Ik was tot dan toe best actief met het schrijven van stukjes voor mijn blog. Er verscheen met grote regelmaat iets van eigen hand maar de afgelopen week leek die schrijflust helemaal weg. Ik kon er geen energie voor opbrengen, had geen inspiratie, voelde mij van binnen leeg en keek met lede ogen naar het grote verdriet bij mensen die mij zo dierbaar zijn.
Persoonlijk geloof ik in de troostende werking van woorden. Echte troost neemt het verdriet niet weg maar bevestigt het juist. Maar soms voel ik onmacht bij mijn eigen woorden. Ik weet inmiddels ook hoezeer woorden tekort kunnen schieten...
Muziek kan óók een krachtige uiting voor troost zijn. De meeste mensen die ik ken, hebben wel een bepaald muziekstuk waarnaar ze graag luisteren als ze vreugde of juist verdriet ervaren. Zelf heb ik dat ook. Alhoewel mijn muziekvoorkeuren in de loop van de jaren zijn veranderd, kan ik nog steeds diep geraakt worden door liederen van Mahler of pianostukken van Satie maar ook pop uit de jaren '70-'80 (bijvoorbeeld van Marvin Gaye of de Eurythmics) en hedendaagse muziek hebben die werking op mij.
Mijn neef had tijdens de afscheidsdienst van zijn pap gekozen voor het ten gehore brengen van een nummer van singer-songwriter Eddie Vedder, getiteld 'Long Nights' dat hem vanaf de eerste klanken sterk aan zijn vader deed denken en hem telkens bij het beluisteren tot tranen bracht. De muziek is gecomponeerd voor de film 'Into the Wild'. Ook bij mij raakte dat nummer een gevoelige snaar dus uit verbondenheid druk ik hierbij de lyrics af:
Have no fear
For when I'm alone
I'll be better off than I was before
I've got this light
I'll be around to grow
Who I was before
I cannot recall
Long nights allow me to feel...
I'm falling...I am falling
The lights go out
Let me feel
I'm falling
I am falling safely to the ground
Ah...
I'll take this soul that's inside me now
Like a brand new friend
I'll forever know
I've got this light
And the will to show
I will always be better than before
Het gezongen nummer is in mijn muzieklijst opgenomen (met dank aan YouTube).
Afgelopen weekend waren wij nauwelijks in de stemming voor sociale uitjes en gezelligheid maar waar wij beiden wel naar uitkeken, was het bijwonen van het afscheidsconcert van Dame Kiri Te Kanawa in de Dr. Anton Philipszaal in Den Haag. Haar recital was opgebouwd uit aria's van Händel, op gedichten geënte liederen van Richard Strauss, Franz Liszt, Hector Berlioz (gezongen liefdesgedichten van Gautier) en liederen en een aria van Giacomo Puccini. Tijdens gloedvol uitgevoerde cantates van de Argentijnse componisten Carlos Guastavino en Alberto Ginastera wiegde ze zelfs frivool met haar heupen...
En wat was het optreden van deze daadwerkelijk 'Grande Dame van het Concertpodium' troostrijk! Mijn liefje leek in trance te zijn en ook zelf luisterde ik met overgave naar die wonderschone nachtegaal. Alhoewel Kiri Te Kanawa twintig jaar geleden het toppunt van haar roem beleefde, genoten wij met volle teugen van haar (nog steeds) prachtige stem en fabelachtige zangtechniek. Ze verraste iedereen met een gevoelig gezongen 'O mio bambino caro' van Puccini als toegift. Ik kon er weer even tegen. Muziek troost inderdaad.
