Ook voor ons brak op zaterdag jongstleden 'Het Heerlijk Avondje' aan al vond het niet 's avonds plaats maar eerder op de dag. Het lukt mijn liefje nog niet 's avonds op te blijven maar het gaat gelukkig wel de goede kant op. Zuster Clivia -het zijn haar laatste dagen bij ons- serveerde warme chocoladedrank met gevulde speculaas van bakker Segaar. Er waren grote gedichten en kleine kadoos. Zo dichtten onze vrienden Ger & Monika mijn liefje toe: 'je bent een grote doorzetter en verdient daarom een chocoladeletter'.
Dat vond ik een schot in de roos. Die letter is inmiddels verorberd - maar niet door haar. Uit liefde, zal ik maar zeggen. Dat zou zuster Clivia nooit doen maar ja... ik ben haar niet! Daaraan zal ik in de komende maanden ongetwijfeld weleens worden herinnerd. Sinterklaas is inmiddels naar Spanje teruggekeerd. Met de Pietermannen bewoont hij zijn kasteel op de hoge berg weer, Cas. Ook zijn paard Amerigo staat daar in zijn vertrouwde stal. Ik kan hen vanaf mijn heuvel nèt niet zien maar het is echt waar. Het is allemaal te lezen in knutsel- en voorleesboek 'Thuis bij Sinterklaas'. Wellicht een kado-ideetje voor oma Ini en tante Lidy?
Chemokuur 8 verliep goed al ontstonden de dag erna wel weer vergiftigingsverschijnselen, zij het in een lichtere vorm dan tijdens kuur 007. Ook de pillen tegen misselijkheid deden hun werk weer goed. Ondanks het resterende ongerief schijnt het zonnetje weer volop in mijn liefje. Ze is blij, van binnen en van buiten. Ze zegt dat het nu al lijkt alsof ze minder last heeft van de chronische vermoeidheid die haar tijdens de voorafgaande maanden zo hinderde en beperkte. Pas als je geen energie (meer) hebt, besef je wat een kracht bewegen kost. De gedachte dat de huidige moeheid niet meer erger wordt maar zal afnemen, werkt zeer inspirerend op ons beiden. Het zijn de bekende laatste loodjes. In de Engelse taal bestaat daarvoor de uitdrukking 'home stretch'... het laatste traject dat wordt afgelegd vóór thuiskomst. Heel toepasselijk, in dit geval.
De foto die sinds enkele dagen de kop van mijn blog siert, is van het stenen straatnaambord dat ik tijdens ons vorige bezoek aan Noord-Bali fotografeerde: Jalan Segara, de Zeeweg. Ons nieuwe woonadres. Niet alleen het bord is mooi, dat geldt ook voor de straat die door bomen en struiken wordt geflankeerd. Aan die straat liggen onder andere een lagere school en een opvallend huis van een plaatselijke politicus. Het schooltje bezochten wij al eens, met de politicus hebben wij nog geen kennis gemaakt. De weg volgend en aan het einde linksaf slaand, kom je na een minuutje lopen oog in oog te staan met de Bali Laut, de Bali-zee die voor de komende maanden ons uitzicht zal worden. Recht vooruit kijkend is er tuin, zee en nog eens zee. Naar het westen kijkend, kunnen we bij helder weer de vulkanen van Java zien. De kustlijn van de gehele Indonesische archipel is trouwens net zo lang als de omtrek van onze aarde... We zullen dolfijnen kunnen aanschouwen bij zonsop- en zonsondergang en wellicht zelfs een voorbijtrekkende zeearend?!
Het pad achter ons huis is inmiddels begaanbaar gemaakt, de houten poortdeuren zijn geplaatst en in de verf gezet, de auto is terug van reparatie en onder onze carport geparkeerd en vandaag gaan Marijke, Lenie, Anneke en Elsa in ons huis de allerlaatste dozen uitpakken met onze dierbaarste spullen. “Om het gezellig voor ons te maken”.
Momenteel wordt nog 1 doos vermist. Die zou naar verluid op Java terecht zijn gekomen. Wellicht dat we ook daarover binnenkort goed nieuws mogen ontvangen.
Vandaag of morgen ga ik één grote reiskoffer uit de schuur halen. Daarin gaan: toilettassen, teenslippers, zwemgoed, het tropische planten- en bomenboek, Nelly's fotolijstje, het Delfter Piepei, de CD met 'de 100 beste uit de Evergreen Top 1000' (van Sinterklaas), zuster Clivia's BLOND-schort, de Nespresso-melkschuimer, een Spaans kersttafelkleed, een Doosje vol Geluk, enkele boeken (onder andere 'De reis van de Beagle' van Charles Darwin en deel 1 van de biografie van Gerard Reve) en een kadootje voor een Balinese baby en een peuter. We wensen immers licht te reizen en bovendien stappen wij volgende week woensdag over de drempel van een compleet ingericht huis. 't Voelt aan als een nieuw begin...
