Nos hemos trasladado

Mijn liefje en ik verhuisden inmiddels naar tien kilometer verderop. Het lijkt lichtjaren geleden. De verhuizing (maandag) verliep goed. 
We gingen in zee met een  Britse buseigenaar die twee vrienden meebracht om de klus te klaren. Ze verkeken zich op het aantal dozen – sommigen heel zwaar door de dikke kunstboeken, onze twee loeizware, hardhouten dressoirs die via het trappenhuis moesten, het solide kersenhouten logeerbed (ook via de trap). De bedden moesten via de gevel naar boven worden getakeld.

Op woensdag zaten we ruim drie uur in het notariskantoor en zagen daar vele nationaliteiten binnenwandelen. De notaris ter plekke, in een design-industrieel pand met veel kleurrijke kunst aan de muren, dankt haar sukses aan haar grote klantvriendelijkheid. Naar de notaris gaan in Spanje is, naar verluidt, voor veel mensen een verzoeking. Zij veranderde dat in deze regio. Gestor Antonio vertelde dat zij in haar eentje meer zaken doet dan alle andere notarissen in Orihuela Costa bij elkaar. Zij is inderdaad aangesloten en hartelijk.

Mijn liefje en ik nuttigden daarna een glaasje champagne en een hamburger op een nabij gelegen zonnig terras. We moesten snel naar huis om Jávi, de installateur van Canal Digital, te ontvangen. Ik ken hem al jaren, vooral uit de tijd dat ik vice-president was van urbanisatie Lomas de Campoamor. Hij is professioneel, creatief en klantgericht. Hij kwam, bekeek de boel en stelde voor de voorgeïnstalleerde leidingen in het huis te benutten. De bescheiden schotel ging achterin aan de zijgevel aan de muur. Geen kabel te zien. Ook installeerde hij alle Spaanse televisiezenders.

De eerste nacht in de nieuwe casa sliep ik als een roos; er komt hier veel frisse lucht binnen. Om 6:45 uur werd ik echter wakker van geluid van buiten. Het bleken de straatschoonmakers te zijn. Eéntje -met oordoppen- blies de blaadjes weg, zijn collega in de truck reinigde de straatgoten met water. Al jarenlang mopper ik op de haperde schoonmaak in Orihuela Costa en op mijn eerste ochtend in de nieuwe gemeente word ik wakker van deze kerels. Pure ironie. Blijmakend.

Installateur Antonio bracht ons op dag 2 twee electrische radiatoren, voor tijdelijk gebruik. Alhoewel het een zonnig huis is, daalt de temperatuur 's avonds tot onder het niveau dat wij als prettig ervaren. Wij zijn centrale verwarming gewend en in de loop van de tijd werden we koukleumen. We kijken reikhalzend uit naar de gaskachel die morgen zal worden geïnstalleerd.  

Ook de lokale internetman kwam, na enig aandringen, langs. We waren weliswaar aangesloten, betaalden de eerste rekening reeds (weliswaar een foute) maar hadden geen verbinding met het web. Bellen met de klantenservice leidde tot niets: wij kenden hen maar zij kenden ons niet terwijl ik met het contract in de hand belde. Dat werkt inmiddels eveneens.  

Verhuizen gaat gepaard met stress maar is tevens inspirerend. We hebben nog circa acht dozen (van de 50) te gaan. Ik overleefde een gigantische stofallergie op beide ogen, mijn liefje niest nog meer keren per dag. We begonnen met de vele keukendozen. Dit huis beschikt gelukkig over erg veel berging dus de keukenprinses in mij is tevreden. Al is de keuken kleiner, alle spullen passen daar en in de berging. 

Daarna werden de diepe, ruime kledingkasten ingeruimd. Mijn liefje bleef dozen ‘clothes B.’ aandragen… ik kreeg er een sik van. Elk kledingstuk heeft nu echter wel een eigen hanger; een primeur in mijn leven. Joehoe!

Van koken kwam nog niets. Ik moet wennen aan de nieuwe inductie- en gaspitten en de afzuigkap is een vreemd geval. Toen ik de oven aanzette, sloegen de stoppen door. De bovenzijde van mijn hand werd geroosterd; dat zal een langdurig litteken blijven. De kookliefde is nog niet wederkerig.

Mijn kantoortje is bijna klaar, de nieuwe boekenkast staat er gevuld bij; net als de vitrinekast voor de schelpenvondst. We kregen vrijdagavond een vreemde westerstorm te verduren; het duurde slechts vijf minuten maar stoelen van de tuinset vielen om en een emmer vloog door de lucht. We hebben veel ruimte om het huis en het is er tamelijk groen. De volgende ochtend lagen er kilo’s blaadjes om op te vegen. Mijn liefje, aspirant-tuinkabouter, moppert echter niet; zij is blij met haar nieuwe takenpakket. De eerste hibiscus staat al met oude wortels in nieuwe aarde. Volgende week gaan we het plaatselijke tuincentrum bezoeken om onze nieuwe woonplek groener te maken.

Morgen komen de bouwvakkers er hoogstwaarschijnlijk weer een zooi van maken als ze gaskachel en nieuwe badkamer gaan plaatsen. Nog even en dan kan het Grote Genieten beginnen.