolle boel toen ook Antonio a capella een emotioneel, folkloristisch
Spaans lied aanhief, inclusief snik in de stem. Dochter Rachel hield het niet
droog tijdens zijn optreden, rechterhand Magdalena groeide vijf centimeter toen
ze haar baas aankeek. Een memorabele ochtend.
Ter viering van ons 28e verbond reden mijn liefje en ik daarna voor de
lunch naar onze favoriete tapasbar De
Tonnetjes. Ook daar bleek de sfeer uitgelaten. Uitbater José António, die
wij al minstens tien jaar kennen, liep ontspannen rond en had veel tijd en oog voor
zijn klanten. Ook voor ons. Al jarenlang praten wij over de aanschaf van een
wijnvat of bierton als buitenbar. In mijn beste Spaans legde ik aan hem uit dat
wij op korte termijn gingen verhuizen naar Pilar de la Horadada en dat wij voor
het nieuwe terras heel graag een van zijn tonnetjes zouden willen kopen. Zijn antwoord
was dat die niet te koop zijn. Ik knipperde met mijn ogen dus hij herhaalde
zijn zin. De tonnetjes zijn niet te koop… Hij laat er echter graag eentje bij
ons bezorgen als kado. Ik geloofde mijn oren niet. Spontaan drukte ik een kus
op zijn wang, mijn liefje volgde mijn voorbeeld. Niet veel later kwam hij terug
met zijn persoonlijke visitekaartje en privé-telefoonnummer. Hij kneep nog even
liefdevol in haar wang. Hoe leuk is dat?! Zodra we zijn geïnstalleerd, bellen
we hem en laat hij onze buitenbar bezorgen. Vandaag brachten we alle meubels en
andere spullen naar onze nieuwe optrekje.
Onze brede bedden moesten via een takel
aan de gevel naar boven worden geheveld; die konden niet over de trap. De
verhuizers waren om vijf uur ’s middags compleet uitgeput; we gaven hen een
sabbatical… Morgen worden alle lampen en schilderijen overgebracht. We gaan
twee nachtjes bij vriend Frans slapen alvorens bij de notaris de verkoop en
aankoop te regelen. Daarna gaan we slapen in ons nieuwe huis met tuin, aan
de kust. Lang gewacht, stil gezwegen, nooit gedacht, toch gekregen. Joehoe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten