Vrolijk Pasen!

Culinary Canvas (Easter Eggs) - Lauren Purnell

Gezeten aan mijn nieuwe bureau wens ik je een vrolijk pasen toe. ¡Feliz Pascua! Het is hier letterlijk een vrolijke boel, met Bernadette over de vloer. Mijn verjaardag vierden we gedrieën in restaurant Casa Araez, een lokaal etablissement dat we al jarenlang bezoeken maar dat in het afgelopen jaar de kaart regelmatiger veranderde, meer personeel in dienst nam en het logistieke proces verbeterde. Daar pakte ik een grote stapel piekfijne boeken uit die Bernadette meebracht. 
De autobiografie van Sonja Barend, de eerste roman van Pierre Jarawan, het essay van Conny Palmen, het boekenweekgeschenk van Herman Koch en het eerste boek van de Napolitaanse romantrilogie van Elena Ferrante. Dat laatstgenoemde boek ging haar om de titel: ‘De geniale vriendin’... ;-)

We kregen in de afgelopen dagen een voorproefje van de staat van onze Spaanse woonwijk in feestelijke tijden. Deze wijk bestaat grotendeels uit woningen die door Spanjaarden uit het binnenland tijdens Pasen en de zomermaanden worden gebruikt. In de afgelopen twee weken keerden mensen uit Madrid en Murcia naar hun huizen terug om de voorjaarsschoonmaak te doen en alles op orde te brengen voor de eerste vakantie aan de kust. De heilige week, Semana Santa, is voor de meeste Spanjaarden de belangrijkste en feestelijkste week van het jaar.

Het is thans behoorlijk druk in de straat; als wij relatief laat terugkeren kunnen we er niet parkeren. Ik vind het geen probleem een straatje verderop te parkeren. Het is boeiend om te zien welke buur met wie omgaat. Er valt op dat vlak nog veel te leren. De ene familie is de andere niet. Eén Spaanse familie was afgelopen week wel heel nadrukkelijk aanwezig. Ze zaten met tien personen op het terras en de drank leek rijkelijk te vloeien. Er klonk Spaanse muziek en een hoop geklap en geklets. Er bleek een jarige in hun midden die meermalen werd toegezongen, zelfs om 2 uur 's nachts. We hoorden het geduldig maar met enige verwondering aan. De dag erna was het geluid echter verstomd. Toen kwam het feestgedruis van een ander terras. Hoe het ook zij, het is prettiger naar een blij gezelschap te luisteren dan naar 50 langszoevende auto’s - per uur welteverstaan.

Op de avond van Goede Vrijdag maakten wij ons op om naar de boetprocessie in Pilar de la Horadada te gaan. Daarvoor reserveerden we een tafel bij Méson Los Caracoles in de hoofdstraat. We kennen de plek al jarenlang maar aten er niet eerder. Mijn liefje vertelde dat in sommige Tripadvisor reviews wordt gemopperd op het bedienend personeel; men zou niet aardig zijn jegens mensen met geen of weinig Spaanse taalbeheersing. Dat was voor ons geen reden om het restaurant te mijden. Het eerste dat mij er opviel, was de vriendelijkheid van het personeel. Tijdens het hele diner bleef de glimlach op alle gezichten, wie ons ook bediende. Eensgezind bestelden we biefstuk met ensalada de la casa. Mijn entrecote van de grill had de cuisson die ik wenste, ook Bernadette en mijn liefje waren tevreden over hun bestelling. De porties zijn groot, de kaart is niet verrassend maar de gerechten waren goed bereid. En men schenkt een goede rode huiswijn.

Daarna liepen we de zwoele zomeravond in, op weg naar de route van de paasprocessie. Na circa tien minuten kwamen we binnen het bereik van de trommels en trompetten. We bleven steken op een overzichtelijke hoek. Ik wist dat het een goede plek was want een filmploeg had daar hun opstelling gekozen. Hun apparatuur zag er uiterst professioneel uit. Drie cameramannen waren aan het werk: de ene op een verhoging die uitkeek over twee straten, de andere te voet met een traditionele camera op de schouder en nummer drie stond achter een lange hengel met daaraan een grote digitale camera. Hij gebruikte een joystick als afstandsbediening. Als amateurfotografe keek ik mijn ogen uit. De flexibele zwenkarm leverde fraaie beelden op in vogel- en kikkerperspectief. We stelden ons naast dit team op. Soms schoot er een man of camera voor de lens maar we hadden voldoende ruimte om rond te lopen.

Vrouwen in zwarte mantilla’s, mannen van broederschappen met hun veelkleurige puntmutsen (capriotes), devote deelnemers op blote voeten. Vaandels, bloemen, kaarsen en talloze vergulde ‘tronos’ die de lijdensweg van Jezus Christus uitbeeldden. Er waren overigens twee vrouwenteams; de zusterschappen. Wat mij tevens opviel, waren de vele Zuid-Amerikaanse koppies in het gezelschap. Het toppunt van inburgering, wat mij betreft. En ik zag heel veel toeschouwers, jong en oud, langs de route zitten en staan. Het was niet de eerste keer dat wij gedrieën de processie in Pilar de la Horadada gadesloegen. Deze keer voelde anders omdat mijn liefje en ik nu ingezetenen zijn. Het werd een ingetogen, indrukwekkende rondgang.

En gisteren fietsten we voor het eerst naar onze favoriete tapasbar De Tonnetjes. Hoe leuk is dat?! We smulden van marineras, quisguillas, croquetas de gambas, pulpo à la plancha en rijkgevulde vissoep. Vandaag gaan we brunchen op het nieuwe terras van Frans en Roland.