Doscientos minutos

We keken naar de eerste wedstrijd van de hockeyvrouwen van Oranje. Nederland organiseert momenteel het Europese Kampioenschap en wij zijn als fans van de partij. Ik downloadde de bijbehorende app. Nou, je mist niets als je het niet doet. Wat een sof! Het heeft een simpele interface, geeft geen overzicht van gespeelde poulewedstrijden, houdt de stand in de poule niet realtime bij, toont geen foto’s van teamspelers, biedt suf dagelijks nieuws en zo kan ik nog wel even doorgaan. Een gemiste kans.

Nu het team grote speelsters moet missen als Naomi van As, Joyce Sombroek en Maartje Paumen vroeg ik mij af hoe dit nieuwe, verjongde team zou varen tegen de Spaanse hockeysters. De wedstrijd begon met een minuut stilte vanwege de terroristische aanslagen in Barcelona en Cambrils. Ik word giftig van dit soort laffe daden. Er lopen inderdaad meer gestoorde lui vrij rond dan er opgesloten zitten. Ben je moslim, 17 of 18 jaar oud, met nog een heel leven voor je en dan rijd je -zwaarbewapend of juist met een nepbomgordel om- in op een menigte onschuldige medeburgers. Voor Allah en de 72 maagden... Niet te bevatten. Weerzinwekkend.

Alle vrouwen op het hockeyveld droegen een teken van rouw. Onze vrouwen wonnen terecht (3-1) maar het werd een wedstrijd met een verhaal. In het derde kwart begon het te regenen. Die regen veranderde in stortbuien met onweer waardoor het besluit werd genomen de wedstrijd tijdelijk te staken. De zomer van 2017 zal niet worden herinnerd om het lekkere weer. Aanvankelijk werd gedacht dat de onderbreking enkele minuten zou gaan duren maar dat liep uit. Het onweer nam op enig moment af dus er kon verder worden gespeeld. Toen hoorde ik de coach van de Nederlandse hockeyster, Alyson Annan (1973), tegen Spaanse dames zeggen dat de wedstrijd zou worden hervat in ‘doscientos minutos’. Tweehonderd minuten, pas drie- en half uur later?! Ik had toch net 20 minuten gehoord?

Een van de Spaanse hockeydames corrigeerde haar ‘¿veinte, no?’ Die vergissing is des te opmerkelijk omdat Annan jarenlang was getrouwd met de Argentijn Max Caldas (nu hockeycoach van de mannen). Ze zal toch wel een beetje Spaans hebben opgepikt? Het was niet de eerste keer dat ze werd gecorrigeerd. In 2016 had de Australische een serieuze black-out: ze dacht dat er in de Olympische halve finale in Rio nog een kwart moest worden gespeeld terwijl de dames al met de shoot-out tegen Duitsland bezig waren. (Ze gingen door.)

In de voorbeschouwing op deze eerste EK-wedstrijd uitte ex-Oranje hockeyster Ellen Hoog kritiek op Annan. Na Rio ‘moest ze hard aan zichzelf werken’, ze was ‘niet representatief, niet fit’ en meer van dat soort opmerkingen. Ik keek ervan op. Hoog werd zelf ook blogger nadat ze met prof-hockey stopte.

Vermoeidheid, ingegeven door spanning, hitte en veel te hard werken, was Annan's verklaring destijds. Ze bood haar excuses aan het team aan. Het overkomt de een na besten. (De hockeydames wonnen zilver in Rio.)

Op diezelfde avond versprak ik mij ook. Kinderen van Spaanse overburen uit Murcia die thans vakantie houden in onze straat, brachten een kleine hond mee. Zolang er mensen in huis zijn, is er niets aan de hand. Zodra het dier alleen wordt gelaten, keft het de straat bij elkaar. Hun directe buren uit Madrid spraken de baasjes reeds op hun verantwoordelijkheid aan. De autoritair overkomende echtgenoot noemen wij ‘Franco’ (naar je weet wel); hij heeft net zo’n hoofd en snor. Zijn laatste gesprek met de buren bevatte een ultimatum: de hond mag niet meer alleen worden gelaten.

Dat geblaf leidde ertoe dat mijn liefje het dier een ‘k*tkeffer’ en een ‘salsichon movil’ (worst op pootjes) ging noemen. Ze had zin om steak tartare met een gifpil voor het dier te bereiden. Steak tartare (zonder) is een van mijn favoriete en wat mij betreft een van haar beste gerechten. Zelf het woord ‘hondensaté’ viel… Zo ken ik haar helemaal niet!

Op de avond na de hockeywedstrijd ging de chihuahua weer als een dolle tekeer. Ik liep naar de overkant van de straat om te zien wat er aan de hand was. Het hondje was zo wild dat het bij elke blaf met vier pootjes tegelijk van de grond kwam. De luiken van het huis zaten potdicht, er was verder geen teken van leven. Misschien schuilden de tweevoeters achter de voordeur? Ik liep terug naar huis toen ik onze buren Juan & Marta op het trottoir zag staan. Dit bejaarde echtpaar uit Murcia is heel aardig; ze zitten altijd om een praatje verlegen.

Ik zei dat ook wij dat geblaf vervelend vinden en dat je het gedrag van je huisdier moet corrigeren. ‘Deben corregir a la conducta de su puerro’ zei ik letterlijk. Hond is perro in het Spaans, puerro betekent prei … Tja. Het gesprek ging over veel meer: cultuurverschillen, integreren, Spaans spreken, Barcelona. Na een kwartier kwam mijn liefje eens kijken waar ik bleef. ‘Alles oké?’ Ja, hoor. Ik kreeg zelfs een rondleiding door hun vakantiehuis! Bij thuiskomst vertelde ik mijn liefje over mijn eigen verspreking. Vermoeidheid, ingegeven door teveel spanning en hitte, was mijn verklaring. Mijn liefje weet het aan de fles rosé van die avond.

De dag erna kwam moeder uit Murcia op de hond passen. Ze leek gefrustreerd, ik hoorde haar schelden op de hond. De klagende Madrilenen en zij lijken nu gebrouilleerd; desondanks is het weer rustig in onze straat. De hockeydames wonnen ook hun tweede poulewedstrijd. Het werd een magere 1-0 maar het Belgische elftal werd geen minuut gevaarlijk.