Alicante huilt

Dat was wat Bernadette appte toen zij op de luchthaven van Alicante incheckte. Ze dacht dat er regen zou vallen over haar vertrek... Eerder zag ik dat de wolken uitzonderlijk laag hingen; ze leken het asfalt van de landingsbaan te raken. Vanaf het moment dat zij aankwam, tien dagen geleden, scheen de zon. In de dagen dat ze bij ons verbleef, viel er geen druppel. Dat wens je vrienden uit Nederland toe, zeker een zonaanbidster als zij.

We wandelden, zwommen, lunchten aan diverse stranden, kookten thuis, relaxten, speelden met onze iPads, praatten en lachten. Over dat zwemmen wil ik nog wel iets kwijt: Bernadette is zeer sportief en tamelijk Spartaans. Toch was het mijn persoontje dat als eerste de Middellandse Zee indook! De temperatuur ligt rond 21 graden Celsius wat zeker niet slecht is voor de tijd van het jaar maar het is koud. Ik vermoed dat het feit dat ik in die temperatuur tot de laatste dag van ons verblijf in West-Australië zwom, debet is aan mijn dapperheid. (De twee flessen rosé die we bij de lunch dronken, droeg daaraan ook bij.) Ik vond het zeer verfrissend. Uit privacy-overwegingen zet ik geen foto van ons als baadsters... ik vond een mooi alternatief bij Picasso. 

Gedrieën bezochten we Granada. Voor Bernadette was dat de eerste keer, voor ons niet. Wat wij wèl voor het eerst deden, was een appartement met twee slaapkamers huren. Het appartement, eigendom van een Spaanse familie, vonden we op een boekingssite (voor de geïnteresseerde: Casa Palacio Lopez Daza). Het leek ons deze keer leuker dan een hotel. Het pand is zeer centraal gelegen, aan het bekende plein Bib-Rambla. ’s Middags en ‘s avonds vulde het plein zich met Spanjaarden, toeristen, musici en andere kunstenaars. Het appartement had goede dubbele ramen waardoor het geluid en het geroezemoes niet   hinderlijk was. Ook wij aten een avond buiten, aan het 'eigen' plein, met een truitje aan. Toen de wind  opstak, kwamen de windschermen naar beneden. Vervolgens ging de terrasverwaring aan. Zo was het goed toeven.

De eerste avond aten we in een mooi restaurant aan de Plaza del Carmen, genaamd ‘Puerta del Carmen’. Bernadette had het adres doorgekregen van vrienden en nodigde ons uit. We aten heerlijk Spaanse fusion-gerechten (tonijn en inktvis vooraf, hamburgers met een plakje eendelever als hoofdgerecht). In de loop van de avond raakten wij aan de praat met een Italiaan die een restaurant in Londen zei te hebben maar het niet naar zijn zin had in die stad. Hij was op vakantie in Spanje en vertelde ons dat hij elke middag en avond in het betreffende restaurant eet, vanwege de goede gerechten en de mooie wijnkaart. Puerta del Carmen noemt zich namelijk ook ‘vinoteca’.

De ochtend daarna stond het Alhambra op het programma. Mijn liefje en ik liepen in shorts naar het ontbijt en hadden daar direct spijt van. Het was koud in de ochtend: circa 7 graden Celsius. Granada ligt namelijk aan de voet van de Sierra Nevada. Vanuit het appartement hadden we zicht op een dikke sneeuwlaag op enkele pieken. Bernadette was verstandiger; zij droeg een lange broek en had een korte broek in haar schoudertas. Het duurde lang voordat we waren opgewarmd. Het mooie van het bezoek aan dit werelderfgoed was dat de lager gelegen tuinen, die zeer de moeite waard zijn, in bloei stonden. Dat zag ik niet eerder. Ons vorige bezoek aan het Alhambra was namelijk in de maand september. Ik keek mijn ogen uit. De meeste foto’s die ik tijdens dit bezoek maakte, zijn dan ook van bloemen. En van mijn vriendinnen!

We bezochten de kathedraal van Granada, op loopafstand van ons appartement, en bij toeval kwamen we langs de basiliek van San Juan de Dios, uit 1734. Alhoewel ik liever Moorse motieven aanschouw dan barokke kerken, was ik blij het te hebben gezien. Een beter voorbeeld van Andalusische barok zal moeilijk zijn te vinden! 

Ik zal een nieuw (lopend) webalbum samenstellen waarin het een en ander is te bekijken.

De dag erna reden we naar Málaga, circa 130 kilometer ten zuiden van Granada. We wilden daar het Picassomuseum bezoeken. Pablo Picasso werd daar in 1881 geboren. Een bezoek aan dit museum stond al een tijdje op mijn wensenlijstje. Eerder bezochten wij Picassomusea op andere plaatsen in Europa. De grootste collectie hangt in Parijs. Al vond ik het fraai, ik vond het tegelijkertijd ietwat teleurstellend. Het museum heeft een kleinere collectie dan gedacht en de wijze waarop de kunstwerken per zaal waren samengebracht, was niet voor de hand liggend. Ik miste een rode draad in de expositie. Na het museumbezoek lunchten we met heerlijke tapas: onder andere kroketjes van ossestaartvlees en inktvis met zwarte inkt. De lange weg naar huis verliep prima. Inmiddels is Bernadette terug in Nederland. Het wordt hier morgen circa 30 graden Celsius. Zelfs Alicante lacht weer.

Van de conciërge

In een lokale krant stond te lezen dat het eerste kwartaal van 2014 in Spanje het warmst was sinds achttienhonderdzoveel, vanaf het moment dat men in dit land het weer registreert. Dat is nogal wat. Degenen die hier overwinterden, zeiden ons dat er geen sprake was van winters weer, al stond er vaak wind.

In de afgelopen week was ik druk met verenigingstaken, waaronder die van conciërge. We lopen rond en kijken wat er loos is. Of we worden benaderd over dingen die onderzoek of reparatie behoeven. En tijdens die rondes rapen we afgezwaaide golfballen in de gemeenschappelijke tuinen langs de golfbaan. Momenteel is tuinman Matt onder bezielende leiding van president Terry de gemeenschappelijke tuinen verder aan het verfraaien. Er werden hoge bomen, struiken, cactussen en kleurrijke bloemen aangeschaft: amandel-, appel-, citroen- en perenbomen, lampenpoetsers, om maar enkele te noemen. Ze worden nu over het terrein verspreid. Daarmee krijgt de tuin meer kleur en meer diepte.

Tot overmaat van ramp ontstond er vorige week ergens in het leidingenstelsel een grote lekkage. Sommige putdeksels schoten de lucht in. Onder één putdeksel kunnen drie leidingen lopen en welke doet nu wat? Het is bovendien niet eenvoudig te weten waar het lek precies zit. 
Een geluk bij een ongeluk was dat weldra bleek dat het niet de leiding betrof die water voor de huishouding naar de appartementen voert. (Anders had de telefoon van de conciërge roodgloeiend gestaan...) Het bleek te gaan om een lek in de aqua riego, irrigatiewater ofwel water voor de tuinen. Dat water krijgen we van meneer Perez, de Spaanse eigenaar van het omringende golfterrein en de grond waarop onze wijk staat. Nou ja, we krijgen het niet letterlijk, als vereniging we betalen ervoor.

De tuinman bracht in de afgelopen dagen grote flessen mee naar zijn werk om de nieuwe beplanting van water te voorzien. Datzelfde deden bewoners of eigenaren die dicht bij nieuwe bomen en struiken wonen. De prachtige tuinen zijn de trots van menig huiseigenaar dus alle hens aan dek. We kunnen de nieuwe aanwas toch niet onder onze neus laten verpieteren?!

De technische manager van de golfbaan en onze administrateur, Antonio, bespraken de aanpak. Bij nadere bestudering bleek zowel een waterleiding aan Campoamor-kant als op ons terrein te zijn gesprongen. De infrastructuur ligt er nu langer dan tien jaar dus we moeten er rekening mee houden dat dit soort schade in de toekomst vaker gaat optreden. Langs de weg naar de golfbaan werd het eerste gat gegraven. Van daaruit moest stapje-voor-stapje worden gezocht. Je wilt niet dat het gehele trottoir open komt te liggen. De lekken zijn inmiddels opgespoord. Die op ons terrein ligt voor appartementsblok 3, bij het zwembad. Een stukje trottoir ligt thans open, om het gat is een lint gespannen. We liepen regelmatig even naar de bouwvakker die de rotklus uitvoerde. We vroegen hem dan of hij zin had in koffie of water. Toen hij het lek vond, vond hij dat wel dat hij een biertje verdiende. Het werd hem om half elf ’s ochtends gebracht. “Gracias, mujer”. Morgen kan Matt verder met de beplanting en kunnen we de tuinen hopelijk weer besproeien.

Tevens moeten de financiële documenten in orde worden gemaakt voor de jaarvergadering die volgende maand plaatsvindt. Tijdens die vergadering zal het bestuur verantwoording afleggen aan de leden over de projecten en de uitgaven. Zelf doe ik dit voor de eerste keer. Mijn lieftallige assistente, die goed met cijfers is, was een rots in mijn branding. We bestudeerden de stukken samen en stelden een vragenlijst op voor Antonio, onze administrateur. Bovendien kregen we hulp van iemand die eerder bestuurstaken verrichte. De Spaanse manier van boekhouden is niet persé duidelijk voor de leek die financiële stukken ontvangt dus de auditor en de administrateur werkten aan een nieuwe opzet die wij thans gebruiken. Er werd ook een nieuw jaarbudget voor het lopende financiële jaar opgezet. Ik ben blij dat die klus erop zit.

Nu het bijna Pasen is, maakt Spanje zich op voor de Semana Santa, de goede (heilige) week. Dan wordt er niet of nauwelijks gewerkt. Ik denk niet dat ik overdrijf als ik zeg dat het voor Spanjaarden een van de belangrijkste, zoniet belangrijkste, week van het jaar is. Het ziet ernaar uit dat Semana Santa dit jaar in grote delen van Spanje niet verregend en daar ben ik blij om. Door allerlei broederschappen worden grote draagbaren gemaakt met daarop heiligenbeelden die tijdens die bijzonderde week door de straten worden gedragen, begeleid door stichtende muziek. Je moet het tenminste één keer hebben gezien. Vanaf vandaag krijgen we Bernadette op visite. Ook mijn ‘werk’ ligt voorlopig stil (al ben je nooit conciërge af). Morgen nemen we haar mee naar Pilar de la Horadada waar we de begrafenisprocessie gaan bekijken; zo heet die van Goede Vrijdag. Ik wens jullie fijne Paasdagen toe.

Magkiezen

Ten tijde van de eerste verjaardagen samen met mijn liefje, werden we vaak voor moeder en dochter aangezien. Tegenwoordig overkomt het ons regelmatig dat ons wordt gevraagd of we zussen zijn. Ook afgelopen week weer enkele malen. Als ik mag kiezen, ben ik liever liefje... Doorgaans ben ik elders op mijn verjaardag maar dit jaar nu eens niet. Volgende week krijgen we een logee met wie wij er lekker op uit trekken. Bernadette is eveneens een reislustige Hollandse en zij was niet eerder in Granada. Wij wel dus de akela's tonen het haar binnenkort.

Gisteren vergaderde ik met de president van onze vereniging van huiseigaren, de VP-A (mijn lieftallige assistente) en Piet, een materiedeskundige die eerder president was. Een van hen stelde voor vandaag weer bijeen te komen -we moeten binnenkort de stukken voor de jaarlijkse ledenvergadering naar alle huiseigenaren versturen- maar mijn assistente zei dat ik vandaag niet kon en wat de reden daarvan was. Daarop vroeg de president mij hoe oud ik werd. Ik heb geen enkele moeite om mijn leeftijd te noemen. Hij zei mij vervolgens dat “[my] skin looks nice”... Na de vergadering wandelde ik naar huis en besloot even langs de postbus te gaan. Daar vond ik een aantal verjaardagskaarten. Onder andere die van hiernaast. Tja, van je (schoon)familie moet je het hebben!

Deze week was in een aantal opzichten interessant. Eerder verscheen een enorme, vreemd gekleurde wolk op enige afstand van ons terras. Mijn liefje maakte mij erop attent. Ik keek en pakte mijn camera. De wolk vulde het gehele beeld. Alles verdween erin. Wat was het? We dachten in eerste instantie dat het een grote brand was maar gezien de kleur twijfelde ik. Wat was het dan wel? Mijn zus Lidy mailde niet veel later dat ze op Facebook, waarop ik zelf niet actief ben, las over een opmerkelijke wolk die mogelijk werd veroorzaakt ‘door de zeebries die cementstof de lucht inblies’, aldus de Britse krant The Mirror. Volgens de Daily Mail was het fenomeen echter te wijten aan de botsing tussen koude zeelucht en warme lucht in het binnenland. Maar waarom had het dan zo'n oranje kleur? Uit eigen ervaring weet ik dat genoemde Engelse kranten geen toonbeeld zijn van waarheidsvinding maar hoe het ook zij, ik legde het vast. Het duurde uren voordat de wolk weg was.

Mijn liefje en ik moesten tevens ons Spaanse rijbewijs verlengen in Torrevieja. We bezochten die plek maanden niet. De stad lijkt aan een enorme opmars bezig. Er zijn nieuwe restaurants, straten zijn opgeknapt, de boulevard heeft inmiddels  permanente stalletjes, gebouwen worden gerenoveerd, nieuwe verlichting werd op vele plekken aangebracht en het is op een leuke manier busy.

We maakten de rijbewijstest vijf jaar eerder mee en zagen er een beetje tegenop. Je moet namelijk onder begeleiding van een verpleegster een behendigheidstest doen. Je zit achter een computerscherm met daaronder twee beweegbare hengsels, een voor de linkerhand en een voor de rechterhand. Die hengsel zijn los van elkaar te bewegen. Op het scherm verschijnen twee witte rijbanen met een zwart vlak erin. De wegen buigen afzonderlijk van elkaar naar links en rechts en je moet met beide handen proberen het zwarte vlak in het midden van de linker en rechter rijbaan te houden. Als je erbuiten komt, klinkt een zware biep. Betrapt! Alsof je onder invloed rijdt.

Het is een rare test want achter het stuur beweeg je beide handen nooit afzonderlijk van elkaar in tegenovergestelde richting. Als het stuur rechts gaat, gaan beide handen rechts. In deze test onstaan situaties waarin de linkerhand naar rechts moet sturen terwijl de rechterhand drastisch naar links moet. Desalniettemin slaagden we allebei. Mijn linkerhand was secuurder dan mijn rechter, mijn score was iets beter dan die van mijn liefje. Ha!

Bovendien besloten we tot zonneschermen ter uitbreiding van ons Spaanse appartement. We kwamen tot de conclusie dat we ’s ochtends niet lang op het terras zitten omdat het eenvoudigweg te warm is. We kozen een ouderwetse markies boven het zijraam en een breed uitrolscherm aan de terrasrand. We houden ons vanzelfsprekend aan de kleurstelling van de vereniging van eigenaren: geel en groen. Ik wil geen onmin met de president (die overigens advocaat is)! De schermen konden binnen twee dagen worden geleverd. Gisteren kwamen de installateurs; zij balanceerden met gevaar voor eigen leven op de terrasranden – als ik naar hen keek, voelde ik mijn eierstokken rammelen. "Voor je verjaardag", verklaarde mijn liefje triomfantelijk toen alles hing. Op dit moment van bloggen hangt de markies uit. Het werpt een aangenaam licht door de kamer. Het wordt zeker en vast een mooie dag.

Een boekje opendoen

Morgen hebben mensen op Bali een dagje vrij vanwege de parlementsverkiezingen. Al ben ik daar dan geen huiseigenaar meer, het blijft mij interesseren wat er met Indonesië en in het bijzonder de hindoeïstische provincie gebeurt. Het zal immers vakantiebestemming blijven. We hebben er een Balinees gezin dat ons ter harte gaat en kennissen die wij alle goeds wensen. Later dit jaar, op 9 juli, zal de nieuwe president van de Republiek worden gekozen. Nu er zeer waarschijnlijk redelijk jonge presidentskandidaten aan die verkiezingen gaan meedoet, heb ik iets meer vertrouwen in de nabije toekomst. Weer een oude, voormalige generaal aan het bewind, zal voor de mensen en het land geen verschil gaan maken. Ik hoop dat mijn verwachting uitkomt.

Mijn liefje en ik lazen in de afgelopen periode dat onze voormalige villa met gastenhuis door de nieuwe Belgische eigenaren wordt uitgebreid naar een verhuurvilla voor tien personen. Ook veranderde zij de naam van de villa, hetgeen ons allerminst hartzeer bezorgde. Wij kozen die naam (Kerang, van schelp) ook alleen maar toen het kortstondig een verhuurvilla werd.

Afgelopen weekend maakte ik een begin met het online vervaardigen van een papieren album dat het verhaal van onze ervaringen in Bali in beeld gaat brengen. Het is geheel voor eigen gebruik.

De regelmatige lezer van mijn blog weet dat wij erg verheugd waren toen zich nieuwe eigenaren voor onze villa meldden. We maakten als buitenlandse huizenbezitter in de afgelopen jaren dermate veel gedoe mee dat we ons huis in de tropen als een last gingen ervaren. Dat gold niet zozeer voor onze personeelsleden alhoewel we met een aantal van hen regelmatig van alles hadden te stellen.

Delen van Bali zijn (nog?) niet klaar voor buitenlandse ingezetenen en invloeden, denk ik. In de Bali Updater was in een recent interview met de gouverneur van Bali tussen de regels door te lezen dat hij nog niet zo zeker weet of er wel een vliegveld in het noorden zal komen. Sowieso stelt hij -terecht- dat zo’n vliegveld geen betekenis heeft als de omringende infrastructuur ontbreekt. Om die infrastructuur aan te leggen, zullen echter heilige gronden en Hindoetempels moeten verdwijnen en daartegen is fel lokaal verzet. Dat vind ik begrijpelijk. Religie en religieuze tradities spelen op Bali nog steeds een heel belangrijke rol. Elke vorm van vooruitgang vraagt offers en ik geloof niet dat men in het noorden van Bali daartoe bereid is.

Met het papieren album dat ik thans maak, zal ik de avonturen in beeld vastleggen. Daarmee kan het Baliboek definitief worden gesloten terwijl we het toch af en toe kunnen opendoen. Als herinnering. De bekende Nederlandse fotograaf Eddy Posthuma de Boer zag ik onlangs in een programma op tv. Hij merkte op dat hij twee geheugens heeft: eentje in zijn hersenpan, en het andere is zijn foto-archief. Als amateurfotografe maakte ik tussen 2005 en 2014 ruim 10.000 foto’s tijdens jaarlijkse verblijven in Bali. Voor dit album selecteerde ik ruim 300 foto’s. Het wordt dus een flink boekwerk en het zal even duren voordat het klaar is. Het album begint met bouwfoto’s, het verbeeldt een groot aantal hoogtepunten en enkele diepe dieptepunten maar het eindigt met veel foto’s van geliefde personen.

Terug naar het Spaanse leven

We zijn weer geaard in Spanje. Het is lekker om terug te zijn op het Spaanse honk. Het eigen bed, de heerlijke douche, de favoriete smaken Nespresso-koffie, Nederlandse televisieprogramma’s, het zonnige terras, betrouwbare wifi, de verwarming als we daaraan behoefte hebben. Ook al is Spanje comfortabel qua termperatuur, toch loop ik te sniffen, heb ik een snotkop en een wattenhoofd. Het verbaast mij niets, ik loop altijd wel iets op na een lange vliegreis. Reizend met een paar honderd mensen in een koektrommel-under-pressure gaat bijna nooit zonder consequenties. Mijn liefje doet niet voor mij onder. Haar niesbuien zijn drie huizen verderop te horen.

In de afgelopen dagen richtte ik mijn vitrinekast met schelpen en andere strandvondsten opnieuw in. Op de waanzinnig mooie kusten van West-Australië vond ik interessante dingen: eikapsels van diverse soorten haaien, sponzen en stukjes koraal. Ze liggen nu bij elkaar op een glazen plaat. Tevens vond ik een aantal spirula spirula’s, fragiele schelpjes die in compartimenten zijn onderverdeeld. Als je ze te hard vastpakt, verkruimelen ze in je hand. Het is een kosmopolitische schelp die vooral in warme zeeën voorkomt. En ik vond heel platte, witte schelpen die eerder een dekseltje van iets lijken maar die ik niet eerder aantrof en niet kan identificeren. 
Schelpen rapen op idyllische stranden is minder onschuldig dan het lijkt. Uit onderzoek door de universiteiten van Florida en Barcelona (gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift PLOS One in 2013) blijkt dat de constante verwijdering van de schelpen op toeristische stranden gevolgen kan hebben voor het ecosysteem.

De wetenschappers deden daarvoor maandelijkse tellingen van het aantal mollusken op een stuk van het Spaanse strand Llarga. Ze vergeleken hun resultaten tussen 1978 en 1981 met tellingen tussen 2008 en 2010, en gingen ook na in welke mate het aantal toeristen is veranderd. Uit die vergelijking blijkt dat het aantal toeristen in de regio verdrievoudigde maar dat tegelijkertijd het aantal mollusken op het strand sterk  verminderde: gemiddeld met 60%, in de toeristische topmaanden loopt dat zelfs op naar 70%. Die teloorgang is niet toe te schrijven aan visserij of andere oorzaken, volgens de onderzoekers, en worden dus waarschijnlijk verklaard door toeristen die schelpen rapen en meenemen. 
Ik maak mij daaraan ook schuldig maar ik kan het niet laten...

De reis die we recent maakten, lijkt veel langer geleden dan het in werkelijkheid is. Precies een week geleden was onze eerste dag in Spanje, de dag daarvoor dobberde ik nog in de Indische Oceaan. Dat blijft een vreemd tijdsbesef; het lijkt alsof het sterker wordt met de jaren. Het voelt dan ook bijna alsof ik toe ben aan een volgende reis... reizen is verslavend (maar een reislustig mens kan ook overdrijven). Deze maand gaan we wel weer een binnenlands uitstapje maken. Mijn verjaardag komt eraan en dan gaan we doorgaans op pad. Mijn liefje houdt het weer in het zuiden van Spanje in de gaten.

In Bali en Australië kookte ik geen dag; wel maakte ik onderweg regelmatig goedgevulde salades maar dat noem ik geen koken. In de eerste dagen na thuiskomst maakte mijn liefje verse erwtensoep en ook ik maakte mijn eerste gerecht: moussaka op nieuwe wijze. Ik maakte deze keer mijn eigen bechamelsaus en dekte de schotel af met aardappelpuree. Het was een smakelijke poging. 

In Australië keek ik heel af en toe naar een uitzending van MKR en Masterchef Australia. Het blijven inspirerende en onderhoudende kookprogramma’s. Er loopt nu eveneens een serie Masterchef Holland die ik echter niet op de voet volg. Ik kan nog niet precies de vinger op de zere plek leggen maar op een of andere manier pakt het programma mij (nog?) niet. Ze hebben iemand nodig als Poh Ling Yeow... Ik ontmoette haar in persoon tijdens het Albany Oyster Festival en kocht haar dikke kookboek dat ze met veel plezier signeerde. Dat wordt voorlopig mijn leidraad in de keuken, naast de Culinaire Kalender 2014 van Onno Kleyn en Karin Luiten. 365 dagen kookgeluk!

Gisteravond gingen we met onze vrienden Ger & Monika naar restaurant 'Casa Araez' in Pilar de la Horadada, een dorp op circa 10 minuten afstand. We hoorden goede berichten over dit Spaanse restaurant voordat we naar Bali vertrokken maar waren toen niet in de gelegenheid het te bezoeken. Het stond dan ook hoog op het programma voor nu en het werd een geslaagd culinair bezoek. Wereldkaart, mooie gerechten (traditionele met een twist), lekkere wijn, aardige bediening, prettige inrichting. Een aanwinst voor de plaatselijke horeca en een regelrechte aanrader!