Potje voetbal

De regelmatige lezer weet dat ik geen fan ben van Donald Trump. Op 14 juli jongstleden, Frankrijk’s nationale feestdag, was hij met vrouw Melania op bezoek bij het Franse staatshoofd Emmanuel Macron en diens echtgenote. Trump, die bekend staat als iemand die vrouwen graag by the pussy grabs, zei tegen Brigitte Macron (1953): “You’re in such good shape… Beautiful”. Macron’s echtgenote is 24 jaar ouder dan haar man, slechts enkele jaren jonger dan Trump zelf. Ze kenden elkaar niet, de ontmoeting was strict zakelijk. Die opmerking werd dan ook bestempeld als ongepast.

Recent las ik een NRC-artikel over seksisme in de sportjournalistiek, van de hand van auteur Maartje Smits. Verslaggevers praten in het geval van mannelijke sporters over hun prestaties, bij sportvrouwen over uiterlijk en privéleven. Smits vindt dat ook een positieve opmerking over het uiterlijk van een (sport)vrouw seksistisch is.

In datzelfde artikel refereerde ze aan een Reebok-poster, waarmee het Amerikaanse sportkledingbedrijf een sneer gaf aan de president. De poster somt nog vier andere scenario’s op waarin de zin ongepast is: je zegt het evenmin tegen een onbekende vrouw in de lift, als je wordt voorgesteld aan je aanstaande schoonmoeder, tegen een collega in de wachtrij voor de koffiemachine, tegen de vrouw naast je op de sportschool. De actie van Reebok verdiende aanvankelijk lof maar het bedrijf kwam weldra onder vuur te liggen vanwege de dubbele moraal: Reebok ziet er geen been in half-naakte sportvrouwen af te beelden, als dat de verkoop van hun artikelen helpt.

Momenteel is WEURO 2017 in Nederland aan de gang, het Europese voetbalkampioenschap voor vrouwen. De sfeer bij dit kampioenschap is heel anders dan bij de mannen. En kijk naar het logo van het toernooi: juichende meisjes. Kom er eens om bij een mannentoernooi! Vroeger vond ik het oninteressant om naar voetbalwedstrijden van vrouwen te kijken. Ik miste de vaart en techniek in het spel. Het gaat goed met het vrouwenvoetbal. De Oranje Leeuwinnen spelen mooi en ze stralen plezier uit op de grasmat. Ik zag weinig gemene tackles en geruzie op het veld.

Ik kijk graag naar sport; de Nederlandse zwemsters en de Oranje-hockeyvrouwen zijn favoriet. Als zij een belangrijk toernooi of sportevenement hebben, ben ik van de partij. Soms blog ik over het spel en de speelsters. Dat deed ik ooit over sportvrouw Maartje Paumen. Zij is niet alleen een getalenteerde speelster en fanatieke aanvoerster, ik vind het ook leuk dat zij van de vrouwenliefde is. Bovendien viel ik als een blok voor het spleetje tussen haar voortanden. Dat vind ik onweerstaanbaar aan een persoon.

In de afgelopen weken ontdekte ik Shanice van de Sanden (1992). In het verslag van de eerste wedstrijd van het Nederlandse elftal op het EK noemde een journalist van De Volkskrant Van de Sanden “een showgirl pur sang”. Volgens Smits een duidelijk voorbeeld van seksisme. Gelukkig kan deze rechtsbuiten van Surinaamse origine ook nog goed voetballen en staat ze regelmatig aan de basis van een doelpunt. Van de Sanden voetbalt sinds 2015 bij Liverpool. Ze behoort tot de ‘gap-toothed women’, vrouwen met diastema. Iemand met dezelfde fascinatie als ik, een man genaamd Les Blank, maakte er een documentaire over.

Alvorens ik verder ga over haar fysiek, wil ik hebben opgemerkt dat Van de Sanden loepzuiver passt, veel techniek in huis heeft, razendsnel en wendbaar is en keihard werkt voor het team. Bovendien blijkt ook zij een spleetje tussen haar voortanden te hebben, een van de zeven schoonheden. Love it! Volgens Smits maakt mij dat een seksist pur sang.

Voetbalsters krijgen te maken met seksisme en vooroordelen. Als je als vrouw voetbalt, ben je een manwijf; je moet dan wel lesbisch zijn. Je zou denken dat uit de kast komen in de (inter)nationale voetbalwereld dan geen grote stap is. Toch is dat niet zo. Zeker in deze tak van sport zijn rolmodellen nodig, personen die open zijn over hun homoseksuele voorkeur. Deze Europese profvoetbalsters deden dat reeds: Ramona Bachmann (Zwitserse nationale elftal), Lisa Dahlkvist, Nila Fischer, Caroline Seger, Hedvig Lindahl en hun coach Pia Sundhage (Zweedse elftal), Lianne Sanderson en Casey Stoney (Engelse elftal). Ze kwamen allen in actie tijdens WEURO 2017.

De Britse organisatie ‘Just A Ball Game’ -die strijdt tegen discriminatie van LGBT’ers in voetbal- stelde een poster op met foto’s van alle profvoetbalsters ter wereld die openlijk lesbisch zijn, onder het motto Out, Proud & Kicking. Een goede actie, al is er geen Oranje Leeuwin te bekennen. Vanavond gaan ‘onze’ dames de halve finale spelen tegen het Engelse team. Ik hoop op een spannende pot!