Dat alles lijkt op dit moment alweer een tijdje geleden... Dit blog liet deze keer wat langer op zich wachten: gisteren was ik te moe om nog te typen en vanmorgen moest ik mijn liefje bijstaan. Vannacht was zij dermate misselijk geworden dat ze moest overgeven en vanmorgen vroeg leek die misselijkheid terug te keren. Na een beschuitje en enkele slokjes thee konden de anti-braakmiddelen (yatrox en fortecortin) worden ingenomen. Daarna verdwenen de misselijkheid en de hoofdpijn langzamerhand. Dat was de eerste keer en hopelijk ook de laatste! Ze ligt nu met rode koontjes, opgekruld in haar mandje. Het wordt vast en zeker een beddag vandaag. De dag na een kuur voel ik mijzelf ook altijd aangeslagen. Chemotherapie heb je samen al is er één die het spul in de aderen krijgt.
Gisteren kwamen we vroeg in het ziekenhuis aan: ze was nummer 2 bij de bloedafname. Nummer 1 bleek een Hollandse man te zijn. Het was apart om hem en zijn partner op de gang vrijelijk te horen praten over zijn behandeling en de bijwerkingen. Daaraan herken je de allochtoon-in-Spanje die ervan uitgaat dat omstanders hem of haar niet kunnen verstaan. Soms is die aanname onjuist, zoals gisteren. Maar ach, what the heck, we zitten op die dagbehandelingsafdeling allemaal toch min of meer in hetzelfde schuitje.
Dr Brugarolas was niet aanwezig; de honneurs werden deskundig en zorgvuldig waargenomen door Dr Rebollo, naar wie mijn liefje eerder haar favoriete Nespresso-koffiecup van dit moment vernoemde (rosabaya). Hij is een meelevende, enthousiaste man, op het eerste gezicht wat verlegen maar zeer betrokken in zijn manier van doen tijdens het persoonlijke contact. Na onze belangstellende vraag of het hoofd van de afdeling even op vakantie is, antwoordde hij dat de goede man NOOIT op vakantie gaat?! Nee, hij was naar een belangrijke bijeenkomst elders. Dat verbaasde ons niets: zoals dit team toegewijd is aan het medisch specialisme en aan hun patiënten!
Ook bij oncoloog Rebollo voelen wij ons heel goed. Tijdens het consult vertelde hij dat het hemoglobinegehalte in het bloed van mjn liefje was gestegen ten opzichte van de voorgaande kuur, alsook het aantal bloedplaatjes en het ijzergehalte. We wisten niet wat wij hoorden! Mijn liefje was trots op het eigen lichaam en ik zat glunderend aan haar zijde. De mogelijke bloedtransfusie is hiermee naar de achtergrond geraakt, gelukkig. Tegelijkertijd constateerde hij dat de dosis cisplatine omhoog moet want de effectiviteit van de kuur is nog niet optimaal, zo bleek op de curve. Hij stelde voor om deze keer 10% toe te voegen. Wellicht dat die verhoging debet is aan de misselijkheid en het overgeven van de afgelopen uren...
Goed ingepakt en met het nieuwe fleecehoedje op het hoofd onderging mijn kouwelijke liefje de toediening. Het hoogtepunt van haar dag waren de boterhammen (donkerbruin vloerbrood van de Jumbo; van de buren) met Hollandse oude kaas (van Bernadette). Daaraan gaf zij de voorkeur boven de ziekenhuislunch.
De kuur verliep voorspoedig en rond 4 uur waren we terug op het eigen honk. De meeste meegebrachte kranten en tijdschriften waren uitgelezen. Gisteravond moesten wij nog wel terug naar het ziekenhuis voor de geplande bloedafnamen om half 6 en half 7. Die zijn nodig om de optimale curve voor de volgende keer te bepalen. Het gif zit erin, nog twee kuren te gaan! Vandaag over enkele weken zijn wij al op Bali aan het bijkomen... Deze keer ontving de patiënte een extra fraaie sticker voor op zuster Clivia's kleurenplaat. Geheel terecht, vind ik.
