Maar laat ik beginnen met het goede nieuws van vandaag: het was de laatste toediening en die ging, wat ons betreft, gepaard met taartjes voor het gehele team en een persoonlijk kadootje voor verpleegster Tati. Als er iets te vieren valt, moet een mens dat niet laten. Dat was tot nu toe een van onze levensmotto's en dat gold zeker voor de afspraak die wij in ziekenhuis San Jaime hadden op 3 december 2009. Een memorabele dag.
Mijn liefje kon snel door naar de afdeling bloedafname, waarna we een uurtje later de uitslag kregen: het hemoglobinegehalte was wederom gestegen... Fantastisch! Ze was tegen alle verwachtingen in naar 11 omhooggekropen dus de laatste kuur kon onverwijld voortgang vinden. Zoals altijd, bespraken we alle bijwerkingen van de voorgaande toediening met Dr Brugarolas, hoofd Oncologie. Die kuur had, zoals gezegd, voor het eerst vergiftigingsverschijnselen vertoond. Om die reden werd Dr Rebollo, de grote gifmenger, erbij geroepen. Wat was er veranderd? Hij bevestigde dat hij tijdens de twee voorafgaande kuren na tussentijdse bloedafnames had geconstateerd dat Taxotere, een van de twee cytostatica, niet in het bloed van mijn liefje kon worden getraceerd. Dat wil zeggen: het middel kon wel in de eerste meting maar niet in de drie daaropvolgenden worden aangetoond. Dat was een dermate groot raadsel dat hij -na overleg- had besloten de zevende kuur iets anders in te richten: weliswaar dezelfde middelen in dezelfde doses maar over langere tijd en in een andere volgorde. Vandaar de marathonsessie van de vorige keer. De taxotere is overigens veroorzaker van de vergiftiging.
Vandaag bleek dat na afloop van de vorige kuur nog minder taxotere kon worden teruggevonden in het bloed dan in voorgaande kuren. Het raadsel werd dus groter! De deskundigen konden dat nu niet verklaren maar het lijkt erop dat het bloed dit toxische middel heel snel afbreekt. Dat neemt niet weg dat het middel 'gewoon' zijn werking doet (gezien de bijwerkingen), hoe gek dat ook klinkt. De beide oncologen vermoedden op basis van deze wonderlijke bevinding dat het beenmerg van mijn liefje hoogstwaarschijnlijk minder zal zijn aangetast dan gebruikelijk is bij deze kuur. Dr Rebollo was tevreden: het lichaam van mijn liefje had bijzonder goed op de kuur gereageerd. Hoe tegenstrijdig klinkt dat?!
We hadden wederom veel vragen waarop we antwoorden kregen: mijn liefje zal niet worden gevaccineerd tegen de Mexicaanse griep: dat heeft tijdens chemo toch geen zin en bovendien is er geen sprake van een grieppandemie op het Zuidelijk Halfrond. De port-a-cath laten we zitten tot de eerste medische controle in 2010. De arts vond het beter de ingreep voor aanvang van onze reis te vermijden teneinde eventuele infecties te voorkomen. Over circa drie weken zullen de toxische stoffen uit haar lichaam zijn verdwenen en zal het normale lichamelijke functioneren langzaamaan zijn herintrede doen. En het haar zal weer gaan groeien; de laatste lokken vielen in de afgelopen weken alsnog uit. Haar ronde bolletje is nu goed zichtbaar, met nog een toefje haar op het voorhoofd. De verwachting is dat krullend haar terug zal komen. Dat wilde ze altijd al hebben... En ja, zij is inderdaad opgenomen in de onderzoeksgroep waarvan de (tumor)genen momenteel door de geneticus van het team in kaart worden gebracht. Dat heeft nu geen functie maar wellicht in de toekomst wel. Dr Brugarolas sprak zijn verwachting uit dat mijn liefje geheel zal herstellen. Daarna was het tijd voor de foto: links Dr Rebollo (de Grote Gifmenger), rechts Dr Brugarolas (El Jefe) met in hun midden mijn stralende liefje. Wij spraken woorden van oprechte dank uit en onvingen dikke kussen van de beide artsen. Van Dr Dussan, de chirurg, namen wij eerder op de dag afscheid. Hij vertrekt deze week naar een belangrijk oncologiecongres in Texas, USA. Zoals hij zei: "om veel nieuws te horen en te zien". Een waarlijk fantastisch team.
De chemokuur werd vervolgens toegediend met eerst de cisplatine, zonder tussenpozen gevolgd door taxotere. De gehamsterde bruine boterhammen met verrukkelijke oude boerenkaas werden tot de laatste kruimel verorberd en de restjes oude kranten werden uitgelezen. Ook daarin rondden wij af. We hoefden deze keer niet op de tussentijdse bloedtesten te wachten dus we konden vroeg naar huis. In een min of meer euforische stemming verlieten we het parkeerterrein. De roze champagne houden we tegoed.
Mijn liefje heeft nu 11 dagen de tijd om fysiek op te krabbelen en zich gereed te maken voor de reis naar Bali. Psychisch vertoeft zij al regelmatig op haar geliefde eiland, fysiek moeten we nog heel even wachten. Het eerste streepje voor het blije aftellen is op de muur gezet. Op weg naar beterschap...
