Dag 1
“Uniek”, stelt Benoit Mater, de conservator archeologie van het Drents Museum. “En 'made in China', daar durf ik mijn hand voor in het vuur te steken.” Mater kent geen twijfel. Zij is zelf naar China gereisd om de beelden uit zoeken: “een geweldige ervaring. Als een kind in een snoepwinkel.”
Zo'n tweeënhalf jaar onderhandelde het Drents Museum met de Chinezen over de expositie. Wij, Nederlanders waren niet de enigen. Ook aan het 'British Museum' in Londen zijn eerder twintig beelden uitgeleend. “Daartussen zitten drie replica's”, vertelt Mater. “Maar de onzen zijn echt.”
Het Drents Museum heeft voor een eigen opzet gekozen. Het nabootsen van de situatie in China is volgens de curator geen optie. “Maar omdat wij de bezoekers eerst bovenlangs laten gaan, kijken ze toch op de beelden neer. Het geeft een beetje het idee van een kuil (maar meer ook niet).”
Eenmaal de trap af, kunnen de beelden bijna worden aangeraakt. “Hier voel je de magie, de geschiedenis”, aldus Mater. “In het museum in Lintong, waar de beelden staan opgesteld, kun je er niet zo dichtbij komen als hier in Assen.”
Het mooie is dat alle musea waar het terracottaleger wordt tentoongesteld van de Chinezen de ruimte krijgen om hun eigen tentoonstelling te scheppen. “Iemand die in Londen is geweest, komt bij ons door een andere invalshoek weer met een nieuwe ervaring thuis.” (Overgenomen uit een interview van Eelco Walraven van Radio Wereldomroep met de conservator.)
Ik vond het werkelijk prachtig en de vraag of dit het achtste wereldwonder zou kunnen zijn, kan ik op dit moment niet ontkennen.
Na het bezoek aan de expositie liepen we door Assen, op zoek naar het Bartje-beeld. Assen vind ik geen warme stad maar we vonden wel een leuk terras. We bleken naast dames uit Apeldoorn te zitten die ons een lesje tafeletiquette gaven over hoe om te gaan met je servet. Welnu, je legt je dubbelgevouwen servet op schoot met de opening van je af (sowieso altijd van je af, volgens Theo & Thea). Als je dan de lippen wilt afvegen, til je het servet van je schoot en breng je je mond naar de opening van de servet zodat tafelgenoten niet kunnen zien wat je afveegt. Goede tip.
Wie wist trouwens dat men in Drente gras verbouwt? Nou, ikzelf in ieder geval niet! Er liggen grote aaneengeschakelde velden waar alleen maar gras groeit dat waarschijnlijk meer keren per jaar wordt geoogst: de groene zoden worden dan in rollen machinaal en met de hand verwijderd, zoals we konden zien. Het 'Queens grass' dat hier wordt verbouwd, ligt in de Arena van Ajax en in Moskou. Het is dus een mooi (export)product.
's Avonds dineerden we culinair in hotel Lubbelinkhof waar chefkok Rob Hoffman de scepter zwaait: hij serveerde met zijn team een vier-gangenmenu dat zeer gevarieerd en smakelijk was maar echt te veel voor ons. Voor morgen -ons tweede en laatste avondje hier- werd ons dan ook de zogenaamde seniorenhapjes aanbevolen, d.w.z. kleinere porties. 't Is wat?! En ik mij maar zorgen maken over het behoud van een jong uiterlijk!
Dag 2
We maakten ons gereed voor een dagje golf op de 'Semslanden' in Gasselte. Wat een mooie en leuke baan: lekker breed, lekker lang, lekker relaxed! Je hoeft namelijk geen starttijden vast te leggen; je komt en je speelt (gegarandeerd). De titel van dit weblog -achtste wereldwonder- had zomaar op mijn spel van vandaag kunnen slaan want ik stapte met 39 Stablefordpunten van de baan... Ongekend!
En weer wachtte ons 's avonds een culinair diner; deze avond afgewisseld met een optocht van plaatselijke vereningingen in het kader van de oogstfeesten. In Odoorn was in menig tuin tevens een uitbeelding van buitenlanden te zien: sombrero's en grote cactussen voor Mexico, een pyramide van hooiblokken voor Egypte, enzovoorts. Creatief gedoe. Het dorpje noemt zich in deze dagen 'Odoorn Internationaal'. Deze festiviteiten zouden voor de localo's zomaar het achtste wereldwonder kunnen zijn al zou Nelly zeggen dat het van het genre 'kerststalletjes kijken' is. Zij maakt zich zorgen over de ontwikkeling van onze smaak en de waardering van kunst-met-een-grote-kaa sinds wij uit Nederland zijn vertrokken...
Dag 3
Vorig jaar maakten we op weg naar huis (Spanje) een stop in Venetië, Italië. Dit jaar besloten we een bezoek te brengen aan het Venetië van het Noorden: Giethoorn. Ik wist trouwens niet dat Giethoorn van 'geytenhoren' afkomstig is omdat de Romeinen zoveel geitenhorens in het gebied vonden toen ze het gingen afgraven. Met een kundige stuurvrouw aan het roer werd het een leuk tochtje in onze fluisterboot. Ons uitstapje werd afgesloten met een kraamvisite aan boxer Bobby en zijn gelukkige ouders in Gelderland.
De foto-impressie is bij Mijn Foto's te zien onder de kop 'Hoge Noorden 2008'.
