Bijzonder

In Bali maakten we bijzondere situaties mee, die we elders niet gauw zouden hebben ervaren. 

Zo wachtte Elsa ons met kleine Yudha in Banjar op in december 2009. Boven de voordeur hing een banner met een vrolijke welkomsgroet en onze voornamen, wij moesten een lint doorknippen en kregen een bloemensjerp om. De kleine Hindoe zat in gebedshouding in vol ornaat bij de voordeur; deed hij volgens zijn moeder geheel spontaan. Ik zal dat beeld nooit vergeten.

Tijdens de kerstdagen van 2009 werd begonnen aan de inrichting van de tropische tuin. Wayan zou die klus voor en met ons gaan klaren. We bestelden vele fruit- en palmbomen, bloemen en planten. In die tijd was vriendin Bernadette bij ons op bezoek. Na een gezellig avondje gingen we slapen, met nachtwaker Made op de uitkijk. Af en toe zag ik een lichtstraal dus ik dacht dat het Made was. Bernadette, in het gastenhuis, had ook iets opgemerkt. Ze had uit het raam gekeken maar niets gezien. Voor de zekerheid deed ze wel haar deur op slot. De volgende ochtend konden wij onze ogen niet geloven: tijdens de nachtelijke uren waren tien grote palmbomen uitgeladen, opgetild en geplant. En wij sliepen gewoon door…

Wat ook zeer memorabel is, was de inwijdingsceremonie van ons huis. Voor die dag moest naar goed Balinees gebruik de juiste maanstand worden gekozen. Op 29 januari van dat jaar was het zover: de grote ceremonie vond plaats. De holy man reinigde de gebouwen en het land van kwade geesten en verwelkomde onze huisgod… die een godin bleek te zijn. Toeval bestaat. Ze kreeg de naam Jeró Wayan Buana Sari Manik Geni. Iedere genodigde was in ceremoniële kleding; dat gold overigens ook voor de niet-genodigden. Een van hen bleek later de veroorzaker van veel ongerief voor ons en de buren. De dag werd afgesloten met babi guling voor iedereen. Het hele varken stond vanaf ‘s ochtends vroeg geparkeerd in de carport, naast de auto. (De vetsporen waren vergelijkbaar…) Babi guling is voor Balinezen een feestmaal: bij het varken gaat het vooral om het knapperige huidje. Ik at een stukje mee, mijn liefje -aansterkend- deed dat niet.

We maakten in 2011 de driemaandenceremonie mee van Yudha’s broertje Damai die min of meer naar ons werd vernoemd. Voluit heet hij Damai Margita. Inmiddels is het ventje bijna drie jaar oud en gaat hij in januari 2014 naar peuter-kleuterschool Window to the World, dezelfde school waar zijn grote broer al ruim drie jaar naartoe gaat. Het legde de toentertijd teruggetrokken en stille Yudha geen windeieren. Hij praat, zingt en danst nu en kan inmiddels lezen, schrijven en tellen.

Damai heeft een ander karakter dan zijn broer, al lijken ze als twee druppels water op elkaar. Damai is de extraverte, het clowntje (hij draagt een zwarte bril alhoewel zijn ogen niets mankeren), het boefje. Hij dacht ooit dat hij Damai Maingitar heet, Damai die gitaar speelt. Je moet er maar opkomen! We hopen de beide kereltjes nog lang te kunnen zien opgroeien.

Ook waren we eregast op het huwelijk van Nur, de hittepetit die een tijdje assistente van grote zus Elsa was in onze villa. Wij stuurden haar jaren geleden naar Engelse les, leerde haar poetsen en stelden haar vervolgens voor bij de Hollandse helpdesk voor een baan als pembantu. 
Die functie vervult ze inmiddels al jaren. Nur is van huis uit moslima, trouwde met Adi en is inmiddels moeder van een dochtertje, op haar beurt vernoemd naar haar werkgeefster Marijke. Het was mijn eerste -en waarschijnlijk laatste- moslimbruiloft en ik keek mijn ogen uit. Nur was dermate nerveus dat ze nauwelijks was te herkennen. Ook de ouders van Elsa en Nur (arm) leerden we jaren geleden kennen. Af en toe deed pa klusjes bij ons in huis en op het terrein.

Mijn liefje vierde haar 60^ste verjaardag in Noord-Bali al had ik andere plannen: een reis en verblijf in Kuala Lumpur was geboekt maar het aantstaande feestvarken had geen zin om te gaan. De reis werd dus geannuleerd. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat we net waren aangekomen in Bali. Bovendien had ze negatieve reisverhalen gehoord over het vasteland van Maleisië. Dat bleek allemaal nogal los te lopen, zoals onze latere rondreis door Maleisië en Borneo aantoonde. En zo kan ik nog wel even doorgaan (maar ik doe dat niet). Voor degene die alle blogs in en over Bali door de jaren heen nog eens wil lezen, zie label ‘wonen op Bali’.