Terugkijkend op de vorige chemokuren kan worden gesteld dat de recentste kuur, nummer 4, qua bijwerkingen de minst ingrijpende was. Dat was verrassend. De slapeloosheid houdt aan, net als het nachtelijke transpireren op het hoofd maar wat echt tegenvalt, is de vermoeidheid. Voorspelde Dr Brugarolas aan het begin van de behandeling nog dat mijn liefje zich tijdens de chemotherapie 80% zou voelen op de schaal van 100, het gevoel zegt nu dat het maar 50% is... In de afgelopen dagen werd dat percentage soms niet eens gehaald. Door de kuren neemt de hoeveelheid hemoglobine in de rode bloemlichaampjes af waardoor minder zuurstof door het lichaam wordt getransporteerd. Moeheid en energieverlies zijn het gevolg. De ommetjes worden dus kleiner (zo die al lukken) en de lift wordt gebruikt om naar huis terug te keren. In het afgelopen weekend waren we uitgenodigd voor een aangeklede borrel. We zouden te voet gaan en besloten een vlakke route te nemen om een steile straat te vermijden. Dat zou ook zijn gelukt ware het niet dat we verdwaalden in onze eigen buurt. Dat leidde ertoe dat we verder moesten lopen dan gewenst en alsnog de steilste helling moesten beklimmen die de wijk rijk is! Het was goed dat er lantaarnpalen stonden op redelijke afstand van elkaar. Zo kon mijn liefje regelmatig haar armen om de paal slaan en even bijkomen. Dat is pijnlijk om te ervaren en moeilijk om aan te zien.
Het bed is momenteel favoriet overdag. Gelukkig kan ze uit drie plekken kiezen, waaronder het -nog steeds- zonovergoten terras. Mijn actieve, sportieve liefje geeft even niet thuis. De supervijandige sudoku's blijven het echter tegen haar afleggen en ze wint ook nog steeds met kaarten (helaas).
Het is zoals de Belgische auteur Dimitri Verhulst schrijft in zijn boek 'De helaasheid der dingen' (2006): “God schiep de dag en wij slepen ons erdoorheen.”
P.S. Vandaag stond er een interessant artikel in de Wetenschapsbijlage van de Volkskrant, getiteld 'Vrouwen minder bang voor borstkanker'. Het is het promotie-onderzoek van gezondheidspsychologe Inge Henselmans die onderzoek deed naar de situatie van 900 vrouwen, voor en na de diagnose. Klik hier om het te lezen. Ik wil het de geïnteresseerde lezer niet onthouden. De strekking van het onderzoek is zeer herkenbaar en de prognose veelbelovend. Met de hartelijke groeten van mijn eigen sterke vrouw - al zit het qua energie even tegen...
