Eigen vogels eerst?

Er was recentelijk veel ophef over de invasie van zogenoemde 'exoten' in Nederland: dieren die niet van nature in ons land thuishoren maar er inmiddels wel thuis zijn. In de kranten ging het met name over de halsbandparkiet. Het zijn groene vogels met rode snavel en puntige staart die zich tegenwoordig in de stadsparken van Amsterdam en Den Haag laten horen: ze kwetteren luid en fladderen fier. De halsbandparkiet is een exoot uit tropisch Afrika en uit Zuid-Azië. Naar alle waarschijnlijkheid is de vogel een keer naar Nederland meegebracht door een immigrant uit een van die continenten.

En nu wil men in Nederland tegen die vogels gaan optreden. Er zouden er veel te veel zijn. Maar ja, wat is veel? Eén haar op je hoofd is weinig maar één haar in je soep is veel... Er zou hier geen plek zijn voor deze parkieten omdat ze een bedreiging zouden vormen voor holenbroeders als de bonte specht (de vogel die zo Hollands is als maar kan...). Het verhaal gaat dat de voorgestelde uitroeiing van dit tropische vogeltje zou voortkomen uit het feit dat de halsbandparkieten rond het Binnenhof en de Haagse ministeries enkele hoge ambtenaren op hun kop zouden hebben gezeten - hier wordt natuurlijk 'gescheten' bedoeld! Dat riekt naar vergelding... het moet toch niet gekker worden?! De halsbandparkiet is snel in aantal gegroeid omdat het in Nederland geen natuurlijke vijand kent maar volgens mij vindt de slechtvalk -die hier gelukkig weer in aantal aan het toenemen is- dat vogeltje een heerlijk exotisch hapje. Ironisch genoeg kan het dan toch nog goedkomen met de halsbandparkiet in dit land. Èn met de bonte specht.

Ik was altijd al gefascineerd door roofvogels maar ik werd een ware vogelliefhebber tijdens mijn reis door Australië. We reden met een campervan drie maanden door het land en kampeerden waar we het mooi vonden; dat was op heel veel plaatsen! En op elke camping werden we begroet en vergezeld door wat ik 'mijn gevederde vriendjes' ben gaan noemen.
Ik heb in die maanden honderden foto's van vele kleurrijke grote en kleine vogels gemaakt: in vogelvlucht, op telefoon- en electriciteitsdraden, scharrelend over de camping zelf foeragerend of wachtend op de toegeworpen kruimel naast mijn klapstoel. Favoriet werden de rossella en de koekaboera.

Op de camping in Nederland zien we in de middag ook af en toe een kleine groep halsbandparkieten voorbijscheren. Voordat je je realiseert dat ze er zijn, zijn ze alweer uit het zicht verdwenen. Ze maken het kamperen op een Nederlandse camping tot een tropische verrassing!
Vaak lig ik wakker tegen het ochtendgloren en luister ik naar het ontwaken van de natuur. De wand die ons scheidt, is immers dun. Ik schiet doorgaans rechtop in bed als een kraai of een roek op het dak van de caravan landt! Over die vogels ben ik dan ook opmerkelijk minder enthousiast maar ook zij hebben een functie.
Ik hoor het gekrijs van de vele soorten meeuwen die de Nederlandse kust rijk is, de schreeuw van de roofvogels in het bos achter onze caravan, de klop van de bonte specht op de bomen om ons heen, de krijs van de uilen (mijn favorieten in deze omgeving) en het koeren van de duiven, de minst leuken uit dit rijtje al kan ik de symbolische betekenis van de vogel wel waarderen. Het is een multiculturele vogelwereld waar best een exoot bij kan, wat mij betreft. Nederland-vogelgidsland is nog lang niet vol!

P.S. Mijn liefje staat erop dat ik vermeld dat zij vindt dat de halsbandparkiet van háár favoriet, de Hollandse bonte specht moet afblijven! Géén vermelding van dit feit in dit blog was voor haar geen optie (dus voor mij ook niet, vandaar dit addendum...) De foto is niet van eigen hand.