Nelly kreeg op haar 47ste verjaardag een klankschaal van Diederik kado. Hij wist haar jaarlijks zeer te verrassen met zijn kadoos. Vooraf was het een gegis van jewelste; dat was onderdeel van Nelly's grote voorpret. Dat jaar was het echter anders want ze wist het zeker: “ik krijg een klankschaal kado”.
Klankschalen zijn afkomstig uit de Tibetaans boeddhistische gebieden in de Himalaya. 'Ze worden gebruikt als eetkommen, offerschalen, slaginstrumenten, relaxatie-ondersteunende geluidsbronnen [..].' Aldus Wikipedia. Nelly's klankschaal had dus al een flinke reis gemaakt voordat'ie in haar handen terechtkwam.
Deze klankschaal is van metaal en is ongeveer 20 centimeter in doorsnee. Door de schaal aan te raken met een houten slagstok, ontstaat er geluid. Als je tegen de schaal tikt, werkt het als gong. Als je de stok rondom de schaal beweegt, ontstaat er een dieper geluid dat gaat rondzingen. Dan ontstaan er 'lagen' in de klanken. Je kunt het geluid beïnvloeden door de schaal op verschillende manieren vast te houden: op de platte hand of op de vingerstoppen.
Nelly's klankschaal heeft van zichzelf een mooie klankkleur maar het vergt enige oefening om die tevoorschijn te brengen. En dat deed Nelly. Elke dag, vol overtuiging en heel geconcentreerd!
Diederik wist ons te vertellen dat je een klankschaal ook kunt gebruiken als alternatieve therapie voor diepe ontspanning, zowel lichamelijk als geestelijk. Als je de klankschaal op het lichaam plaatst, kunnen de trillingen van het geluid spanningen losmaken. Ook dát werd dagelijks op Nelly uitgeprobeerd. Al had zij er maar een béétje baat bij! Mijn liefje, de minst spirituele van het gezelschap (zelf zou ze zeggen: “de minst zweverige”...), vroeg na enkele dagen om enige clementie: of de schaal heel af en toe even kon worden weggezet.
Uitgerekend zíj kreeg Nelly's klankschaal als nalatenschap overhandigd, toen wij op 8 januari 2009 in sociëteit De Maas afscheid van Nelly namen. Diederik had de klankschaal die middag op indringende wijze gebruikt om -zonder woorden- voor de laatste keer aandacht te vragen voor Nelly's hier en nu. De overhandiging die daarop volgde, was een ontroerend gebaar, met woorden die ontroerden: “voor jullie huis in Bali...”
Nelly's klankschaal staat nu te wachten tot hij naar Bali mag verhuizen. Net als wij. Ik kijk elke dag naar de schaal en soms gebruik ik 'm even. Deze week toverde de aanblik van de schaal voor het eerst een glimlach op mijn gezicht. Ik dacht: “typisch Nelly om die schaal voor mijn liefje te bestemmen”. Ik zag het gebaar als Nelly's laatste (liefdevolle) knipoog naar haar.
Het eerste voorwerp voor ons huis in Bali is dus geïdentificeerd. De defintieve plek voor Nelly's klankschaal zal met zorg worden gekozen. De schaal zal goed passen in Balinese sfeer! We hebben veel ideeën maar niets is nog concreet. Om daarin meer helderheid te verschaffen, begon ik aan een soort gefreubeld model van het huis. In karton uitgevoerd. Het woord 'model' moet hier wel met een korrel zout worden genomen... Toen ik hierover onlangs aan de telefoon iets zei tegen een vriendin, vroeg zij mij wat de schaal was: “1:100?” Ik schoot in de lach. Ik vond het eigenlijk best een toepasselijke opmerking: schaal, klankschaal... Maar zó exact pak ik het nu ook weer niet aan! Bovendien is mijn knutselkamer eenvoudigweg te klein voor een model op dergelijke schaal.
Voor dit doel heb ik twee ongeschonden, zilverkleurige Prada-schoenendozen uitgevouwen, in de gewenste vorm geduwd en vastgelijmd. Die kartonnen constructie beeldt in eerste instantie de begane grond en het terras uit. De meeste tijd zullen wij gaan doorbrengen op het overkapte terras van het huis. Daar moeten dus de comfortabelste meubels komen: een ruime teakhouten lees- annex eettafel met tenminste zes stoelen waarop lang kan worden 'nagetafeld'. De eerste verdieping kan er -indien gewenst- echter zó bovenop worden geplaatst (ik heb namelijk nog een deksel over).
Het is de bedoeling zo wat te experimenteren met soorten meubels, met vormen en kleurencombinaties zodat wij een concreter idee krijgen van hoe ons huis eruit gaat zien en waar we straks naar op zoek willen als we weer ter plekke zijn. Zoiets als een 'Moodboard', zoals interieurontwerpers ze gebruiken. Het was een op het eerste gezicht leuk idee dat ik in Bali had opgevat maar daarvoor moet je wel in de mood zijn... Het ontbreekt mij momenteel echter aan zin en energie.
