De wonden likken

Boy oh boy, wat zaten de peilingen ernaast en wat een waardeloze verkiezingsuitslag! Maar het Amerikaanse volk heeft gesproken en koos een elitaire autocraat met xenofobe trekken. Een man met een radicaal kapitalistische agenda en veel dubieuze types om zich heen.

Donald Trump won deze presidentsverkiezing echter overtuigend, dat moet hem en zijn campagneteam worden nagegeven. Ik las terug wat ik blogde na zijn verkiezing in november 2016. Dat was vergelijkbaar. In de aanloop ervan: wensdenken dat er eindelijk een vrouwelijke president in Amerika aan het roer zou komen. Achteraf: een plaatje van de huilende Miss Liberty. Kamala was klaar om het te doen, Amerika was niet klaar voor een presidente van kleur. 

Een vriend stuurde op de ochtend na de uitslag een Whatsapp met de blazende Trump en het gedoofde vrijheidsbeeld. Hij vond de uitslag ‘een klotezooi’, net als ik. De politici die hedentendage met name verantwoordelijk zijn voor deze zooi in de wereld zijn Poetin (Rusland), Xi (China), Netanyahu (Israël), Milei (Argentinië), Modi (India) en Kim Jung Un (Noord-Korea) maar ook dichter bij huis zijn ze gemakkelijk te vinden. Neem Orbán (Hongarije), Meloni (Italië) en Wilders (NL). Daar voegt Trump zich nu -weer- bij. Het is mij nogal een rijtje illustere niet-deugmensen... Vrienden voor het leven!  

Mijn eigen vriend trok de -in mijn ogen terechte- vergelijking met de jaren '30 van de vorige eeuw. Mussolini, Stalin, Hitler en Franco; enge extreem-rechtse mannen die elkaar jaren later weer vonden op dezelfde inktzwarte bladzijde van de wereldgeschiedenis. Wie deze duistere tekenen aan de wand niet ziet, is naïef of (nóg erger:) onverschillig. 

Het interesseerde de Trump-gezinde Amerikanen kennelijk geen bal. Het lijkt hen vooral te gaan om geld (economie). Nu kun je niet zonder en hoe meer geld hoe gemakkelijker het leven maar de VS zijn bij uitstek het land van de financiële transacties: als jij iets doet voor mij, doe ik iets voor jou. Het lijkt daar minder of niet te gaan om principes, omgangsvormen, normen en waarden. 

Het lichtpuntje van Kamala Harris zelf was achteraf dat je in het donker de sterren beter ziet. Tja. De Democraten hebben een lange weg van soul searching te gaan. Hun boodschap komt niet meer aan bij de kiezer. Dat geldt voor (sociaal) democraten in de hele wereld. Een wereld die weer een ruk naar rechts maakt. Net als toen...

Mijn liefje droomde de nacht na de verkiezingsuitslag dat Trump werd doodgeschoten en ik droomde dat wij samen in zee zwommen toen er achter mijn rug een witte haai opdook. Zij sommeerde mij onder te duiken. Dat deed ik. Daarna schrok ik wakker en bleef lang klaarwakker. Ik heb mij voorgenomen mij meer te distanciëren van alles dat komen gaat nadat de 47^ste president is geïnaugureerd in januari 2025. 

Voor nu lik ik mijn wonden. Ooit las ik ergens ‘Licking your wounds will not stop the bleeding but applying pressure will.’ Niet-Republikeinen in de VS hebben twee maanden de tijd om na te denken over hoe die druk het best kan worden opgevoerd. Ik weet een ding zeker: mensen scharen zich niet automatisch achter het idee van een democratie. Wel achter democratie die hun leven verbetert. 

De situatie na de natuurramp in Spanje is eveneens een open wond. Niet alleen lijkt men niet precies te weten hoeveel mensen nog worden vermist (er verschijnen nauwelijks aantallen in de media), het wordt steeds duidelijker hoezeer de verantwoordelijke bestuurders van de Partido Popular (PP) in de Generalitat Valenciana ernstig hebben gefaald. Het is wel mijn regio maar niet mijn regering. Te weinig aandacht was er voor de eerste signalen, te laat werd er gereageerd op het weeralarm, ze logen achteraf en schoven de schuld onterecht af op enkele staatinstituties (AEMET en de landelijke regering in Madrid). Vooral de kop van de regiopresident, Carlos Mazón, moet rollen; ldus artikelen in de krant El País en andere media. 

Wat ook erg is, is dat er een milieuramp dreigt in het zwaarst getroffen deel van de regio Valencia. 107 afvalwaterzuiveringsinstallaties, ongeveer de helft van alle installaties, zijn letterlijk begraven onder de modder. De drinkwatervoorziening voor burgers is inmiddels grotendeels hersteld maar de waterdruk laat hier en daar te wensen over. Bij ruim 80% van de 850.000 bewoners van de 69 getroffen gemeenten die het hardst zijn getroffen, komt weer water uit de kraan.

Zonder deze zuiveringsinstallaties wordt stedelijk rioolwater nu rechtstreeks geloosd in de rivieren Júcar en Turia (twee van de boosdoeners van deze ramp). Ook de installaties van fabrieken in de omgeving van Valencia-stad zijn vernield; zij moeten nu ook rechtstreeks in de rivieren lozen. Er stromen dus miljoenen liters ‘grijs’ water naar het laagste punt, ofwel naar de kust en daarna in de Middellandse Zee. Alles dat door het kolkende water werd meegesleurd ligt op de stranden van Valencia-stad tot aan die van kustplaats Denia. Ook dode paarden, schapen, pluimvee en varkens. Nu nog vermiste personen zijn waarschijnlijk ook in zee terechtgekomen, vermoedt men.

Wat eveneens problematisch is, is dat de reeds afgevoerde modder in de ondergrond gaat stollen hetgeen de afvoer van water uit die gemeenten zal bemoeilijken. Bovendien zijn bovengrondse waterleidingen in het gebied ernstig beschadigd geraakt waardoor er veel lekkages ontstonden. Daar zorgt voor die lage waterdruk. De ondergrondse leidingen schijnen in orde te zijn. Er is echter een groot tekort aan loodgieters dus nu rekruteert men een leger van loodgieters uit heel Spanje. 

In het gebied rondom de lagune van Albufera, een waardevol moerasland, wordt de beroemde paëllarijst verbouwd; dat is het belangrijkste geïrrigeerde gewas in die omgeving. Deze rijstvelden, die circa 15.000 van de 2.1000ha bestrijken en een van de belangrijkste economische pijlers van de regio zijn, raakten ook ernstig vervuild. De lagune ligt vol met giftig afval: autobrandstoffen, koel- en remvloeistoffen en dozen vol met medicijnen. Spanjaarden vrezen nu dat ze vanwege deze vervuiling de komende 50 jaar vergiftigde rijst zullen moeten eten... 

De vogels in de lagune van Albufera, een Natura2000-gebied dat tot voor kort symbool stond voor de biodiversiteit van Spanje, staan pikkend tussen de aangespoelde auto’s, containers, plastic speelgoed en ander materiaal. Overigens zijn de nieuwe grenzen van dit natuurgebied nog steeds niet goed te zien. 

En dan nog iets over mijn oogoperatie die afgelopen week plaatsvond. Ik moest mij vroeg melden, zat daarna twee uur in summier ondergoed (met papieren wikkeldoek) in de wachtruimte voor de operatiekamer te bevriezen. Toen mijn tanden begonnen te klapperen, sloeg een verpleegster mij een extra deken om. De jonge verpleger die de infuuscanule moest plaatsen, was onzeker, heel aardig maar wel een prutser. Nadat hij mijn rechterhand had verramponeerd, bracht zijn ervaren collega het ding in drie seconden op de rug van mijn linkerhand in. Ik begrijp dat iedereen moet leren maar ik ben op zo’n moment liever geen proefkonijn. Zo zat ik daar (als jongste), in mijn eigen bubbel, op een aftelrijtje met anderen terwijl stemmige Spaanse muziek door de ruimte schalde. Daar begon het vele oogdruppelen en andere voorbereidingen voor de ingreep. Totdat het mijn beurt was. 

Deze operatie was interessant en -inderdaad- een fluitje van een cent. Het gaat om een medische ingreep die men faco-emulsificatie noemt, met behulp van een robot. Die robot, een kast op wieltjes ter grootte van een klein mens, heeft speciaal LED-licht waardoor de chirurg extra scherp ziet, extra dunne mesjes voor incisies in het hoornvlies, automatische vloeistof en luchttoevoer, zendt ultrasone trillingen uit waardoor de te verwijderen lens verpulvert, een afzuigfunctie die de oude lens verwijdert. (De oogbal bleef zitten.) De chirurg kan de robot aansturen met een knop of voetpedaal. Dit type operatie is een veilige en minimaal invasieve procedure met een laag risico op complicaties. Aldus de folder. 

Ik kreeg een groene sluier over mijn hoofd (die kleur zou rustgevend werken?!) zodra ik op de operatietafel lag. Barefoot in nikab... Het luik voor mijn te opereren oog werd geopend maar zelf zag ik alleen diffuus licht in de verte. 

Horen deed ik echter alles. De chirurg, mijn eigen dokter Joaquin, communiceerde met de robot die elke volgende fase aankondigde. Tussen die processtappen door zei een vrouwelijke robotstem telkens ‘Continuamos’, laten we doorgaan. Zo kon ik de ingreep toch min of meer volgen. De OK-verpleegster bracht naderhand een oogkap en -lap aan voor mijn oog. Met dat afplaksel rolde ik naar de verkoeverkamer. Voor de volgende dag stond het eerste consult met de arts gepland. 

De avond na de operatie vond op NET5 de finale plaats van Masterchef Australia 2024; een geweldige jaargang. Elke episode gaat doorgaans gepaard met veel emotie. De doos Kleenex staat dan ook standaard op de bank, tussen ons in. Mijn favoriete kandidate Nat bereikte de finale van dit leukste kookprogramma aller tijden maar huilen was deze keer een dingetje. Ik wilde niet dat mijn nieuwe lens uit mijn oog dreef. Nat Thaipun won overtuigend. Joehoe! 

Toen de ‘tapa’ in het ziekenhuis van mijn oog werd verwijderd, zag ik eerst scheel. Meteen daarna begon er een tl-buis in mijn oog te flikkeren. Volgens de arts was dat alles normaal. De kunstlens is van Bausch + Lomb; het garantiebewijs kreeg ik mee naar huis. Deze lens heeft ‘een doorlopend 360° vierkant randontwerp’. Ik heb nu dus zelfs een oog in mijn achterhoofd. Nou jij weer! Deze lens maakt alles wat witter of lichter. Het geflikker is inmiddels gestopt. Ik druppel mij suf en hoop zo infecties te vermijden. Lezen zoals ik dat doe, wordt nog even afgeraden. Podcasts en plaatjes kijken (vogelboeken, reismagazines) bieden soelaas. Mijn oog en zicht worden elke dag beter.