Kleine wereld

Eind deze week krijgen we bezoek van vriendin Bernadette. Wij ontmoetten haar vijf jaar geleden op Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. Zij was bezig aan een wereldreis van een jaar die bijna was afgerond, mijn liefje en ik begonnen net aan onze wereldreis van een half jaar. Ik herinner mij nog goed hoe wij elkaar ontmoetten. We staken met een ferry vanaf de oostkust van Australië over naar Fraser Island en stapten daar in een speciale truck die was toegerust om op een zandeiland te rijden. Mijn liefje en ik stapten in een reeds vollopende bus, verwachtend in een uitsluitend Engelssprekend gezelschap terecht te komen. Het bleek een gevarieerd reisgezelschap: jong en oud, mannen en vrouwen, Duitsers, Zwitsers, Britten, Hollanders en Australiërs. Mensen op wereldreis, huwelijksreis, gap year. Eenmaal gezeten, moest iedereen zich kort introduceren. In Bernadette’s uitstekende Engels meende ik een Nederlands accent te horen doorklinken. Dat bleek te kloppen. Het verbaast mij nooit: medelanders tref je overal ter wereld aan. Die vliegende Hollanders maken de grote aardbol tot een kleine wereld.

De rondreis op Fraser Island werd om een aantal redenen memorabel: voor het eerst van mijn leven zag ik dingo’s in het wild, gingen Australiërs de zee in terwijl ik haaien in de branding zag zwemmen, wandelde ik tegen bewegende duinen op. Niet alleen ontmoetten wij Bernadette, ook de kiem voor een vriendschap met de Australische Claire en July werd daar gelegd. Eenmaal terug op het Australische vasteland gingen onze wegen uiteen. Bernadette maakte haar wereldreis af en ging in Nederland aan de slag in een nieuwe baan. Enkele weken later bezochten wij Claire en July in hun huis in Sydney en dat bleek een bijzonder hartelijk weerzien (dat inmiddels werd herhaald).

Zes maanden later zagen wij Bernadette terug in Nederland. Ze zocht ons op toen wij in Kijkduin kampeerden en vele gezellige ontmoetingen volgden. Zij en ik zijn tamelijk gelijkgestemd. We houden allebei van lezen, van lekker eten, van een goed glas wijn en van muziek. We zijn beiden ambitieus, competitief, goed van de tongriem gesneden en ondernemend. Zij heeft een aansprekend gevoel voor humor en haar hart zit absoluut op de goede plek. Bernadette was bij ons in Bali toen ik het trieste bericht kreeg van Nelly’s overlijden. Dat schiep een extra band.
Ze komt ons dus binnenkort aan de Costa Blanca bezoeken en alle partijen kijken ernaar uit. Het goede nieuws is ook dat het weer hier in de komende dagen sterk verbetert: tijdens haar bezoek wordt voorspeld dat het hier rond 20 graden Celsius wordt. We gaan van de zon genieten, wandelen, lekker eten en vooral bijpraten.

Afgelopen weekend was het hier zonnig, zacht weer dus mijn liefje en ik gingen erop uit. We zegen rond de lunch neer bij restaurant Mediterranéo, gelegen aan het strand van El Mojón. Daar eet ik tot nu toe de lekkerste 'almejas à la marinara': schelpen in dubbel getrokken visbouillon; Yummie! Het gemeentebestuur van dit typisch Spaanse kustdorp investeerde circa € 1.5 miljoen om de plaatselijke kustlijn en het wandelende duingebied in natuurlijke staat te restaureren. Er kwamen teakhouten wandelpaden waarvan de wandelaar niet wordt geacht af te wijken. Overal zag ik jonge aanplant van bijzondere duingewassen. Het gebied is bovendien een vogelwalhalla.

Toen we na de lunch een lange strandwandeling maakten, zag ik grote en kleine bollen van zeegras liggen in de branding. Ik vond het een mooi gezicht. De bollen deden mij sterk denken aan de 'boulders' die ik aantrof in de kustplaats Moeraki op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Maori’s geloven dat het resten zijn van het lichaam van een voorvader die een kano aanvoerde die vervolgens verging. Volgens wetenschappers zijn de bollen het gevolg van erosie. Sommigen stralen van binnenuit. Ze lijken sprekend op hun Spaanse collega’s. Met recht een kleine wereld.