She sells sea shells

Goed dan. Nog eentje over zon, zee en maan om het af te leren.
In de wateren van New South Wales leerde ik bodysurfen. Ik raakte er tamelijk bedreven in, al zeg ik het zelluf. Hoe je het doet? Je kiest een goede golf uit (oefening baart kunst) en begint een meter of twee vóórdat de golf omslaat krachtig te crawlen. Na 3 à 4 slagen til je je hoofd uit het water en laat je je bovenop de golf meevoeren. Met één arm gestrekt voor je uit als roer maar ook om het hoofd te beschermen tegen ongewenste botsingen. Soms tilde zo’n golf mij op en nam mij tenminste tien meter mee. Op bijgaande foto was ik overigens te laat. Ik kwam in een zogenaamde ‘barrel’ terecht. Alsof je in een wasmachine zit!

Het walvisseizoen is hier ruimschoots voorbij maar wij zagen flink wat bultruggen. Deze majestueuze walvissen zijn inmiddels in de koude, voedselrijke wateren van Antarctica aangekomen waar ze de komende maanden verblijven. Rondom het koude continent zullen ze niet de enige zijn... 100 jaar geleden, in januari 1912, voer een omgebouwde walvisjager een Antarctische baai binnen met Douglas Mawson aan boord. Hij was de leider van de 'Australasian Antarctic Expedition' en zette als eerste Australiër voet aan wal van Antarctica. De eerste Europeaan die dit continent bereikte, was de Noor Amundsen (ook in 1912).
Antarctica ligt op circa 7.000 kilometer ofwel 8 uur vliegen van Australië. De 'Australian Broadcasting Company' legt momenteel verslag van een bijzondere expeditie naar Antarctica. Het programma heet 'In de voetsporen van Mawson'. Het doet mij sterk denken aan 2011, toen men het Darwinjaar herdacht met een hernieuwde reis aan boord van de Beagle. Karen Barlow, ABC-journaliste en Antarctica-adept, is aan boord van het schip 'Aurora Australis'. Ik volg de reis via haar blog. Ik hoop ooit zelf een reis naar dit continent te maken.

Na de bultruggen kregen de tuimelaars van Forster mijn onverdeelde aandacht.
Mijn liefje ontpopte zich tot een uitstekende dolfijnenspotter. Bijna elke dag zagen we ze in groepen voorbijtrekken. Je kunt hier zwemmen met dolfijnen maar daaraan heb ik geen behoefte meer. Ik zwom voor het eerst met -getrainde- dolfijnen tijdens een vakantie in Israël (1994) en herhaalde dat tijdens een rondreis in Cuba (2000). Toen dobberde ik middenin de oceaan en maakte ik kennis met wilde dolfijnen. Een groot mannetje zocht toenadering tot mij. Het dier leidde mij weg van de andere zwemmers in de groep?! “Help” riep ik vertwijfeld naar mijn liefje die veilig aan boord bleef. Het liep goed af. Bij het afscheid kreeg ik een grote natte snuit tegen mijn gezicht gedrukt. Ik rook nog uren daarna naar vis, zelfs nadat ik mij vele keren had afgeborsteld. Die ervaring zal mij altijd bijblijven.

Eerder deze week had ik wederom een ‘close encounter’ met een volwassen dolfijn. Terwijl ik in een kayak peddelde, sprong er een grote tuimelaar voor mijn neus uit het water op. De fotograaf aan wal miste dat fotomoment. De bellen op het water (rode pijl) bewijzen echter de ‘footprint’ van het zeezoogdier. Deze ervaring had ze alledrie: de wow, goh en goede hemel-factoren!

En haaien? Die zag ik niet met eigen ogen maar ze zijn hier altijd en overal. Zeer recent werd in Australische wateren voor het eerst een hybride haaiesoort ontdekt: het gaat om een kruising van de gewone zwartpunthaai en de kleinere Australische zwartpunthaai. Dat is belangrijk nieuws: haaien zwemmen al 400 miljoen jaar in de oceanen rond en zouden in die periode nauwelijks fysiologische aanpassingen hebben ondergaan. Nu heeft men bewijs dat haaien zich wel degelijk aan de omstandigheden aanpassen. Wetenschappers van de Universiteit van Queensland zijn zeer enthousiast over de ontdekking. Men is van mening dat deze nieuwe soort samenhangt met klimaatverandering.

And last but not least: schelpen. Ik raapte ze in alle soorten en maten. Vrijwel dagelijks op verschillende stranden in en om Forster. Afhankelijk van de ligging van het strand, vond ik verschillende soorten. De soorten van Pebbly Beach zijn dikker en steviger dan die op Forster Main Beach die qua soorten weer verschillen van de dominante schelpensoorten van Nine Mile Beach. De uitgebreide schelpencollectie van New South Wales is online te bekijken. Het was voor mij een waardevol naslagwerk. Naast vele bekende schelpen trof ik soorten aan die ik niet eerder zag. De meest opmerkelijke eigen vondst staat links bovenin de collage. Aanvankelijk dacht ik dat het een nautilusachtige was. Een medeschelpenverzamelaar die lerares bleek te zijn en in de branding zocht, noemde ze cat’s eye shells en dat bracht mij op het spoor.

Deze katteoogschelp is geen echte schelp; het is het operculum: de afsluitklep van een zeeslakkenhuis (Turbo petholatus Linnaeus,1758). Het wordt ook wel ‘disc of the moon’ en maanoog genoemd. De intrigerende oogkant zit aan de buitenkant, de binnenkant heeft een spiraalvormige ribbel die links- of rechtsom kan draaien. Het geldt in bepaalde Pacifische culturen als bescherming tegen het boze oog en dient als sieraad. De linkerkolom geeft de eigen vondsten weer, de rechterkolom toont mogelijke sieraden. Een ring met een fraaie cat’s eye shell brengt al gauw $50 op?! Enkele examplaren gaan mee naar Spanje en nee, ze zijn niet te koop!