Burengerucht

Sinds enkele weken hebben we nieuwe buren. Een grote groep halsbandparkieten besloot bij ons in te trekken. Jaren geleden blogde ik voor het eerst over de deplorabele toestand van deze groep allochtonen in Nederland: als exoten waren zij niet welkom. Dat was ruim vóór de komst van de PVV en Wilders. Wat mij betreft zijn groene halsbandparkieten gevederde vriendjes. Zowel in Het Vaderland als hier, al las ik onlangs dat ze ook in Spanje inmiddels wordt aangemerkt als 'plaag'. Vanaf het ochtendgloren hoor ik ze de gehele dag kwetteren. Ze kozen een boom op hole 7 als nieuw onderkomen, recht voor ons terras. Vanwege andere bomen kan ik ze niet zien. De privacy van ons, buren is daarmee gegarandeerd. Wel zie ik ze met regelmaat en onder luid geschreeuw over de golfbaan scheren.

Persoonlijk vind ik hun gekwinkeleer een blij stemmend geluid. Hun klanken worden afgewisseld met de roep van de hop, de schreeuw van de roofvogels en het geluid van de uiltjes vanuit een belendend gebied. Ik vraag mij af wat ze elkaar vertellen. Het wachten is dan ook op een Android-app die vogelgeluiden omzet naar gesproken woord. Een app met vogelgeluiden zette ik reeds op mijn smartphone (‘bird sounds’).

Wonen op een golfbaan zal voor de meeste mensen de associatie oproepen met een rustige woonomgeving. Dat was voor ons ooit een van de overwegingen om een (vakantie)huis op zo’n locatie te kopen. Bovendien zijn wij golfers. Daarbij komt dat je weet wat je hebt. Met de bouwlust die toentertijd in Spanje heerste, was je als huizenbezitter nooit zeker of het uitzicht dat je op enig moment had, een jaar later nog een feit zou zijn. Met een golfbaan voor je neus, ben je dat -hoogstwaarschijnlijk- wel. Zeker als die baan eigendom is van een van de rijkste mensen van Spanje. Voor geld hoeft hij de baan niet te verkopen; dat verdiende hij voorheen in grote hoeveelheden als eigenaar van uitgestrekte citrusvelden.

Jawel, het is rustig wonen op een golfbaan al is er altijd reuring op en om de baan. Neem nu de 'dew sweeper’… die komt elke morgen direct na zonsopgang op zijn kar de greens droogdeppen. Geloof je me niet? Toch is het zo. Als de greens nat zijn, loopt de golfbal niet goed over het kortgemaaide gras. Dat is dus niet bevorderlijk voor goed putwerk, de slag waarbij je de bal in de hole probeert te bewegen. Het is van essentieel belang dat de grond droog is. Dus ontwierp men een droogmachine, zoals je die ook hebt voor het ijs in het Thialf Stadion. Oorspronkelijk is dew sweeper de aanduiding voor een heel vroege golfspeler maar ik geef de naam bij voorkeur aan de early bird op zijn kar, de man die het dauwrapen beroepsmatig doet.

Momenteel beleven we hier een hoge vochtigheidsgraad; twee dagen geleden was die zelfs 100%. Het aparte is dat het in het geheel niet klam is, wat ik wel zou verwachten. Op het ene moment schijnt de zon glorieus, een minuut later ligt er een dik grijs deken over het landschap. Het leverde fraaie beelden op.

Afgelopen week werd hier de jaarlijkse vergadering van de Vereniging van Huiseigenaren gehouden. In de eerste jaren van de vereniging verliepen de vergaderingen als Poolse landdagen: ze waren wanordelijk, de sfeer was soms grimmig en ze duurden wel 7 à 8 uur lang. In onze gemeenschap wonen Belgen, Engelsen, Ieren, Schotten en Nederlanders, aangevuld met enkele individuen van andere Europese origine. Die vergaderingen stonden vroeger bol van multi-culti gekrakeel. De Britten moesten erg wennen aan het feit dat ze weliswaar huiseigenaar zijn maar niet alles zelf mogen bepalen. Nederlanders bleken zo’n vereniging meer gewend en waren eerder bereid huisregels van anderen te volgen. De eerste vergaderingen vond ik traumatiserend; ik nam mijzelf voor nooit bestuurslid te worden. Met de komst van een doortastende Engelse voorzitter en een slimme Nederlandse vice-voorzitter keerde veel ten goede: de geldpot van de vereniging is inmiddels gevuld, we nemen verstandige besluiten en de vergaderingen nemen tegenwoordig minder dan 3 uur in beslag. Gedoe blijft, het gaat nu eenmaal om mensen.

Deze keer stond een nieuwe Belgische buurvouw op de agenda die zonder toestemming haar terrastegels op de begane grond had verwijderd, nieuwe vloertegels in een andere kleurstelling had gelegd en zich daarbij bovendien een stuk gemeenschappelijke tuin had toegeeïgend... Een gotspe. Het veranderen van de estethiek van onze woonwijk is sowieso niet toegestaan. Zo mogen satellietschotels en airco’s niet zichtbaar zijn en moeten oorspronkelijke kleuren te allen tijde worden aangehouden. Voordat je het weet, woon je in een wijk die oogt als een versleten lappendeken! 
Vervolgens vroegen Ierse buren toestemming om een net te spannen op hun hoge terras om zich zo te beschermen tegen afzwaaiende golfballen. Daarin stemde de vereniging toe; veiligheid gaat voor alles. En we blijken een Franse buurvrouw te hebben (nota bene een huurster) die katten en duiven voedert, tot overlast van velen. Ook voor haar geldt een rode kaart. Eén ding: mochten we in de toekomst maatregelen treffen ter bestrijding van onze nieuwe buur de halsbandparkiet, dan stem ik tegen!