Vanaf de eerste kuur houdt zuster Clivia op een kleurenplaat bij hoe kuren en bijwerkingen verlopen. Alhoewel wij van het type 'halfvolle fles' zijn, moet ik nu toch overstag: zuster Clivia's spuit is ècht half leeg! Na iedere toediening kreeg mijn liefje tot nu toe een beloning op de schaal van Clivia. Dat waren zowel beloningen 'in natura' (ik ben niet jaloers van aard) als beloningen in andere vorm. Met elkaar doen wij er alles aan om de moed erin te houden want dat -zelfs- preventieve chemo niet meevalt, zal inmiddels duidelijk zijn.
Vanwege het feit dat door de feestelijkheden twee dagbehandelingsdagen werden samengevoegd tot een, verwachtten wij dat het weleens druk zou kunnen zijn op de afdeling Oncologia van het San Jaime-ziekenhuis. We besloten iets eerder af te reizen om niet achterin de rij terecht te komen. Dat bleek een wijs besluit. Het werd voller en voller in de wachtruimte, met oude bekenden en nieuwe gezichten.
Na overhandiging van pakjes Hollandse stroopwafels om met het personeel te vieren dat wij op de helft zijn, werd om negen uur bloed geprikt door de favoriete verpleegster van mijn liefje. Zij kan namelijk dermate goed prikken dat geen bont en blauwe arm ontstaat.
Vanwege die drukte hadden wij pas om twaalf uur een afspraak met Dr Brugarolas die, onder de omstandigheden, nog steeds tevreden is met de geconstateerde bloedwaarden. De bloedarmoede houdt weliswaar aan -ondanks extra maatregelen-, de hemoglobinewaarde blijft teruglopen maar hij vindt dat begrijpelijk bij iemand die chemotherapie ondergaat. Hij kondigde aan dat hij zal overgaan tot bloedtransfusie zodra de Hb-waarde onder 10 mmol/ml zal zakken. Ze zit nu op 11. Dat doet hij ter ondersteuning van ons aanstaande reisplan. Normaliter wordt bloed getransfuseerd wanneer de waarde onder 8 zakt. We hebben werkelijk niets te klagen over deze behandeling!
We informeerden hem dat kuur 3 goed was verlopen. In ieder geval beter dan kuur 1 en zeker beter dan kuur 2. De oncoloog had dat al vaker gehoord maar kon dat gegeven niet verklaren. We vertelden hem ook dat het weinige haar op het hoofd van mijn liefje blijkt te groeien! De kleurige hoofddoek werd met een zwierig gebaar voor hem afgedaan. Dat hadden wij in de afgelopen week geconstateerd. Hoe bijzonder is dat met al het gif in haar lichaam?! “Wil dat zeggen dat de chemo zijn werking niet doet?” was de vraag. “Nee, dat zegt niets over de effectiviteit van de kuur” was het antwoord. Als ik googel op 'haargroei tijdens chemo' zie ik alleen maar hits over haaruitval. Haargroei komt bij een zeer klein percentage van de patiënten voor die deze chemococktail ontvangt.
Als ik naar mijn liefje kijk, doet zij mij met die sprietjes op het hoofd sterk denken aan een baby orang oetan. Zo ontroerend... Die sprietjes worden gekoesterd als ware schatten. Zelfs zodanig dat ik, die hoognodig naar de kapper moest, het haar nu uit consideratie laat groeien. Met iemand in mijn eigen gezinnetje die zó graag lang haar wenst, kan ik mijn bos toch moeilijk laten centimeteren?!Orang oetan is trouwens een Indonesisch woord: orang betekent mens in het Bahasa Indonesia en oetan is bos. Orang oetan betekent dus 'bosmens'. Mijn liefje is echter veeleer een 'orang laut': een mens van de zee!
De arts moest lachen om zoveel enthousiasme over haargroei. Hij bevestigde dat het sporadisch voorkomt dat een patiënte tijdens de therapie het haar behoudt. Met een lieve glimlach zei hij dat ze niet teleurgesteld moet zijn als het alsnog verdwijnt. We zijn weliswaar over de helft maar we hebben nog een aantal stevige kuren met andere middelen te gaan. Mijn liefje ervaart de aanwezigheid van haarsprietjes en haargroei op dit moment als “un regalo”.
Wat ook als een kado werd ervaren, was het feit dat deze vierde kuur veel korter was dan alle voorgaande toedieningen. De sterkte van de kuur is dezelfde als van nummer 3 maar er hoefde deze keer tussentijds geen bloed te worden afgenomen en geanalyseerd aangezien kuur nummer 5 van een andere samenstelling zal zijn. We konden dan ook al 's middags huiswaarts keren. Mijn liefje ligt nu lekker te slapen. Al was de dag relatief kort, het was kennelijk heel vermoeiend voor haar.
