Grilled but thrilled

We zijn sinds enkele dagen weer terug aan de kust. We reden onlangs van Geraldton naar het noorden met bestemming Shark Bay, World Heritage Site. Negen jaar geleden waren we daar ook en we hadden zin om het nogmaals te zien: de stromatolieten, het stadje Denham en het ‘Old Pearler Restaurant’. Niet alleen het meest westers gelegen restaurant maar ook een prachtig oud restaurant, opgetrekken uit schelpen. En de dolfijnen van Monkey Mia.

Op de reisdag hadden we 400 kilometer te doen, gedeeltelijk door een stukje Outback. Al vroeg in de ochtend zag ik de buitentemperatuur opklimmen: 39 graden, 40 graden, 41 graden... de hoogste temperatuur bereikten we voor het middaguur: 44 graden Celsius. De warme lucht viel als een deken over ons heen. De binnentemperatuur van Winnie wisten we goed te managen maar zodra je buiten stapte, stroomde transpiratievocht uit alle porieën van ons lichaam. En de vliegen waren er weer. Die komen mee met de warme lucht. Voor het eerst sinds deze reis droegen we ieder ons vliegenscherm. Dat deden we tijdens de stop bij de stromatolieten, bacterielagen onder en boven water uitstekend die al miljarden jaren op aarde aanwezig zijn en de bouwstenen van ons leven zijn. We waren de enige bezoekers. Het zag er tamelijk anders uit dan negen jaar geleden.

Daarna reden we door naar Denham, op zoek naar een goedgelegen camping en een duik in de baai. We kwamen in de Seafront Caravan Park terecht. Het was nog steeds bijna 40 graden Celsius dus we besloten voor één nacht een cabine te huren en te vragen of Winnie gratis electriciteit kon krijgen; onze koelkast zit immers vol met etenswaren. Zo geschiedde. Winnie werd aangesloten en wij namen de unit met schaduwrijke veranda in gebruik. Daarna namen we een duik in de baai waar mijn oog viel op een bijzonder waterdier: een ’s Avonds liepen we op ons gemak naar het restaurant dat nog net zo goed was als negen jaar geleden. Mijn liefje at Pink Snapper met mosterdsaus, ik koos oesters en rock lobster. Allemaal uit Shark Bay. Yumm! Later stak de wind op, het bleef echter warm. Zelf sliep ik best aardig, mijn liefje is verkouden en heeft een snotkop en voelde zich een beetje hangerig. Airco is a blessing & a curse.

Vanmorgen reden we op ons gemak richting Monkey Mia. Toen wij een week of wat geleden het plan bespraken om aan deze plaats aan de westkust een bezoek te brengen, hoorden we over een grote brand in het resort dat vijf gebouwen zou hebben vernield en $ 300.000 schade hebben bezorgd. We vroegen ons dan ook af of de camping en het restaurant aan zee nog in gebruik zou zijn. Twee mannen, werkzaam op het parelplateau vlakbij bij Monkey Mia, vertelden ons dat de brand slechts personeelsverblijven had vernield. Dat deden ze terwijl ze hun vangst van de dag stonden schoon te maken (Pink Snapper en Mulloway) en wij hen daarover vroegen.

Daar staan we nu dus op de camping, met zicht op Shark Bay. Met een beetje schaduw boven Winnie want veel bomen zijn hier niet. Het is nog steeds warm, als is het minder dan gisteren. Toen we hedenmorgen aan het strand aankwamen, wist ik niet wat ik zag... wel 100 personen stonden in een rij langs de branding. We kwamen als laatsten aan en ik liep naar de jetty om van daaruit foto’s te maken van de vrij rondzwemmende dolfijnen terwijl mijn liefje zich bij de rij aansloot. Een minuut later werd de ‘man in the blue 1951 t-shirt’ uitverkoren om de dolfijn mocht voeren. Dat was mijn liefje - die eerst nog terugriep ‘it’s a woman’ maar toen het water inliep, richting dolfijn. Ze kreeg een vis in haar hand en enkele instructies. Toen ze daarna de dolfijn wilde aanraken, mocht dat niet. “Al in geen 30 jaar worden dolfijnen aangeraakt”. Volgens de vrouw van de emmer.

Wij weten beter. Negen jaar geleden stonden wij met ongeveer zes personen midden in het water, kwamen de dolfijnen langszij, werden ze niet gevoederd en raakten wij ze aan als wij dat wilden. Tja. Het blijft een mooie plek. De airco draait, het zonnescherm staat op maximale stand, alle gordijnen zitten potdicht. We hebben hier gratis wifi in de caravan, voor twee personen. Happy. Voor vanavond reserveerden we in het openluchtrestaurant met zicht op de zonsondergang. Die is hier uiterst kleurrijk! Een emoe schuifelt thans om Winnie heen. Weleens een emoe de pootjes van de vloer zien doen? Ik wel. Hier dier hapt naar de palmbladeren. Ik moest lachen toen ik het zag; grappige dieren. 

Morgen gaan we weer op pad, op zoek naar koelere oorden. We zakken zuidwaarts waar het hopelijk gemakkelijker kamperen is.