De regelmatige lezer weet dat ik onlangs naar het Spaanse honk terugkeerde met mijn liefje. Bronchitis bleek de verstekeling. Volgens mijn huisdokter (zij) was de overgang van de Spaanse warmte naar de Hollandse gure wind en regen en het dagelijks reizen met druk openbaar vervoer teveel voor een type als ik. Ergens onderweg had zich kennelijk een 'awful creature' (virus) genesteld in mijn lichaam die na enkele dagen thuis begon op te spelen. Het gorgelt, reutelt en borrelt nu in de borststreek, met af en toe diepe uithalen die niet om aan te horen zijn. Blaffende honden bijten niet, zegt de volkswijsheid. Nou, pas maar op! Ik baal wel dat mijn immuunsysteem die vreemdeling niet te lijf ging en bedwong. Ooit, als jonge studente, kreeg ik last van bronchitis die hoogstwaarschijnlijk werd verwaarloosd. Ik had -zeker toen- geen tijd om ziek te zijn en in bed te liggen. Dat laatste is nog steeds geen hobby van mij.
Tijdens de terugvlucht naar Alicante raakten we aan de praat met enkele staffleden van voetbalteam Oranje Onder 18 dat naar Pinatar Arena vloog voor twee oefenwedstrijden in de aanloop naar het WK van 2026. We beloofden hen naar een van de wedstrijden te komen kijken en ook dat we dan de Nederlandse vlag zouden meebrengen. Dan zouden ze ons herkennen op de tribune. Zo gezegd, zo gedaan. De grote rood-wit-blauwe vlag zat nog in een verhuishoes van 25 jaar geleden. Ik schoof het lange ding oneerbiedig via de achterklep de auto in.
In het afgelopen weekend was er in deze contreien sprake van Code Rood vanwege extreme regenval die samenhing met storm Alice. Daarom werd de oefenwedstrijd tegen Zwitserland op vrijdagavond uitgesteld. Die avond gingen wij wel met vrienden naar restaurant ‘Tropical’ in Los Alcázares waar men de zandzakconstructie toen al aan het opbouwen was. (Het mocht niet baten.)
Het werd inderdaad beestachtig weer. Bij ons op het terras mat de regenmeter na de stortvloed 122 milimeter regenwater. Dat komt neer op ruim 12 liter water per vierkante meter. Een record!
In de tunnel van de AP-7 ter hoogte van onze woonplaats sleurde de regen een grote hoeveel modder mee naar binnen. De kracht van het water was dermate groot dat de nooddeuren in de tunnelbuizen open werden geblazen en de tunnel onder water kwam te staan. De rijstrook in de richting van Cartagena werd het hardst getroffen.
Een aantal buurgemeenten net over de provinciegrens, aan Murciaanse zijde, kreeg het nóg meer voor de kiezen. Vanwege de enorme hoeveelheid regenwater liepen de pijpleidingen van het drinkwater vol met modder waardoor het drinkwater besmet raakte. Dat trof circa 100.000 mensen thuis. Bewoners van San Javier, Los Alcázares, San Pedro del Pinatar en Torre Pacheco moesten tijdenlijk met jerrycans in de rij staan voor de mobiele drinkwagentanks. Soms lijkt het hier ook oorlog...
In onze woonplaats was dit probleem echter niet aan de orde. Het overtollige water werd via de rio seco afgevoerd naar de Middellandse Zee en wij behielden ons (schone) drinkwater uit de kraan. Mijn liefje ging vanmorgen in haar eentje boodschappen doen bij Consum aan Murciaanse zijde. Daar was het vak met drinkwater helemaal leeggeroofd... In de gangen stonden talloze 5-literflessen opgestapeld. Bij de mensen thuis komt daar nog steeds geen druppel water uit de kraan. Het probleem lijkt nog niet opgelost. Onze gemeente verschaft schoon drinkwater en brengt dat in grote tankwagens naar de buren. Dat betekent wel dat de waterdruk soms te wensen overlaat.
Alsof dit allemaal niet dramatisch genoeg was, verloor O18 ook nog hun oefenwedstrijd tegen Polen. Ik sleepte mij bij de haren naar de voetbaltribune die langzaam voldruppelde; ook met Nederlandse fans. Daar zaten we, met die grote Nederlandse vlag voor onze snuffer (we wisselden af). Voor Jan-met-de-korte-achternaam. En dan te bedenken dat mijn liefje en ik he-le-maal geen vlaggenzwaaiers zijn maar ja... voor de goede zaak doet een mens thuis rare dingen. We hadden het nu eenmaal aan Anoush en Joran beloofd.
‘Onze’ jongens konden niet op tegen de lange, sterke en taaie kerels van Polen die heel goed verdedigden. Al na vijf minuten stonden ze met 1-0 achter. Mijn liefje, ooit opgeleid tot sportcoach, schreeuwde de longen uit haar lijf. Die ligt binnenkort waarschijnlijk ook op apegapen op de bank. Vooral het niet-aanspelen van de vaak vrijstaande nummer 2, Chivano Wijks (spelend bij FC Bayern München; als enige jongeling in het buitenland), ergerde haar mateloos. Zodra hij wel werd aangespeeld, ging de bal in de richting van het doelgebied van de Polen. De lange Sean Steur (middenvelder bij Jong Ajax) was de enige die in de 17de minuut knap wist te scoren via de paal. Eindstand: 2-1. De eerste nederlaag van dit jonge elftal.
Het is ook vermakelijk om te kijken naar optredens in verkiezingstijd, wat mij betreft. Een grote groep Nederlanders lijkt dat met mij oneens te zijn, want het vertrouwen in de politiek onder de bevolking daalde in het afgelopen jaar tot een dieptepunt. Zelf ben ik volledig ongeschikt om in de politiek te opereren want ik zou alle domme koeien en feitenvrije types systematisch negeren. (Daar heb je er tegenwoordig steeds meer van!) Het vertrouwen in algemene zin raakte ik niet kwijt, het vertrouwen in de partijen die kabinet-Schoof vormden wel. Wat een broddelwerk leverden die met elkaar af.
Maar goed, nieuwe ronde nieuwe kansen. Mijn liefje en ik keken met frisse blik naar het politieke debat dat RTL recent organiseerde. Geert Wilders (PVV) liet het wederom afweten dus Rob Jetten (D’66) stapte goed voorbereid en vol vertrouwen en enthousiasme het podium op in zijn plaats. Dat zorgde voor een meer inhoudelijk debat, op tamelijk rustige toon. Er werd niet op de speler maar op de bal gemikt. Ik vond het een verademing al vond ik het hoofdgeschud van sommige politici als zij luisterden naar hun opponent(en) vervelend.
Voor de buis zaten wij op schoot met een blocknote, klaar om te turven. Nu zul je denken, het is toch geen wedstrijd? Dat klopt. Dilan Yesilgöz praat echter met regelmaat over ‘de mensen thuis’. Daarmee legt ze een onterechte claim op ons; ze lijkt zich hiermee op te werpen als de Moeder Theresa van Nederland. Onoprechter kan het niet... Als ik het haar hoor zeggen, krijg ik acuut pukkels over mijn hele lichaam. Da's erger dan bronchitis!
We
vroegen ons af hoe vaak ze die irritante uitdrukking zou gaan bezigen. Na een
uurtje onderhoudende tv stond de teller op 10 (we wisselden af). Een ingezonden brief van een
Volkskrant-lezeres ging vanmorgen ook over dit onderwerp. Die vrouw krijgt de
neiging om te gaan zwaaien en roepen naar het scherm als ze dat zinnetje uit de
mond van de VVD-partijleider hoort. Als mens thuis. Op mij moet Yesilgöz ook maar
niet rekenen.