Kiri Te Kanawa was dat jaar de belangrijkste artieste van het festival en wij zaten in onze avondkleding op de eerste rij. Het podium waarop zij optrad was een 'floating stage' in de river de Theems. Het was veel werk geweest de juiste kaartjes te bemachtigen. Ik herinner mij nu de muziek niet meer maar wel de beelden. En zeker de korte ontmoeting met de 'diva herself': wij dronken na afloop van het concert nog een glaasje in de champagnebar toen ik een aantal body guards in de verte zag aankomen. Net daarvoor had ik een nieuw fotorolletje in mijn camera gezet. Ik zag dat 'Dame Kiri' in aantocht was en vertelde dat aan mijn liefje, een grote fan van haar. We draaiden ons naar het naderende gezelschap toe en ik zei de Dame dat wij erg hadden genoten van haar optreden. Ik vroeg haar vervolgens of ik een foto mocht maken van haar met mijn liefje. “Yes, you can... but hurry up...”.
Dan weet je pas hoe snel je kunt zijn! Het was mooi om te zien: de body guards weken van haar zijde om ruimte voor de foto te maken, mijn liefje ging naast haar staan en de foto werd gemaakt. Click-clack. De foto staat te pronken in onze familiefotogalerij. Maar dat is niet het einde van ons verhaal met Kiri.
Drie jaar geleden gingen wij op reis naar Australië en Nieuw-Zeeland. Wij kwamen na een rondreis van 18.000 kilometer door Australië met de campervan in Sydney aan. Wij zagen overal posters van Kiri Te Kanawa in de stad en zij bleek een 'Valentijnsconcert' te geven in het Operahouse! Wij hebben geïnformeerd bij de kassa van het concertgebouw, hebben de ticketline gebeld, de zwarte markt gezocht (die niet bleek te bestaan) maar het concert was echt he-le-maal uitverkocht; er was geen kaartje meer te krijgen. Wij hebben nog wel serieus overwogen kaartjes van een zwakogende bezoeker af te troggelen maar we hebben de impuls bedwongen. Dat doe je niet op Valentijnsdag! Stikjaloers waren we op die concertgangers.
De week erna vlogen we naar Nieuw-Zeeland om het Noorder- en het Zuidereiland te bezoeken. In Invercargill, in het uiterste zuiden van het Zuidereiland bleek Dame Kiri Te Kanawa wederom een concert te geven. Dat leek een droom: naar Kiri luisteren in haar moederland! Na veel navraag bleek het een optreden te zijn voor lokale VIPs, sponsors en andere genodigden die het verbouwde concertgebouw kwamen inwijden. Ondanks de teleurstelling hebben we toch een nachtje in de stad doorgebracht. In ons hotel (het enige van het stadje) hoorden wij 's middags een prachtige vrouwenstem toonladders studeren. “Zou het Haar zijn?” We hebben rondgelopen, gewacht, geïnformeerd maar het antwoord konden wij niet aan de receptionist ontfutselen dus het zal altijd een raadsel blijven...
Op het Noordereiland hebben wij Kiri's geboortestadje Gisborne bezocht. In een plaatselijke museumwinkel vonden wij een CD met traditionele Maori-liederen door haar en een koor gezongen (zij is zelf half-Maori). Ontroerend mooie muziek die wij vaak beluisteren.
Maar het is weer zover: de operazangeres is in Nederland voor een optreden op het 'Festival Classique' in Den Haag. Het optreden is onderdeel van haar wereldwijde afscheidstoernee. De sopraan krijgt donderdag ook de Edison Klassiek-oeuvreprijs overhandigd dat op Nederland 2 om 20:55 uur rechtstreeks wordt uitgezonden.
Nelly en Diederik hebben ons blij verrast met mooie kaartjes dus wij gaan Dame Kiri Te Kanawa dit weekend nog eenmaal live zien en beluisteren. En wie weet: wellicht ook met een glaasje champagne nog één keer samen op de foto?
