Birdsville

Dit is onze tweede dag in Fremantle, West-Australië. Gisteren landden we heel vroeg in Perth, na een rustige vlucht van vierenhalf uur uit Sydney. We lopen nu tien uur voor op Nederland. In de krant stond te lezen dat Sydney gisteren noodweer had. Door de zware regenval was een oudere persoon met zijn auto via de boulevard van Bondi de zee ingereden.

We kwamen eerder aan dan verwacht en stonden dus ook eerder dan afgesproken bij het depot waar we Winnie-de-campervan zouden ophalen. De vrouw aan de balie liet ons fijntjes weten dat we te vroeg waren. De campervan stond nog aan het oplaadstation maar had al wel een plaat voor de ruit met een welkomsgroet, op naam van mijn liefje.

We hadden in de afgelopen week veel moeite een geschikte kampeerauto te vinden. Al was de kleine Winnebago een prima keuze, liever hadden we iets groters gewild; bij voorkeur een bus met twee separate bedden. Dat was niet gelukt maar toch informeerden we naar de beschikbaarheid van wellicht een grotere van. Die bleek aanwezig. Een grote kampeerauto stond al een week te wachten op een nieuwe huurder maar tegen ons had de dame van de verhuurorganisatie gezegd dat er niets van die orde beschikbaar was. Zo zie je maar: altijd doorvragen.

Tegen een aanzienlijke meerprijs besloten we voor de grote Winnie te gaan. Het is tenslotte een bijzondere vakantie. Niet alleen kwamen we min of meer onvoorzien in Australië aan, deze maand zijn mijn liefje en ik bovendien 25 jaar bij elkaar (als we het halen). Down Under brengt bij ons beiden altijd een groot gevoel van vrijheid teweeg. We houden van dit vakantieland.

De betaling werd gedaan, we konden een uurtje later vertrekken. De bus stond klaar, alleen de accu moest nog worden opgeladen. Na een uitgebreide inspectie van de grote Winnie-kampeerbus konden we op pad. 
De Birdsville is ongeveer drieenhalve meter hoog en zeven meter lang dus als chauffeur voel ik mij een heuse trucker. Met de vlam in de pijp... De bus is van alle gemakken voorzien: automaat, dubbele spiegels, twee (ruime) bedden, douche, toilet, magnetron, oven, zitje, grote ramen, airco, gezellige verlichting, gordijnen, een muziekinstallatie en nog veel meer. We hebben zelfs tv! My Kitchen Rules is hier aan een nieuwe serie begonnen. Zo houden we het wel zeven weken uit. Gisteravond gingen we vroeg slapen. De nacht daarvoor was onderbroken door twee (anonieme) telefoontjes op de Nederlandse telefoon. Van slapen kwam daardoor niet meer zoveel, de wekker stond toch al op 5 uur. Onze vriendinnen zwaaiden ons uit. 

We boekten een campingplek voor drie nachtjes; daarna trekken we naar het zuiden, richting Margaret River. Op de dag van aankomst pakten we de reistassen uit en de kastjes in. Alles heeft inmiddels een plekje. Ook deden we kleine boodschappen bij Coles, de sponsor van Masterchef Australia. We waren tè moe voor een restaurant of een grote maaltijd. 
Vanmorgen stonden we fit op; de nachtrust was diep, de temperatuur droeg daaraan bij. Overdag is het ruim 30 graden Celsius maar na zonsondergang loopt de temperatuur behoorlijk terug. Op de camping begint het leven heel vroeg; we stonden om circa zes uur op. Ik hoorde nieuwe vogelgeluiden en zag een roofvogel een duif achterna gaan. 
De Indische Oceaan ligt op 400 meter afstand. Via enkele baaien met heerlijk, kristalhelder water liepen we na het ontbijt richting het centrum. In de directe omgeving van de camping stopt een bus die passagiers gratis vervoert. Waar vind je dat nog?! Wij bezochten Fremantle vandaag. Dat deden we in 2006 ook al maar er was veel veranderd. Het is een kleine stad met een universiteit voor beta-studenten.

We kochten ferrytickets voor een bezoek aan het eiland Rottnest, hier Rotto genoemd, dat op 45 minuten varen voor de kust van Perth ligt. Dat gaan we morgen bezoeken. We gaan er zwemmen, snorkelen, fietsen en quokka’s zoeken, de inheemse diersoort die alleen daar is te vinden. We hebben het naar ons zin. Mijn liefje zei vanmorgen dat ze (weer) serieus gaat nadenken over de aanschaf van een eigen kampeerauto in Europa. Reizen is verslavend.