Mijn grote kleine vriend

Geen dag ik mijn leven dacht ik serieus over de vermenigvuldiging van muzelluf. De voortplantingsorganen waren aan mij niet besteed. Er zijn al zoveel kinderen op de wereld, zovelen kunnen geen kind zijn. Eerder zou ik nog een kansloos of kansarm kind uit een ander continent adopteren. In mijn tienerjaren begon ik met de sponsoring van een meisje in Afrika. Toen ik mijn liefje leerde kennen, zetten we een dergelijk project samen voort. Ook gezamenlijk kozen wij voor een meisje in Afrika, totdat de betreffende organisatie in een kwaad daglicht kwam te staan.

En toen leerden we in 2008 een jongetje in Zuid-Oost Azië kennen... Tja, het kan verkeren! 
Hij was één jaar oud, kaal, stil en iel, en bovendien een moeilijke eter. Bij de eerste ontmoeting had hij alleen oog voor de Kia die we toen hadden. Hij liep continu rondjes om de auto, met zijn hand langs de banden. (Die autogekte heeft hij nog steeds.)

Vanwege het feit dat zijn beide ouders werkten, werd Yudha overdag bij zijn overgrootmoeder ondergebracht. Ze is een oude, lieve dame die een groot deel van de dag slapend doorbracht. Het kleine ventje lag dagenlang naast haar. Wij vonden dat geen goede situatie en stelden Elsa en Ketut in 2010 voor hem naar een internationale peuterschool op Montessori-grondslag te brengen. Op zijn derde verjaardag ging hij voor het eerst naar die school. Hij gaat nog steeds graag. Zijn recentste rapport meldde slechts één verzuimdag in het afgelopen halfjaar.

Toen ons eigen huis in 2009 klaar was voor bewoning, werd hij vaste gast. Het zwembad oefende een grote aantrekkingskracht op hem uit. Ik herinner mij dat hij op een dag zonder drijfmiddelen in het diepe sprong, zich van geen gevaar bewust. Hij kwam boven, mijn liefje trok hem aan zijn armen uit het water, met een grote glimlach op haar gezicht. Hij liet geen traan al racete zijn hart. Hij hield er geen watervrees aan over. In tegendeel. Hij wil zwemmen als ik doe.

Mijn liefje viel als een blok voor het ventje. Hij is haar kleine grote liefde. Het is al jaren Yudha voor en Yudha na en dat is een bron van vermaak. Zij kookte zelfbedachte Olvarithapjes voor hem die hij heerlijk vond. Zij bracht hem zelfvertrouwen, omgangsvormen, tafelmanieren en hygiène bij. En ze is van de knuffels en het getroetel. Bij mij verliep dat proces geleidelijker al viel ik evengoed. Ik houd ervan dat ik met hem kan praten, hem dingen kan leren en samen met hem kan uitvinden. Zelf stimuleer ik hem te bouwen, tekenen, kleuren, zingen, gek doen. Toen een leider tijdens Engels vakantiekamp onlangs aan hem vroeg zijn familie te beschrijven, noemde hij zijn vader, moeder, broertje en ons. Geen ooms, tantes of andere familieleden (al houdt hij ook van aya, Elsa’s vader). Hij hoort bij ons en wij bij hem.

Ik vind het heerlijk als hij tegen mij aan kruipt als ik hem voorlees. Hij springt in mijn armen, legt zijn zachte wang tegen de mijne en dan zing ik alleen voor hem. Willeke Alberti’s ‘Telkens weer’ is favoriet. Sinds hij kan lezen, schrijven en rekenen, is het gezamenlijke plezier nóg groter. Bovendien is hij mijn zwemmaatje. Als zijn kleine hand in de mijne schuift in het zwembad en hij voorstelt dat we samen de lepel van de bodem ophalen, smelt ik. Wij zijn zijn neneks, zijn witte oma’s.

Hij zit nog steeds op Window to the World al is hij toe aan de volgende stap, een nieuwe intellectuele uitdaging. Na dit schooljaar gaat hij naar een tweetalige lagere school die goed staat aangeschreven. Elsa kwam met de suggestie; wij bekeken de nieuwsbrief en de website van de school en bespraken het met haar. Ze heeft hem reeds voor volgend schooljaar opgegeven. 
We zijn blij met deze ontwikkeling. Zo voorkomen we dat hij naar een traditionele Indonesische lagere school moet waar kinderen slechts drie uur onderwijs per dag krijgen en bovendien worden gedrild in plaats van zelf te leren nadenken. Hij gaat daar zeven uur onderwijs per dag krijgen. Bovendien zijn de leerboeken in het Engels, legt de school veel nadruk op zelfexpressie en gedifferentieerd onderwijs, in lijn met individuele capaciteiten. Ze staan project-based en community-based leren voor en een wekelijks bezoek aan de bibliotheek maakt onderdeel uit van het curriculum. Senang! 

Yudha zag ik in de afgelopen vijf jaar van een piepkuiken tot een lief, mooie ventje ontwikkelen. Hij is -by far- de leukste Balinees die ik ken. Hem en zijn broertje Damai te zien opgroeien tot slimme, eerzame burgers is een aantrekkelijk vooruitzicht en veel wishful thinking.