Het zit erop, morgen
gaan we terug naar Europa. Je kunt zeggen dat we vertrekken ‘with a bang’ want
afgelopen nacht donderde en bliksemde het oorverdovend. De regen kwam met
bakken naar beneden. De bovenluiken gingen dicht maar de stoeltjes liet ik voor
wat ze waren. Die leegde ik vanmorgen en ze staan nu te drogen in de zon. Het
was de eerste keer in twee maanden tijd. Tot dan toe kregen we geen druppel
regen, wel warmte en blauwe luchten. Hier begon de herfst onlangs. Je zou het
niet zeggen: het is overdag nog circa 30 graden Celsius. Winnie didn’t mind the
rain... ze is weer bijna zo wit als ze was toen we haar oppikten.
Deze laatste dagen staan
we op een camping in Rockingham, op een uurtje rijden van Perth. Het is zeker geen
toeristencamping en ook geen trekkerskampeerplaats. De plek staat zelfs niet in
een reisgids. Mijn liefje vond ‘m na enig speurwerk. We zijn de enige
‘vreemden’ tussen een boel Australiërs die (semi-)permanent in caravans wonen. Sommigen
al 20 of 30 jaar, naar verluidt. Dat nam niet weg dat we hartelijk welkom
waren. De manager van de camping loodste ons persoonlijk naar een mooie plek
met gras onder de voeten, beton onder de wielen en beschut door bomen. Hij was
hoogst verbaasd dat we drie nachten wilden blijven, er is namelijk geen campingkeuken.
No worries, mate. We kozen deze plek juist omdat het op loopafstand van het
stadje is en op 500 meter van de oceaan ligt. ’s Ochtends lopen we naar een
heerlijk kopje koffie en ‘s avonds eten we uit. Seafood, seafood, seafood voor
mij en snappers voor mijn liefje, zittend aan de boulevard met uitzicht op de
zonsondergang en de baai. Met af en toe een dolfijnevin op het vizier.
Gisteren maakten we
onze laatste excursie op de wateren van West-Australië: we brachten een bezoek
aan Penguin Island, op 5 minuten varen met de ferry. Het is een eilandje waar
de kleinste pinguïnsoort ter wereld leeft. We kozen voor een tour in de baai om
dolfijnen, zeeleeuwen, roofvogels en andere gevederde vriendjes te spotten. Het
eiland is een natuurpark en, al zijn er picknick-plaatsen, je kunt er niets
kopen want er is geen winkel. De rugzak bevatte dus boterhammen, fruit en zwem-
en snorkelspullen. Er zijn mooie limestone riffen waar je als bezoeker mag
komen.
Het werd een waardig
afscheid. We zagen een grote groep wilde dolfijnen en kregen veel uitleg over
het huidige gedrag: het is voortplantingstijd en de mannen zitten achter de
vrouwen aan. Soms zagen we dan ook een witte dolfijnebuik aan het
wateroppervlak verschijnen. De dames bepalen wie de gelukkige is en of en
wanneer ‘het’ gebeurt.
We zagen tevens
zeeleeuwen in de branding van de zon genieten. Die dieren, de mannetjes kunnen
wel 300 kilogram wegen, ogen lui. Ze sliepen, rolden af en toe om, stonden op,
liepen drie passen en ploften weer neer. De pinguïns zagen we alleen in het
Discovery Center. Er is een behoorlijke populatie op het eiland maar ze jagen
overdag en komen ’s avonds weer aan land. Of ze verstoppen zich onder de
begroeiing van het eiland; ze zijn erg schuw. We zagen ze niet in het wild maar
desalniettemin genoot ik van de diertjes, ze zijn schattig en zien er zo
onbeholpen uit als ze op het land lopen. Ook de roofvogels gaven acte de
présence, evenals de pelikanen en de verschillende soorten grote en kleine sternen.
Voor de vogels is het eveneens voorplantingstijd. Bij de pelikanen wordt een
vrouwtje in de lucht ‘gestalkt’ door tenminste twee mannetjes. Het mannetje dat
het mooist vliegt en het best danst aan wal, wordt uitverkoren. Ik zag prachtige
vliegcapriolen (maar ik kan er zelf ook wat, al zeg ik het zelluf!).
We hebben nog één
vakantiedag te gaan want morgen reizen we -weliswaar via een leuke route- af
naar Perth waar we de trouwe Winnie afzetten. Vandaag pakken we de reistassen alvast
in al blijft de zwemkleding paraat. Dat inpakken zal wat voeten in de aarde
hebben... We verzamelden hier extra bagage in de loop van de tijd (niet alleen
voor eigen gebruik). Vandaag wordt de laatste was gedaan, wordt Winnie van
binnen en van buiten een beetje schoner gemaakt, wordt de laatste reisblog
geplaatst en het laatste WA-etentje gepland.
Enkele Australiërs vroegen ons in
de afgelopen dagen of we met Malaysia Airlines naar huis vliegen. We begrijpen
natuurlijk allemaal waarom, al blijkt de mysterieuze vermissing van een
vliegtuig met alle passagiers aan boord in Europa geen voorpaginanieuws meer te
zijn. Hier nog wel. Australië zette een grote, dure zoekactie op vanuit Perth.
Het is een bizar idee dat de Boeing misschien wel hier in de buurt op de bodem
van de Indische of de Zuidelijke Oceaan ligt. We vlogen enkele malen met
Malaysia Airlines en met dat specifieke type vliegtuig dus de vermissing is ons
na aan het hart en houdt ons sterk bezig. Deze keer vliegen we echter met voor
ons een nieuwe maatschappij: Qatar. Met een tussenstop in Doha. Ik ben
benieuwd. De volgende blog komt dus weer uit het oude, vertrouwde Spanje... Deo
Volente. Daar brak de lente inmiddels aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten