De route ernaartoe is erg fraai; wij vonden dat Pauline dat met eigen ogen moest zien. We vertrokken met blauwe lucht en een zonnetje. Landinwaarts, achter in de heuvels zagen we laaghangende bewolking maar die is daar eigenlijk altijd. Bali is rijk: er is overal en altijd water, het klimaat is mild en de vulkanische grond is bijzonder vruchtbaar. De rijstpaddies liggen er in terrassen prachtig bij: groene waterbassins, omzoomd door grasranden. Door die terrasaanleg kan rijst zelfs tegen steile hellingen worden verbouwd; zo wordt het landoppervlak optimaal benut. Water wordt via een ingenieus systeem in de paddies toegelaten en ingesloten.
We aanschouwden het plukken van kruidnagels die aan hoge bomen groeien. Toen we uit de auto stapten, roken we de kruidige lucht van dit ouderwetse, maar o-zo lekkere kruid. Stoere mannen plukten op een dunne ladder (een lange bamboestok met kleine, horizontaal geplaatste dwarsstokjes) van wel 7 meter hoogte. Het is handwerk en daardoor erg intensief. Van enkele lage bomen plukten we mee, voor eigen gebruik. Hoe donkerder de kruidnagel, hoe beter de smaak en hoe duurder de specerij. Voor een kilo ontvangt men 150.000 roepiah (circa € 12,=). Lucratieve business!
In datzelfde gebied wordt ook koffie en cacao verbouwd. Het is een welvarend deel van Bali en dat is aan de huizen af te zien: die zijn geheel van steen, groot, afgebouwd en verfraaid. De Balinezen zijn grootgebruikers van Bali Kopi, waarbij kopi luah de kroon spant: het wordt de lekkerste koffie genoemd en is van beperkte oplage. Wat deze Luwakkoffie zo bijzonder maakt? Het feit dat de vrucht wordt opgegeten door een katachtig roofdier, vervolgens wordt uitgepoept en daarna pas wordt geraapt, gedroogd en tot koffie gemaakt. Iets dergelijks kwam ik eerder tegen in Marokko met arganolie in combinatie met geiten.
Net buiten Pupuan lunchten wij bij 'Sanda', een uitstekend restaurant van een klein boutique-hotel (8 kamers) op een voormalige koffieplantage. Eigendom van twee tot Australiërs genaturaliseerde Denen die jaren geleden verliefd werden op Bali en zich er definitief vestigden. We hadden toen de watervallen en de banyanboom nog niet bezichtigd... Volgens onze reisgids en mensen op straat lag de boom 'om de hoek'. Wij hadden uit vorige bezoeken aan het eiland al geleerd dat je een Balinees niet moet vragen hoe lang iets duurt. Men hanteert namelijk 'jam karet': elastieken tijd. Iets waarvan men zegt dat het 1 uur kan duren, neemt ook wel 2 of 3 uur in beslag. Maar om de hoek was toch geen tijdsaanduiding?! Na anderhalf uur rijden (!) over bochtige bergwegen dook de imposante banyan (ficus bengalensis) voor ons op. We reden onder de boom door die met honderden bijwortels een stevig wortelfundament vormt. De regen en laaghangende bewolking gaven de omgeving een mystieke uitstraling. Het was inmiddels te laat geworden voor een bezoek aan de watervallen van Munduk dus we keerden huiswaarts. Dat er veel watervallen zijn in Bali is een feit. Die vind je overal. Dat er veel water valt in Bali is ook een feit. Daarom is het Balinese groen groener dan waar ook ter wereld. Dat er ook nu, in het droge seizoen, veel water valt was nieuw voor ons. Om een uur of drie in de nacht begon het watergekletter dat ik buiten hoorde, mij te intrigeren. Het regende al enige tijd hard en het was volle maan; een 'gevaarlijke' combinatie. Ik lag te luisteren naar het geluid van het vallen water in het zwembad en hoorde ook het geklater van water vanaf het rieten dak in de overloopbak. Langzaamaan bedacht ik mij dat ik het overal hoorde kletteren... Ik stond op en gluurde door het slaapkamergordijn richting terras. Ik zag de pilaren die het huis dragen weerspiegeld in water. Vreemd. Ik schoof het gordijn verder open en zag dat het complete terras blank stond. Tijd om de rest van ons open, tropische huis te inspecteren, met mijn liefje in het kielzog.
Ik deed de lichten aan en zag de watermassa op eigen domein! Veroorzaakt door horizontale regen. Het stond niet alleen blank op het terras. Het water stond tot aan de slaapkamerdeuren en was de woonkamer ingelopen. Ik haalde de trekker uit de kast en begon maar ergens. Het leek in eerste instantie niet veel uit te maken. Na een half uurtje bleek Made, onze beveiligingsman, ook wakker geworden... Bezweet stapte ik om half 5 mijn bed weer in. Hij ook.
Vanaf een kurkdroog terras kijk ik thans uit over zeer hoog zeewater. De vulkanen van Java zijn nog nooit zó goed zichtbaar geweest. De regen stopte inmiddels. Er wordt deze ochtend veel geofferd door het personeel. Het typen gaat stram: de blaren staan op beide handen. Dat vocht heeft iets langer nodig om weg te trekken.
