Jetlag

Hedenochtend zat ik om 3:00 uur in de woonkamer te lezen. Ik kon de slaap niet meer vatten. Een spannend boek van Wilbur Smith lag op mij te wachten dus ik vond het voor dat moment geen straf. Het gaat over duiken, vissen, grote witte haaien, boten en cruiseschepen in zuidelijk Afrika. Een mooie overgang, leek mij. Ooit las ik dat je een dag nodig hebt voor elk uur tijdverschil dat je overbrugt. Tussen New South Wales en Spanje staan tien uren. Dat betekent dus dat het een dag of tien kan duren voordat het Australische ritme uit mijn systeem is. Uit het hart zal dat nooit raken!

De laatste dagen in Sydney waren heerlijk. Maandag speelden we Bondi Beach Bums, met een grote surfplank en de boogieboard. We lunchten bij eetcafé 'the Bucketlist', een kekke plek waar je op plastic kratten en cartonnen dozen zit. Dat zit overigens stukken beter dan het klinkt. De gerechten werden in emmertjes geserveerd. Mijn garnalen waren supervers. Dinsdag werden we afgezet op Circular Quay, het pulserende hart van waterstad Sydney, en wat lag daar afgemeerd? De Volendam. Een van de cruiseschepen van HAL, de Holland-Americalijn. Het schip werd gevuld met brandstof en nieuwe passagiers bleken aan boord te komen. Op zo’n dag is het aan de kade een drukte van belang: overal vandaan komen leveranciers, taxi’s halen en brengen passagiers. Een haven vind ik dan net zo boeiend als een vliegveld.

's Avonds dineerden wij met Claire en Julie bij trendy restaurant 'Sydney Café', gelegen op de bovenste verdieping van het voormalige Douanekantoor op de kop van de haven. Een betere locatie voor een restaurant is er niet. Vanaf dat hooggelegen terras heb je zicht op de Harbour Bridge en het Opera House. En op de Volendam die om 7 uur bleek te vertrekken. Het schip duwde zichzelf zijwaarts weg van de kade en voer achteruit naar het midden van het water. Geen sinecure in zo’n betrekkelijk kleine, drukke ruimte als Circular Quay waar duizenden Sydneyers dagelijks met grote ferries en kleine catamarans het plaatselijke woonwerkverkeer uitmaken. De boeg zwenkte naar bakboord en het schip draaide temidden van andere boten -bijna- om de eigen as en stoomde richting oceaan. De scheepshoorn klonk driemaal en daar ging het. Ik had kippevel en was een beetje jaloers op de passagiers die op het bovendek stonden. Een varende hotelkamer en geen gesleep met koffers! Tegelijkertijd moest ik denken aan het grote Costa-cruiseschip met ruim 4.000 mensen aan boord dat enkele dagen daarvoor aan de Italiaanse kust op een rots liep, een scheur van 50 meter in de romp opliep en kapseisde. Met de Italiaanse kapitein Schettino die het schip verliet voordat hij zijn klanten in veiligheid bracht. Dat zal een Captain Cruise van HAL niet in zijn hoofd halen!

De langste aaneengesloten terugreis (ooit) in een vliegtuig viel mij enorm mee. We vlogen eerst met een Boeing 747 van Qantas naar Bangkok (8 uur), daar gingen we een uurtje van boord omdat het vliegtuig bijtankte en werd schoongemaakt. Vervolgens nam de vlucht naar Londen Heathrow nog eens 13 uur in beslag. Daar aangekomen, namen we de shuttle naar Londen Luton. Eigenlijk vind ik die benaming volksverlakkerij: Luton ligt immers 40 Engelse mijlen van Londen vandaan... We zaten circa 1.5 uur op de drukke M25; ook wel de langste parkeerplaats van Europa genoemd. Nu, dan weet je het wel!
Het laatste traject naar Spanje legden we af met EasyJet. De meneer van de incheckbalie en zijn supervisor waren goedgeluimd: het derde bagagestuk (mijn boogieboard) hoefde niet te worden betaald. Slechts twee stuks bagage was toegestaan. Doorgaans moet je voor alle afwijkingen van de regel betalen bij een low cost airline. Ik rekende dan ook op bijbetaling maar de plank mocht zonder kosten mee het vliegtuig in. Op Luton zag ik overigens een vliegveldnoviteit: een sprekend fotobeeld van een (aantrekkelijke) vrouwelijke veiligheidsbeambte in uniform deelde ons mee wat wel en niet is toegestaan aan boord van een vliegtuig. Levensecht en mooi uitgevoerd!

We landden met een zonnetje. Tijdens onze afwezigheid gaven we opdracht tot het aanleggen van een wifi-verbinding in ons Spaanse appartement. Ik keek erg naar dat home surfen uit. Was het al moeilijk genoeg om de prachtige stranden van Australië te verlaten (onder andere Sydney’s Bondi Beach), tot op heden heb ik vanuit het Spaanse honk nog geen minuut kunnen surfen. De computer heeft een excellente verbinding met de nieuwe router maar internet... ho maar. De server ligt diep in coma, in tegenstelling tot muzelluf. Olé! Morgen maar weer een stevig telefoongesprek voeren met de helpdesk van de internet provider. Het is de enige tegenvaller van de thuiskomst.
De afgelopen dagen waren lang maar zonnig. Ook vandaag schijnt de zon volop en de voorspellingen voor de rest van de week zijn uitermate plezierig. De zonsopkomst van hedenmorgen was trouwens van een grote schoonheid.