Pinda, pinda

Een blog over eten mag niet ontbreken in mijn terugblik op Bali! Als kind at ik nauwelijks Aziatisch, al had ik een vader die het heerlijk vond. Mijn moeder stak daar een stokje voor. Als wij over Chinees eten spraken, begon zij al te kokhalzen... Ze zag geroosterde hond op de kaart of andere viervoeters die in de keuken van haar nachtmerrie rondliepen. Als mijn pa en ik dan af en toe toch Chinees eten gingen afhalen in het dorp, ging zij aan een andere tafel zitten met een stukje vlees, aardappelen en Hollandse groenten op haar bord. Als kokkin doe ik mijn moeder hiermee tekort: ze kookte weliswaar traditioneel Hollands maar altijd gezond, gevarieerd en lekker. Met vers fruit na.

Het ironische is dat toen zij een baan in een stoffenwinkel in Den Haag accepteerde (ze was coupeuze), ze naast een Indonesische toko kwam te werken. Mijn middelbare school lag in de buurt dus ik fietste na school regelmatig bij haar langs. Ik herinner mij tante Ietje en haar zus die heerlijke loempia’s en saté maakten. Mijn moeder raakte bevriend met de dames, bracht vervolgens regelmatig Indonesische maaltijden voor mijn vader en mij mee naar huis en we gingen zelfs bij de dames thuis op bezoek. Wij genoten dan van traditionele Indonesische gerechten terwijl mijn moeder biefstuk met aardappelen kreeg geserveerd. Indonesische gastvrijheid op zijn best!

Ik heb altijd van eten gehouden, ook voedsel uit andere windstreken en continenten. In Bali probeerde ik in de afgelopen jaren dan ook veel uit: verschillende specerijmengsels en sambals, rujak, nasi pedas, babi guling, be sampi (gedroogd, kruidig vlees), vleesstoofpot in kokosnootmelk, curry van cumi-cumi (inktvis), rendang, ikan lele, sate lilit (zeevruchtensaté), gesnipperde kip met chili en limoen, gevulde jonge kokosnoot, tempeh kering kacang, bebek betutu (eend met kruiden in bananenblad), tum ayam (fijngehakte kip in bananenblad; kun je met alles doen), black rice pudding, godoh, kokospannenkoeken en zoveel meer.

Onze eerste kokkie Elsa is een kind van de zee dus met haar in de keuken aten we vaak verse vis. Hele vissen die ze op de traditionele markt kocht, gingen gemarineerd met kop en staart op de grill. Eenmaal visten we samen telientjes uit de branding voor de deur - net als lokale vissers doen- en kookten ze daarna. Ik at sappige garnalen, grote en kleintjes die Elsa speciaal voor mij bereidde. Mijn liefje is namelijk allergisch voor schaal- en schelpdieren en eet dan niet mee. Zij maakte vaak pittig gekruide gerechten; ook dat viel bij mijn liefje niet altijd in goede aarde: aan de chemo hield zij de gevoelige tong en lippen over die hete specerijen niet verdragen.

Het enige dat ik niet heb gegeten -en daarvan heb ik ook geen spijt- is lawar merah. Het is een traditioneel Balinees gerecht dat wordt gemaakt van vers, ongekookt varkensbloed... Dus je begrijpt waarom ik mij daaraan niet waagde.

De meisjes in de huishouding die wij zes weken geleden leerden kennen, zijn goede kokkies. Het team is een goed geoliede machine. Ze koken zeer gevarieerd. ’s Middags willen we bij voorkeur soep, ’s avonds bepalen zij het altijd zelf tenzij wij een verzoeknummer hebben. Wat opvalt, is dat zij niet vaak sojasaus gebruiken in hun gerechten. Ook Ayu en Nomi maken pindasaus zelf: de pinda’s en andere ingrediënten gaan in de vijzel en dan wordt er gestampt. Ook andere sauzen worden vers gemaakt. Als je dat resultaat eenmaal hebt geproefd, valt van een saus uit een pakje of potje niet meer te genieten. 

Ook genoten we altijd van de bordjes tropisch fruit die ons werden voorgezet. Voor mij is manga de koningin van het fruit: harumanis, manalagi, manilla... elke soort heeft zijn eigen bekoring. Dat gezegd hebbende, koning doerian is evenmin te versmaden! Als het om die vrucht gaat, vertoont mijn liefje verdacht veel trekken van haar schoonmoeder: ik moet mij ver van haar verwijderen om ervan te kunnen genieten. We gaan binnenkort naar het zuiden van Bali om ter afsluiting enkele voor ons nieuwe, culinaire hotspots te bezoeken: restaurant Sardine, bar-restaurant Mexicola en The Townhouse staan op het programma.