Goede bui

Mijn liefje sloeg in de afgelopen jaren om uiteenlopende redenen geen enkele golfbal. Dan is het even wennen. Het is met golfen weliswaar net als met fietsen: eenmaal geleerd, verleer je het niet maar toch is goed golfen minder voor de hand liggend: foute gewoonten sluipen erin, als het tussen de oren niet in orde is, zie je dat terug in je spel. We besloten voorlopig geen 18 maar 9 holes te spelen en als de baan hoogteverschillen en andere uitdagingen kent, maken we gebruik van een buggy.

Ons eerste rondje speelden we na lange tijd weer op onze thuisbaan; een golfbaan met heuvels en soms lange afstanden om te overbruggen. De baan is hier en daar smal met goten waarin de bal terecht kan komen waarna je strafpunten krijgt. Kortom: niet de gemakkelijkste baan om de draad van het spel weer op te pakken.

Die eerste keer speelden we met Ben & Joan, beide heel ervaren golfspelers en mensen met veel geduld en goede aanwijzingen. Ik moet erop letten dat mijn swing rustig is in plaats van krachtig, mijn liefje heeft de neiging op haar tenen te gaan staan als ze afslaat. Nieuwsgierig als ik kan zijn, moet ik niet te snel opkijken maar de neus op de bal houden. Dat alles is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Het spelresultaat was dan ook matig al was het een plezierige ronde. Ik genoot van de omgeving, van prachtige luchten, van het gezelschap. De golfbaan waarop we wonen, ligt er momenteel prachtig bij met razendsnelle greens. Mijn liefje was verheugd weer aan de bal te zijn, ik ben blij weer met haar te spelen.

De keuze voor de tweede golfronde viel op 'Lo Romero' waar we afgelopen weekend speelden met Ger & Monika. Deze golfbaan werd aangelegd door de Spaanse golflegende Severiano Ballesteros die een jaar geleden op 54-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van een hersentumor. Hij was misschien wel de beste golfer van Europa. Tja.

Ook nu besloten we 9 holes te spelen en we stapten in een buggy. De golfbaan is heuvelachtig met niet al te smalle holes, hoogpolig gras en verzorgde greens. Voor aanvang vroegen we toestemming aan de Caddy Master om op de tweede serie holes te mogen afslaan. Vooral hole 18 (300 meter vanaf de vrouwenafslag) is namelijk spectaculair: de green ligt op een eiland omringd door water. Dat is niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk uitdagend omdat je goed moet plannen hoe je die hole speelt. De bal moet net vóór het eiland worden neergelegd zodat hij vervolgens naar het eiland kan worden 'gelepeld'. Tactisch spel dus. Mijn bal kwam op de gewenste plek terecht maar toen ik klaar stond om de bal naar het eiland te chippen, oefende het water dusdanig grote aantrekkingskracht op mij uit dat de bal erin verdween... Ik speelde een tweede bal die goed terechtkwam.

Op dat moment hing een fikse onweersbui boven ons hoofd. Ik keek vol ontzag naar de donkergrijze en dieppaarse onweerswolken die zich boven de baan verzamelden. Eens een wolkenstaarder, altijd een wolkenstaarder. Een prachtig gezicht! Heftige regen bleef ons bespaard maar het rommelde en flitste dat het een aard had. Bij onweer is het niet toegestaan verder te spelen; een vlakke baan is gevaarlijk voor een golfspeler. Rechtopstaand ben je immers het hoogste punt waar de bliksem kan inslaan. 
We waren echter aan het einde van onze ronde gekomen. Zowel mijn liefje als ik speelde behoorlijk constant. Joehoe! Het goede gevoel begint terug te keren. En dan te bedenken dat onze favoriete golfclubs op dit moment in een container vanuit Bali naar Spanje onderweg zijn. Het spel kan dus alleen maar beter worden. Wij stapten in een heel goede bui van de baan.