Iets te vieren?

Afgelopen week kregen de jongens in Bali hun rapport en daarmee startte hun zomervakantie. Jongste Damai bracht een goed rapport mee naar huis, met betere cijfers dan tijdens de vorige rapportage. Hij gaat volgend schooljaar naar de tweede klas. Hij is erg gemotiveerd, vindt zijn lagere school fantastisch. Yuda’s rapport vertoonde minder hoge cijfers. Voor mathematica was hij tweetiende punt achteruit gegaan, ondanks de bijles. Moeder Elsa meldde ons teleurgesteld te zijn over zijn prestaties en dat maakte haar oudste zoon op zijn beurt verdrietig.

Begrijp mij niet verkeerd: hij gaat volgend jaar gewoon over, naar de vijfde klas. Zijn rapport is zeker niet slecht met één 9, twee 8’en, vijf 7’s, twee A’s en twee B’s. Maar hij worstelt met rekenen. Dat ondervonden we toen we in december 2017 in Bali waren. We brachten onder andere een dartboard met klittenbandballetjes mee. We zijn altijd op zoek naar educatieve spelen. Na elke worp moest de score worden opgeteld en dat verliep moeizaam, vooral uit het hoofd. We raadden zijn ouders dan ook aan hem voorlopig op bijles te laten.

Normaliter krijgen ze op dergelijke momenten van ons een vette ‘kupon fun’ die ze mogen gebruiken om lokaal vakantie te vieren maar moeders was van mening dat het deze keer wellicht beter zou zijn als we die gift oversloegen? Zodat ze ervan kunnen leren? Zo ontstond Het Dilemma. Wij zijn van mening dat belonen mag en dat kinderen inderdaad moeten leren dat inzet wordt beloond. Een knuffel kunnen we ze nu eenmaal niet geven. Niets geven, vonden wij als surrogaatoma’s een te strenge maatregel. Damai heeft immers een mooi rapport en dat van Yuda is evenmin slecht. Bovendien: zou Yuda wel beter kunnen? Hij lijkt ons niet lui. Wat geeft hem dat extra zetje om een hoger cijfer te halen? Wat we zeker weten, is dat hij een gevoelig ventje is. We stuurden hen daarom alsnog een feestcoupon toe, al valt die op advies lager uit.

Vriendin Bernadette is momenteel ook in deze contreien. Ze nam onlangs onbetaald verlof en ging heel lang vakantie houden. Haar reis begon met een dag vertraging en een zoekgeraakte reistas. Die dook twee dagen later op in een donker hok op het vliegveld van Medan. Eenmaal herenigd, kon de grote rondreis beginnen. Ze toog naar de Sumatraanse jungle waar ze oerang oetans met eigen ogen zag, onder andere moeders met baby’s. Ze had ons de fotocollage nog niet toegestuurd of ik las dat Puan -‘Dame’- de oudste Sumatraanse primaat, op 62-jarige leeftijd overleed in een dierentuin in de Australische plaats Perth. Maleisië schonk haar in 1968. (In de vrije natuur worden vrouwtjes nauwelijks ouder dan 50 jaar.)

Bernadette (midden) en Puan (rechtsonder)

Daarna maakte Bernadette een lange busreis naar het Tobameer, een groot kratermeer dat circa 300.000 jaar geleden ontstond na een vulkaanuitbarsting. Daar stapte ze op de ferry om naar het daarin gelegen schiereiland te varen. Met de Lonely Planet in de hand bezoekt ze alle topbestemmingen van het land. Dat kun je aan deze ervaren reiziger overlaten. Een dag later kwam diezelfde ferry echter negatief in het wereldnieuws. De te vol geladen boot naar het schiereiland (plaats voor 60 maar er 180 passagiers aan boord) kapzeisde. De Indonesische archipel, bestaande uit bijna 15.000 eilanden, is berucht om dit soort noodlottige ongevallen. Het redden van passagiers wordt bemoeilijkt door harde wind en metershoge golven. Er zijn nog maar een handjevol drenkelingen gevonden. Bernadette heeft tenminste twee engeltjes op haar schouder (en die blijven daar vooral zitten)!

Ondertussen vloog ze naar Banda Aceh, de noordelijkste provincie van Sumatra, om daar op een van de mooiste onderwaterplekkken van de provincie te gaan snorkelen. Daarvoor moest ze wel weer een ferry nemen. Kasian. Voordat ze aan boord stapte, appte ze dat het spannend was want al het transport van de vorige dag was gecancelled vanwege slecht weer. Welnu, ze overleefde ook die bootreis.

Op Pulau Weh is sharia-wetgeving van toepassing, streng islamitisch recht. (Die B. is mij er een!) Vrouwen mogen daar onder andere geen blote lichaamsdelen tonen. Ze ging snorkelen en haar boerkini bleef in de reistas. Ze zag fraaie tropische vissen maar het koraal viel tegen. “Dat kon niet tippen aan Bunaken.” We gingen in 2014 gedrieën naar Sulawesi waar we onze ogen uitkeken onder water. Haar volgende bestemming is Kalimantan (Indonesisch Borneo). Hopelijk komt ze daar letterlijk en figuurlijk in rustiger vaarwater. Wij kennen haar vliegschema, lezen haar wekelijkse reisverhalen, ontvangen whatsapps en foto’s; op die manier vergezellen we haar. Al reist ze in haar eentje, ze is niet alleen. En op elke reisdag branden we een kaarsje voor haar.

Gisteren startte de laatste etappe van de Volvo Ocean Race. De zeilboten varen nu van het Zweedse Gotenburg naar Scheveningen. Nog nooit was de finish zó spannend! Wij waren in oktober vorig jaar bij de start van de roemruchte zeilrace aanwezig en volgden die in de afgelopen maanden via de app. Er staan nu twee teams op een gedeelde eerste plaats: het Spaanse MAPFRE en het Nederlandse Team Brunel. Als Bouwe Bekking en zijn team winnen van de Spanjaarden, zou dit team de prestigieuze prijs voor de eerste keer in de wacht kunnen slepen. Dat zou een bekroning zijn van hun fantastische zeilen sinds ze de wedstrijd om Kaap Hoorn wonnen. (Op het moment van publiceren ligt MAPFRE behoorlijk voor...) Ik voorzie sowieso een fraai afsluitend Haags feestje.

En wij? Mijn liefje en ik zwommen deze week met haringen. Ja, je leest het goed. Niet met schildpadden maar met oer-Hollandse haringen. En dat was een feestje. Monika, vriendin uit Nederland, bracht ze ingesealed voor ons mee van de beste visboer van Den Haag (Simonis). We nuttigden ze aan de rand van het zwembad van Roland en Frans. Maatjes delen we graag met maatjes! Ze waren heerlijk vet en mooi dik. Dit weekend gaan we met hen naar Alicante voor de ‘Hogueras’, optochten met reuzen en grote koppen om de zomer in te luiden. Het is net als wat men hier doet als de lente zich aankondigt, in steden als Valencia (Las Fallas) en Murcia (La Sardina). Hier viert men dat grootschalig en uitbundig, alhoewel de langste dag alweer achter ons ligt.