Haar verhaal, mijn verhaal

Ik weet dat het soms lijkt alsof ik als blogger tegen jou, bloglezer, aanpraat maar eigenlijk ben ik gewoon een rare narcist die het woord tot zichzelf richt. Bloggen als zelfhulp bij het navigeren door het leven.

Ik blog omdat het de beste manier is om de wereld tot mij te nemen. Ik bekijk 'm van alle kanten en theoretiseer over wat wel en niet werkt voor mij. Ik rapporteer over kwesties en maak aantekeningen over de lessen die ik leer. Door te schrijven scherp ik mijn gedachten aan hetgeen leidt tot een herziening van bestaande verhalen.

Iedereen vertelt verhalen om de wereld aan zichzelf te verduidelijken. Die verhalen zijn niet waar of zijn onvolledig, bij tijd en wijle zelfs compleet gestoord, maar we kunnen niet beter. We schuifelen langs de muur, zoekend naar het lichtknopje. Een van de beste dingen die ik voor muzelluf kan doen, is gegevens verzamelen. Dat is een kwestie van zoeken, onderzoeken en analyseren. Hoe meer gegevens, hoe beter de info. Dat leidt tot zinvollere verhalen. 

Onzeker of in de war? Dan moet ik vragen stellen, zelfs als ik bang ben voor de antwoorden. Het verbeteren van mijn verhalen is belangrijker dan onprettige gevoelens mijden omdat een antwoord mij niet bevalt. Gevoelens zijn niet goed of slecht. Ze bestaan gewoon. Wij zijn het zelf die er betekenis aan geven. Je kunt ze zien als hormonen en chemicaliën die jou dingen influisteren die je wellicht wilt overwegen. Ik weet er alles van. Soms gaat dat gefluister over in geschreeuw maar luider is nooit beter.

Ik blog dus omdat ik niet weet hoe ik mijn verhaal anders moet vertellen. Wat gebeurt er om ons heen? Wat doe ik op deze draaiende rots in die immense leegte? Hoe ga ik om met dingen die zoveel groter en zoveel kleiner zijn dan mijn hersenen kunnen bevatten? Door te schrijven geef ik uitleg aan muzelluf. Dat schrijfproces is op zich het leukste dat er bestaat voor mij. Dat vervult mij.

Je hebt recht op arbeid maar je hebt geen recht op de vrucht van die arbeid.

Die zin spookt altijd door mijn hoofd. Dat schrijfplezier is helemaal van mij. Wat er daarna gebeurt met mijn verhalen, ligt buiten mijn macht. Ik heb geen recht op wat ze bij anderen teweegbrengen, waartoe ze leiden. Maar dit moment van schrijven, is van mij alleen. Als je vreugde vindt in je eigen schrijfproces is dat een groot goed. Het is een  bron van geluk.

Ik las ergens dat het verschil tussen een blogger (amateur-schrijver) en een professionele schrijver is dat de eerste voor zichzelf schrijft en de tweede voor anderen. Zoals ik heb uitgelegd, schrijf ik allereerst voor muzelluf. Een ‘echte’ schrijver worden, staat echter nog steeds op mijn bucket list. Ik heb het er nog niet van afgehaald. In de afgelopen tien jaren besteedde ik gemiddeld twee uur per dag aan schrijven. Ik zou met gemak dagelijks vier uur over mijn eigen onzin kunnen bloggen, denk ik.

Een van de pijlers van mijn geluk is het delen met anderen. Ik vind het geweldig als een verhaal iets bij jou, lezer, losmaakt. Mijn empathie schiet echter te kort; bovendien heb ik geen idee waar jij om geeft. Ik schroom advies te geven omdat ik niets van jou afweet. Mijn antwoord op elk van jouw vragen zal zijn “dat hangt er vanaf”.

Ik waardeer je ten zeerste, beste lezer. Ik blijf me verbazen over je bestaan. De tijd en aandacht die jij aan mij schenkt, zijn voor mij een kostbaarste bezit. Dat je ervoor kiest om je een ​​paar minuten met mij te verbinden, is hartverwarmend. Is er iets waarover je wilt dat ik schrijf? Ik doe geen toezegging dat ik erover ga bloggen als ik geen interesse heb in het onderwerp heb maar ik sta open voor suggesties.

Ik hoorde muzelluf praten... maar ik schreef het niet. Plagiaat! 

Vriend Hugo attendeerde mij onlangs op deze blog post, getiteld ‘Why I write’, van een Amerikaanse jongedame die zichzelf Thrifty Gal noemt. Het deed hem aan mij denken. Dat begreep ik. Het is niet per se mijn taalgebruik maar het er is zeker sprake van overeenkomstig gedachtengoed. De blog van deze  Spaarzame Meid staat al circa een jaar in mijn rijtje van favoriete links; af en toe lees ik even bij. Er is veel dat mij in haar blogs aanspreekt. In het echt heet ze Anita Dhake. Ze is 34 jaar en studeerde rechten. Gedurende de vijf jaar die ze in de advocatuur doorbracht, werkte ze naar financiële onafhankelijkheid toe -met hulp van een beleggingsfonds gericht op jongeren (VTSAX). Ze ging inmiddels officieel met pensioen.

Net als mijn liefje en ik startte zij ‘Operatie Genoeg’, al deed zij het op veel jongere leeftijd. Ze blogt (eenmaal per week), schreef een zakelijk boek, blaakt van de reislust, noemt Nederland een van haar favoriete reisbestemmingen, leert Spaans met Duolingo, houdt van koken en is een boekenwurm. Zie je de overeenkomsten? Er zijn ook verschillen maar daarover gaat het nu niet. Haar verhaal zou zo het mijne kunnen zijn, inclusief gepieker over zin en onzin van schrijven. En dat mailde ik mijn collega.