Van nu tot september wordt er in Bali veel gevliegerd; de wind is doorgaans aflandig (richting zee) en dat is een makkie voor binnenlandse vliegeraars. De Balinezen wonen bij voorkeur niet aan de kust maar landinwaarts. Een week of twee geleden zag ik voor de eerste keer op zondag -de vrije dag van Bali; men werkt 6 dagen per week- kinderen vliegers op het braakliggende terrein naast ons huis oplaten. De kids hadden simpele, kleurrijke papieren vliegers die het met de heersende wind goed deden. Vanuit de eigen tuin keek ik met belangstelling naar hun verrichtingen. Het deed mij terugdenken aan mijn jeugd toen ook ik vliegers bouwde. Wat dat betreft zijn kinderen over de hele wereld hetzelfde. Wij gaven de vlieger een staart met strikken, hier wordt staartloos gevliegerd. Een dag later zag ik een papieren vlieger hoog in de lucht richting strand dwarrelen. Er hing geen kind aan. In mijn hoofd klonk het lied 'De Vlieger' van André Hazes (een van de liedjes van de Evergreen Top100):
die hoog in de hemel is.
De brief bind ik vast aan m'n vlieger
tot zij hem ontvangt, zij die ik mis.'
Deze tekst indachtig rende ik naar het strand, raapte de vlieger op voordat hij te water raakte en wachtte op het kind dat komen zou. Ik wachtte geduldig maar er kwam niemand. De dag erna evenmin. De gehavende 'layang-layang' bleef verweesd achter, kon niet meer opstijgen. Ibu (moeder) zou dat briefje nooit ontvangen...
Vorige week kreeg ik een vlieger van mijn liefje (wier schoonmoeder nog leeft). De keuze viel op een roofvogel, type zeeadelaar, van papier-mâché, met vleugels van stof. De eerste vliegpogingen verliepen desastreus: de vlieger schokte hevig heen en weer en wilde niet staan. Bij nader inzien bleek het vliegertouw te zwaar voor de vogel. Het touw werd vervangen door een stukje visdraad dat afkomstig was van de opgeraapte vlieger. Wie wat bewaart die heeft wat. Daarna steeg de vlieger probleemloos op. Een biddende roofvogel, zoals het hoort. Ik denk dat 'Hezus' mij welgezind was. Míjn briefjes zijn gericht aan anderen...
Pauline had een nóg beter idee: zij kocht een dikke rol visdraad, in de kleuren van de vlieger. Het oog wil namelijk ook wat. Zo'n standpunt is ze aan haar reputatie verplicht. Zij heeft daarvoor geen advies van Jack de Vries nodig. Die lanceerde deze week zijn nieuwe adviesbureau voor reputatiebeheer. Een van de motto's die ik op zijn website aantrof, luidt: 'Openheid is geen keuze'. Daar weet de CDA-man-van- de-buitenechtelijke-relatie-met-een-ondergeschikte alles van. Dat maakt hem overtuigend ervaringsdeskundig; als voormalig consultant ken ik de waarde daarvan...
Pauline landde weer veilig in ons midden, na een bezoek aan Ubud. Ze legde circa 120 kilometer af op de brommer. En dat tweemaal. Petje af voor die prestatie. Een duik in het zwembad bracht de benodigde verfrissing. Daarna kwamen de verhalen op gang: van de kou op de brommer in de heuvels, de lieve Ibu van de Home Stay waarin zij verbleef (150.000 Rpi voor twee nachten; circa € 12,=), de kruidentips en middeltjes die zij ontving, het bezoek van de gekko aan haar slaapkamer (!), haar bezoek aan de hondenopvang, de apen, beelden en graven in Monkey Forest, de signaalblauwe vogel met zwarte vleugelonderkant en gele bek op de weg terug. Rijke ervaringen en interessante foto's. Bij het openen van haar inbox trof ze nog meer goed nieuws aan: de foto-expositie 'Marokko. Foto's van Elias Harrus en Pauline Prior' over het joodse leven in dit Noord-Afrikaans land gaat tijdelijk van Amsterdam verhuizen naar het Joods Historisch Museum van Londen. Kami senang, everybody happy!
