De inzendingen van een handjevol Nederlanders werden opgenomen in deze internationale film: een krantenjongen met zijn tas, een meisje in een hangmat, een man die zijn nieuwe camera uittestte en per ongeluk een prachtige opname schoot van een vliegtuig dat voor de volle maan vloog en een lerares die aan de camera toevertrouwde wat haar grote levensangst is: verlaten te worden door haar partner om sex...
Het filmteam had haar fragment uit duizenden inzendingen gekozen. Waarom? Ik weet het niet. Misschien wel omdat het zo’n intiem moment was? Wellicht is haar angst universeler dan menigeen wil toegeven. De vrouw werd door de Nederlandse TV geïnterviewd en vroeg zich achteraf hardop af wat nu precies de relevantie is van haar zelfgefilmde biecht. Voor spijt is het nu te laat maar ze zat er monter bij.
Welnu, in dat kader het volgende. Als je al bijna een jaar lang 50 jaar bent, krijg je als persoon van het vrouwelijke geslacht te maken met pieken en dalen in de hormonenhuishouding. HH maar er valt weinig te lachen, wat mij betreft. Deskundigen noemen dit 'de overgang' en dat is het. Zodanig zelfs dat ik eerder geneigd ben het 'de neergang' te noemen... Zelf heb ik geen last van ongewenst rode konen of rode vlekken in de hals. Ook staat het zweet niet op mijn bovenlip, zoals bij een vriendin die mij dat recent mededeelde. Het enige zweet dat op mijn bovenlip ontstaat, is wanneer ik onkruid wied in de tropische tuin op Bali. Iets waaraan ik volgende week weer hoop te beginnen. Ik las dat sterk gekruide gerechten opvliegers kunnen uitlokken. Ik kan Elsa toch moeilijk vragen voortaan voor mij Hollandse stamppotten te bereiden?!
In mijn geval jagen vooral 's nachts hittegolven door het lichaam. Die hitte blijft echter binnen, die uit zich niet in transpiratie; een bevreemdend gevoel dat mij wakker houdt. Ik heb mij laten vertellen dat er vrouwen zijn die helemaal geen nachtrust meer kennen door al dat lichamelijke gedoe. Ze komen 's ochtends hondsmoe uit bed, hebben geen energie om naar hun werk te gaan of aan gezins- of sociaal leven deel te nemen. Hun leven raakt compleet ontwricht. Het vrouwenlichaam schreeuwt om hormonen dus hormoonpreparaten slikken is het enige dat baat, met mogelijk kwalijke gevolgen. Geen optie dus.
Mijn liefje, die ouder is dan ik en daarom mijn toestand als een déjà-vu ervaart, adviseerde mij de opvliegers niet te weerstaan. Sterker nog: ze stelde dat ik ze moet omarmen. Ik keek haar meewarig aan. “Is dat alles qua advies?!” Ik weet dat het geen zin heeft je ertegen te verzetten. Verstand en de overgang komen met de jaren.
Toch zou er iets tegen moeten kunnen worden gedaan. Enkele weken geleden hoorde ik een wetenschapper uit de medische wereld verklaren dat menselijke onsterfelijkheid in 20 jaar een feit zal zijn. Als men dit daadwerkelijk kan bewerkstelligen, heb ik nog een ander verzoek.
Als je als -jonge- vrouw op enig moment serieus besluit geen nageslacht te gaan voortbrengen, zou je een knop in je lichaam moeten kunnen omzetten. Daarmee komt dan allereerst de maandstonde tot een einde. Dat scheelt al een flinke slok op een borrel. Ik rekende uit dat een vrouw grofweg tussen de 3 en 4 jaar van haar leven voltijd menstrueert. Als ik terugdenk aan al die weken lichamelijk ongemak en discomfort, 'de ongelukjes' en de daarmee samengaande genante momenten, de kosten van hygiënische middelen... Om nog maar te zwijgen over de psychische schade aan derden door eigen stemmingswisselingen. Veelgevraagd aan iemand die zich niet wenst voort te planten! Dientengevolge zouden we dan ook geen overgang hoeven doormaken. Zo’n keuze lijkt mij dan ook niets teveel gevraagd. Als die dag toch eens zou komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten