De vaste bloglezer herinnert zich waarschijnlijk dat mijn liefje extreem allergisch is voor schaal- en schelpdieren. Dit euvel brengt met zich dat schaal- en schelpdieren thuis niet in maaltijden worden verwerkt. Dergelijke gerechten nuttig ik uitsluitend buitenshuis. Vertoevend aan de Spaanse kust is dat geen enkel probleem: in alle restaurants staan gamba’s, langoustines, mosselen en dergelijke op de kaart. Ik ben dol op alles (in en) uit de zee al zijn haaievinnen en bepaalde soorten tonijn taboe. We eten zeedieren die niet met uitsterven wordt bedreigd maar gekweekte varianten laten wij ook links liggen. Dan maar niet. Nog beter is het geen dieren te eten; ik weet het... Waarom ik niet vegetarisch eet? Een pijnlijke vraag voor een dierenvriend, met een nog pijnlijker antwoord: omdat ik erg geniet van een stukje vis of vlees. Tijdens een aantal jonge jaren was ik vegetariër maar ik wil op dat vlak geen geheelonthouder (meer) zijn. Wel houden wij ons wekelijks aan tenminste één diervrije maaltijddag.
In de afgelopen dagen hadden wij zeer onderhoudend bezoek uit Nederland en het werden dan ook in alle opzichten zonnige dagen. De zon stond letterlijk hoog aan de hemel; zonnecrème was al die dagen hard nodig. Desalniettemin keerde Bernadette met een brillegezicht huiswaarts. Zij houdt van zon, zee en schaal- en schelpdieren. Alhoewel ik het nooit een probleem vind in mijn eentje van dergelijke zeevruchten te genieten, is het leuker dat samen te doen. Gedeelde pret is immers dubbele pret.
Na een fikse wandeling stonden we het onszelf toe ons met een hapje en een drankje te verwennen. We aten elke dag met genoegen onze portie vetverbranders.
In de überSpaanse badplaats La Ribera kozen wij onder andere superverse gambas rojas (rode garnalen) als lunchgerecht en in universiteitsstad Murcia kwamen mejillones con salsa verde (mosselen met groene saus) op tafel. Heerlijk! We liepen dagelijks stijf van de knoflook rond maar niemand had er last van, zelfs mijn liefje niet die zich bediende van patatas bravas en inktvisringen; ook die tapas worden met ettelijke tenen bereid. Knoflook wordt hier nu eenmaal in alles verwerkt. Een glaasje rosé uit Rioja en Navarra of een bokaal tinto de verano (rode zomerse, een soort koude glühwijn) maakten de lunch compleet.
Dit rondje door de provincies Alicante en Murcia was interessant. De boulevard in de kustplaats Torrevieja wordt momenteel deels gerenoveerd en er worden palmbomen bijgeplaatst. Langs de binnenhaven van de stad Alicante worden bijzondere gebouwen en traditionele vissershuisjes opgeknapt en is het aantal ligplaatsen voor boten uitgebreid. De binnenstad van Murcia was deels autovrij gemaakt en overzichtelijker geworden. Het hoogtepunt was voor mij echter het betreden van het casino van Murcia. Al vele jaren was het gebouw aan de calle Trapería, vlakbij de grote kathedraal, gesloten vanwege grootschalige renovatie. Elk afgelopen jaar -behalve in 2010- stond ik tevergeefs hoopvol op de stoep, popelend om het nieuwe interieur van het gebouw met eigen ogen te zien. Tot nu.
Na de verbouwing mag het monumentale pand zich koninklijk noemen, ‘El Real Casino de Murcia’. Het gebouw is een mengelmoes van stijlen en sferen: moors, castilliaans, neo-barrok, neo-klassiek, rococo. Je vindt er tevens kristallen koepels, beschilderde plafonds, parketvloeren met ingewikkelde patronen, enorme kroonluchters, art déco-lampen, allegorische schilderijen en andere kunstuitingen. Vooral de Arabische patio vind ik prachtig. Je waant je in het voorkamertje van het Alhambra van Granada in de zuidelijke provincie Andalucía. Op de tegels rondom staat weliswaar dat niets groter is dan Allah maar architect Pedro Cordán Martínez en decorateur Manuel Castanos mogen zich ook scheppers van formaat noemen. De Engelse bibliotheek, de balzaal en de blauwe patio zijn tevens een bezoek waard. Tijdens onze excursie waren enkele ontzagwekkende (soms zelfs afschrikwekkende) heiligenbeelden te zien die zullen worden gebruikt in de processies tijdens de semana santa van Murcia, de heilige week rondom Pasen. Voor de meeste katholieke Spanjaarden is dit waarschijnlijk de belangrijkste week van het jaar. We maakten er velen mee maar dit jaar zullen we het spektakel missen.
Mijn liefje en ik moeten het thans helaas weer zonder gezelschap stellen al liet Bernadette ons achter met veel leesvoer: de Volkskrant mét Meulendijks-puzzel en enkele opiniebladen. Volgende week gaan onder andere de nieuwe romans van Herman Koch ‘Zomerhuis met zwembad’ en Yann Martel ‘Beatrice en Vergilius’ mee in de koffer naar Bali. Plus een nieuw Arena-sportbadzwempak, genaamd Butterfly (“for the feminin look”), één maatje kleiner... ¡Viva los mariscos!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten