Het jaar van het draakje

Inmiddels zijn we alweer een week terug uit Australië. Mijn hoofd is helemaal in Spanje maar mijn lichaam twijfelt nog. Mijn jetlag is dus nog niet voorbij. Die van mijn liefje kennelijk wel maar zij is thans snipverkouden. Dat is inmiddels (haar) vaste prik na een lange reis in een vliegtuig.

Over prik gesproken, gisteren hadden we een afspraak met Dr Brugarolas en zijn oncologieteam in Hospital San Jaime. Mijn liefje onderging haar driemaandelijkse medische onderzoek op haar favoriete plek en ontving groen licht. Joehoe! Toen zij in augustus 2009 de diagnose borstkanker kreeg gesteld, werd ons uitgelegd dat de daaropvolgende drie jaren cruciaal waren. De kans dat het type tumor dat was aangetroffen (triple negatief) kon terugkomen, zou met name groot zijn in die eerste drie jaren. We tellen heel goed af. Zij heeft nog twee medische controles te gaan voordat die mijlpaal wordt bereikt. De eerstvolgende -kleine- controle zal ergens in Europa plaatsvinden, de grotere daarna weer in Spanje. Dit wordt ongetwijfeld haar jaar! Vanwege haar leeftijd zal zij de komende zeven jaren nog onder regelmatige medische controle moeten blijven voordat zij formeel 'genezen' kan worden verklaard. Wij kijken met vertrouwen de toekomst in. Net als Emmy die haar verraste met een prachtig boeket ter vieringe ende vermaeck.

Een bezoek aan Dr Brugarolas gaat tot nu toe altijd gepaard met een bespreking van de wereld. Zo ook deze keer. Het was erg rustig op de afdeling dus hij leek alle tijd te hebben. Hij vroeg belangstellend naar ons verblijf in Australië en wij vertelden hem het een en ander over onze ervaringen. Onder andere over het feit dat de levenskosten er tamelijk hoog zijn in vergelijking tot Europa. Volgens mijn liefje is het vooral de florerende mijnbouw die de salarissen in grote delen van het bodemrijke continent opdrijft. Salarissen houden in Australië (nog) gelijke tred met de kosten van levensonderhoud.

Vervolgens gingen we over op de situatie in Spanje en de toestand van patiënt Europa. Hoe dit continent kan worden genezen? Zijn diagnose als Europeaan is dat de Europese cultuur en het regerende old boys network vooruitgang en herstel tegenwerken. De gevestigde orde moet inzien dat de macht voortaan zal moeten worden gedeeld met of zelfs afgestaan aan een jonge(re) generatie wereldburgers om het continent te redden...
Een opmerkelijke mening voor een Spanjaard die al lang met pensioen had moeten gaan. Maar zijn opvatting is te verklaren: hij woonde en werkte jarenlang in de Verenigde Staten. Hij ervoer en zag daar dat iedereen een leider, rijk en meer van dat alles kan worden. “United States: the land of the free and the home of the brave...” Als je de top wilt bereiken, staan alleen je eigen beperkingen dat in de weg.
De cultuur en de tradities van Europa zijn van heel andere aard. Iemands afkomst bepaalt hier in veel sterkere mate wat het maximum haalbare in het leven zal zijn. Ik ben het eens met zijn constateringen maar al was ik dat niet, ik vind het boeiend om naar een ervaren en genuanceerde wereldburger als hij te luisteren en met hem te praten. Ik leerde in mijn leven slechts één grootouder een beetje kennen. Ik heb zo’n seniore vraagbaak en bron van wereldwijsheid in mijn jonge jaren gemist. De honger naar dergelijke uitwisselingen bleef. Brugarolas inspireert en dat zie je terug in de werkwijze en de resultaten van zijn team.

Gisteren vond tevens Australia Day plaats, de nationale feestdag Down Under. Het is de 224ste viering van het moment waarop de Eerste Vloot vanuit Engeland in Sydney aankwam. Het historische feit wordt op grote schaal gevierd. In de laatste week van ons verblijf zag ik al vele vlaggen aan en om huizen verschijnen. Australiërs zijn trots op hun land en op hun geschiedenis. Dat geldt ook voor Claire en Julie.
Mijn liefje was bijna Aussie geworden: in de jaren 50 van de vorige eeuw besloten haar ouders naar Australië te emigreren voor een beter leven. De formulieren werden ingevuld, het licht sprong op groen, het schip wachtte. (Ik las trouwens dat een van die migrantenschepen toentertijd 'Nelly' heette.) Totdat haar moeder koudwatervrees kreeg. De familie ging uiteindelijk niet. Ik kan niet zeggen dat het maar goed is ook. Ik geloof namelijk in onze lotsverbondenheid. Wellicht had ik haar dan toch ook ontmoet?! Bijvoorbeeld op Fraser Island... zoals dat gebeurde met Bernadette, Claire en Julie met wie wij warme vriendschapsbanden ontwikkelden.

Australia Day 2012 ging gepaard met een fikse rel: Tony Abbott, de rechtse oppositieleider van de linkse huidige regering van Julia Gillard, gooide de knuppel 's ochtends in Sydney in het hoenderhok door te zeggen dat het wellicht tijd wordt dat de Aboriginal Tent Embassy 'moves on'... Precies 40 jaar geleden zetten de oorspronkelijke bewoners van Australië, die daar naar verluid 50.000 geleden vanuit Zuidoost-Azië aankwamen, een tent op tegenover het parlementsgebouw in Canberra (ACT). Men deed dit uit protest over de manier waarop ze sinds de komst van de 'white fellas' werden behandeld.
Aboriginals uit het gehele land kwamen naar de tentambassade voor hun versie van Australia Day. Na het interview met Abbott bestormden boze Aboriginals het gebouw in Canberra waarin Abbott en Gillard verbleven. Men kwam verhaal halen en Gillard weigerde het gezelschap te woord te staan. Dat escaleerde. Uiteindelijk moesten de politici door de politie worden ontzet.
Ik zag en hoorde de oppositieleider in de afgelopen drie maanden acteren en werd bepaald geen fan van hem. Ik vind hem een oninspirerende, grofgebekte persoon met populistische trekken wiens boodschappen mij doorgaans negatief in de oren klinken. Na het incident rechtvaardigde hij zijn opmerking met dat in de afgelopen 40 jaar reeds veel ten goede keerde voor Australië’s oorspronkelijke bewoners. Dat kan wellicht zo zijn maar er valt nog veel te verbeteren. Abbott’s gebrek aan nuancering en gevoel voor timing vond ik typerend voor de man. Dat heelt geen wonden en brengt geen genezing. Nergens.