Je voyage... sans bagage

Het is de titel van een duet van Charles Aznavour en zijn dochter Katia. Het was het eerste Franse lied dat ik in de afgelopen dagen hoorde. Ik bevond mij op dat moment in de lounge van Hotel l' Ermitage in de Belgische Ardennen. Het kleine hotel aan de rivier de Ourthe wordt door een Belgische familie gerund: zoonlief beheert de receptie en kookt, moeder is gastvrouw in het restaurant, vader maakt het ontbijt. Ik koos 's avonds nog één keer een menu met asperges. Yummie. Ook de bedden waren uiterst comfortabel en de gerenoveerde badkamer was schoon en ruim. Een aanrader.

De tweede stop maakten we in het departement Drôme, in het zuidoosten van Frankrijk. Zelf bestempel ik de dagen waarin we op doorreis zijn, als 'vakantie'. Spanje is thuis en ook Nederland is geen vakantiebestemming. Klinkt wellicht vreemd maar zo voelt het. Ik gaf eerder aan dat ik tijdens mijn vakantie niet al te lang achter het stuur wilde zitten, mijn liefje zocht een bestemming en een hotel. De beschrijving, de foto’s en de naam van het hotel bevielen mij dusdanig dat een van de (slechts 5) kamers van 'Le Puy des Sirènes' in Puygiron werd geboekt.

Toen ik 's ochtends van Bram kreeg te horen dat ik ruim 800 km moest afleggen om die bestemming te bereiken, zakte mijn mond open. Als chauffeur ben ik geen fan van vrachtwagens en evenmin groot liefhebber van het Franse rijgedrag dus… wèg vakantiegevoel. In plaats van een vrije dag zou het een lange dag met wegwerkzaamheden worden!

Mijn liefje en ik waren die dag minder dan gewoonlijk 'on speaking terms' maar de ontmoeting met Murielle, Hoofd Sirenes aan het einde van de dag maakte veel goed. Het kleine hotel (met restaurant) dat zij met haar echtgenoot Thierry runt, heeft de intimiteit van een luxe Bed&Breakfast en de professionaliteit van een hotel. Ik genoot van de omgeving, het uitzicht, de zon die hoog aan de hemel stond, de heerlijke rosé, het diner en -vooruit-... mijn reisgezelschap.

The Beast and Co

De derde stop maakten we in een hotel met zeezicht in Narbonne-Plage, op circa drie uur rijafstand. Mijn liefje had de boodschap van de vorige dag begrepen. Zo bleef er gedurende de dag tijd over voor enkele uitstapjes in de Drôme dat we nog niet goed kennen. We bezochten er Le Poêt Laval en Dieulefit; twee idyllische Franse dorpen bomvol cultuur en culinaire geneugten. Dit departement aan de voet van de Alpen is groen, ambachtelijk, rustig met een vleugje Méditerranée. Er staan bovendien heel goedkope landhuizen te koop... Hoe hebben wij ooit kunnen denken dat we de Europese cultuur vaarwel konden zeggen?! Tja. Een mens is nooit te oud om te leren. En geleerd hebben wij van onze Bali-ervaringen!

Net voordat we Spanje binnenreden, klonken de ophitsende klanken van het nummer 'Baila me' (dans met mij) van de Gipsy Kings door de speakers. Deze Franse musici zijn sterk beïnvloed door Spaanse flamencomuziek. Die muziek te horen op dat moment was een mooi toeval. We zongen uit volle borst mee en dansten zittend op de muziek. De wielen van de auto kwamen bijna gelijktijdig van het asfalt. We hebben weliswaar geen caravan meer maar we blijven zigeunerinnen! Ik houd van Spanje. Het is in elk opzicht mijn tweede Vaderland. Iets in mij roert zich altijd sterk als ik de grens passeer.

'The Beast', de bijnaam die Hugo recent aan onze stoere auto gaf, bracht ons veilig thuis. De oude fietsendrager hield zich prima; alleen de hoes over de fietsen ging finaal aan flarden. Mijn eerste nachtje slapen in eigen bed was diep en vredig. Het is hier zonnig, rustig, schoon en comfortabel. Het is heerlijk om zonder badslippers onder een bloedhete douche te staan. Net als de warmte van de zon op mijn lichaam te voelen. De tassen met ex-kampeerspullen zijn inmiddels uitgepakt. De clojo hangt in de toilet, als aandenken. Om het af te leren, zullen we het terras van ons appartement voorlopig 'de camping' noemen!