Mijn liefje is al weken moe-moe-moe en ik vermoed dat die situatie nog wel even zal aanhouden. Eerder deze week liepen we langzaam naar de plaatselijke winkel voor een boodschap. In die wandeling zit een heuveltje van de 10de categorie. Desalniettemin moesten wij halverwege de wandeling stoppen omdat het ommetje voor mijn liefje een te grote belasting (b)leek. Het is niet haar hart, het zijn niet haar longen maar het zijn de beenspieren die het laten afweten. Chemo is een mensonterende therapie... Het sloopt. Ik hoop dan ook van harte dat de medische wetenschap spoedig een minder ingrijpend alternatief vindt voor deze behandeling. In de afgelopen maanden zag ik mijn liefje door de zware kuren van een sterke, energieke vrouw verworden tot een kwetsbaar meisje. We hebben weliswaar nog één chemokuur te gaan maar mijn liefje en ik zijn al aan het evalueren en aan het afronden. Dat klinkt wellicht minder vreemd als je bedenkt dat er reeds zeven kuren achter ons liggen.
Door alle medische behandelingen verschrompelde ons volle reizigersbestaan tijdelijk tot een leven op de vierkante centimeter. Zelf werd ik, reislustige Hollandse, een verzorgende huisvrouw. Zuster Clivia en Simone Vuller belichtten in de afgelopen periode een andere kant van muzelluf. Kluun's tegenpool, zogezegd. Dat is echt een ode aan de liefde... Alles speelde zich af in en rondom onze Spaanse casa. Dat gedwongen langere verblijf in ons appartement was allerminst een straf. Het is comfortabel vanwege de ruimte(n), het vele daglicht dat binnenvalt, het ruime terras, het uitzicht. Zoals de zonnestralen ons elke dag beschenen, de vogels ons dagelijks begroetten. Alhoewel ik niemand de reden van ons leventje-in-postzegelformaat toewens, vind ik een dergelijke ervaring toch een goede. Mijn liefje en ik leerden onszelf en elkaar onder nieuwe omstandigheden nóg beter kennen en we kwamen samen tot één conclusie: liefde en vriendschap kunnen bergen verzetten!
Deze week ging ik een rondje golfen met vriend Hugo. (Ik hoor je denken: alweer?!) Na het partijtje zaten we op het terras van de golfclub te genieten van de inspanning, de temperatuur, het uitzicht. Het gesprek kwam op de toestand van mijn liefje. Hij merkte op dat de meeste mensen na een ingrijpende ervaring tot de conclusie komen dat ze meer van het leven moeten gaan genieten. “Maar ja, dat doen jullie al jaren...” Ik kon niet anders dan het beamen. Inderdaad, wij grepen vaak kansen met beide handen aan en stelden al weinig of niets tot morgen uit. Veel mensen die van kanker herstellen, zeggen dat ze gelukkiger zijn dan vóór de diagnose. Ze zijn van mening dat ze hun echte vrienden hebben leren kennen en banden zijn dieper geworden dan voorheen. Vooral dat laatste herken ik. Ook ons leven zal hierna nooit meer hetzelfde zijn als ervoor. Wij hebben beiden echter goede hoop voor de toekomst en zullen de draad van het Grote Genieten weer graag samen oppakken.
'Elke goed afgeronde therapie is een niet afgemaakt boek.' Ik las deze zin in een interview met de Uruguayaans-Nederlandse schrijfster Carolina Trujillo, met haar boek 'De terugkeer van Lupe Garcia' een van de genomineerden voor de AKO-literatuurprijs 2009. Ook deze les, waarvan ik niet meer weet welke schrijver het ooit zei, is mij altijd bijgebleven: 'een slechte jeugd is een onuitputtelijke bron van inspiratie'. Veel literaire werken zijn daarvan het levende bewijs.
De situatie van mijn eigen liefje bleek ook mij als blogger te inspireren. Wellicht voor sommigen zelfs tot vervelends toe maar dat moet men maar voor zichzelf beoordelen. Op elke TV zit een uitknop, van elke website ben je zo weggesurft. Mijn liefje is -bijna- klaar met onderwerp zijn van mijn blogs, al ging zij de communicatieve waarde ervan zeker inzien en waarderen. We konden onze familie- en vriendenkring op afstand immers goed op de hoogte houden van ons reilen en zeilen. Op het geschikte moment, in de gewenste vorm. Het was voor mij bovendien goede afleiding en een boeiend tijdverdrijf. Met cabarètiere en columniste Paulien Cornelisse beweer ik dan ook: taal is zeg maar echt mijn ding! Dat mes snijdt dus aan twee kanten.
Gisteren vroeg mijn liefje mij: “ga je in Bali weer over Bali schrijven?” Mijn antwoord op die vraag was bevestigend. Er volgde een zucht van verlichting. Maar mijn zin was nog niet af “... en mededelingen doen over jouw herstelproces”. Als blogger moet ik het ijzer smeden als het heet is - nu het nog kan!
