De beste baan ter wereld!

Mijn liefje zei onlangs dat ze kon merken dat ik weer een beetje opkrabbel. Ze zag het aan mijn loopje en ik lach wat vaker. Lachen verlaagt de bloeddruk en verhoogt het immuunsysteem dus dat is belangrijk maar soms botsen verstand en gevoel. Ik begin ook weer om mij heen te kijken en dat leek op een goed gekozen moment te zijn want...
...het zal eenieder verbazen: ik heb gesolliciteerd naar de beste baan ter wereld! De functie-omschrijving is 'Caretaker Great Barrier Reef' hetgeen ik heb vertaald als Opzichter Groot Barrièrerif. Het is een baan voor zes maanden en de vestigingsplaats is Hamilton Island. Dit is een van de grootste, bewoonde eilanden van de Whitsunday Islands aan de Australische oostkust. Het bijzondere is dat mijn liefje en ik in de afgelopen drie jaar twee keer aanstalte hebben gemaakt om naar Hamilton Island te reizen maar dat lukte geen enkele keer vanwege stormachtig weer. Was dat wellicht een voorteken?

De belangrijkste verantwoordelijkheid van de opzichter van het rif is uitzoeken wat de (ruim 900) eilanden van het Barrièrerif zoal te bieden hebben aan de rest van de wereld. Als opzichter rapporteer je aan het Bureau van Toerisme van Queensland, Noord-Australië. Door deze baan moeten de wereldwonderen van het Groot Barrièrerif onder de aandacht van het grote publiek worden gebracht. De houder van de baan staan vele middelen ter beschikking: blogs, fotoreportages, interviews, video-opnamen enzovoort.
Toen ik het secundaire arbeidsvoorwaardenpakket bekeek, liep het (zee)water mij helemaal in de mond: het salaris is ruim € 75.000,= voor 6 maanden. Accomodatie en woon-werkverkeer worden door de werkgever vergoed. Je krijgt tevens een computer met snelle Internet-verbinding tot je beschikking en je mag alle aanwezige multimedia-apparatuur gebruiken.
De specifieke taken in het pakket van de 'Opzichter Groot Barrièrerif' zijn -vertaald-:

• Feed the fish - er zijn meer dan 1.500 soorten tropische vis die op het Groot Barrièrerif leven. De functie-omschrijving geeft aan dat... you won’t need to feed them all...;

• Clean the pool - het zwembad heeft een automatische filter maar als je een blaadje ziet drijven, heb je een goed excuus om in het bad te duiken en een paar baantjes te zwemmen;
• Collect the mail – gedurende het uitvoeren van de taken kun je tevens een dagje met het postvliegtuig mee zodat je vanuit de lucht een goed idee krijgt van de omvang van het Groot Barrièrerif.

Ik denk dat ik een kans maak voor de baan, want ik ben niet bang voor vissen (groot en klein) en ik weet alles van zwembaden. Dit jaar word ik immers heuse eigenaresse van een privé-zwembad in Bali! Ik heb het Groot Barrièrerif met de boot bevaren en heb op vele plekken van het rif gesnorkeld; ik ben er diep van onder de indruk. Ik kan mij niet voorstellen dat dit prachtige rif in slechts zes dagen is geschapen. Zelfs niet in zeven dagen van 24 uur... (Welkom in deze gedachtenwereld, meneer Knevel!)

Daarentegen kan ik mij wel voorstellen dat het rif snel kan vergaan, door klimaatveranderingen, zware metalen die worden geloosd, olie die wordt gedumpt, pesticiden, afvalwater uit schepen en zo kan ik nog wel even doorgaan. Met eigen ogen heb ik de kwaaie 'crown of thorn', de doornenkroon gezien. Het is een zeester die 15 tot 21 armen heeft die zijn bedekt met lange scherpe giftige stekels. Deze stekels vernietigen het koraal. Ik werd er verdrietig van toen ik de zeester op zovele plekken van het rif zag liggen... Het geeft aan hoe belangrijk het is om toezicht te houden maar schade beperken en tegengaan vind ik nog belangrijker!

Ook de persoonlijke capaciteiten en gevraagde werkervaring voor de Opzichter Groot Barrièrerif mogen geen probleem voor mij opleveren. Zo worden onder andere communicatieve vaardigheden, een avontuurlijke instelling, een open blik naar nieuwe ontwikkelingen, goede zwemvaardigheden en snorkel- of duikervaring gevraagd. Appeltje-eitje, dus: “wie de zwemvlies passe, trekke hem aan.”
Ik heb daarom -na goed overleg met mijn liefje- mijn curriculum vita maris opgesteld en ingestuurd. Het slechte nieuws is wel dat er veel, héél veel andere sollicitanten uit alle delen van de wereld zijn. Maar kwaliteit komt bovendrijven! Ik wacht dus (on)rustig af of ik een uitnodiging krijg voor het sollicitatiegesprek. Dat gesprek zal in de eerste week van mei plaatsvinden op een van de eilanden van het Groot Barrièrerif. Echt waar, ik verzin het niet. De ongelovige thomas kan er hier over lezen.
De sollicitatieprocedure is inmiddels gesloten en binnenkort wordt de shortlist met geselecteerde kandidaten bekendgemaakt. Op 6 mei aanstaande zal duidelijk worden wie deze ideale baan krijgt. Op 1 juli gaat die bofkont aan zijn of haar droombaan beginnen. Zucht.

Mijn snorkelset en zwemvliezen liggen klaar en ik heb alvast een nieuwe, digitale onderwatercamera aangeschaft. Mijn vorige camera was een Canon Ixus met bijgeleverde onderwaterkast die echter tijdens het snorkelavontuur in Menjangan, Noord-Bali nogal nat was geworden. Dit is de understatement van vandaag. De camera viel op dat moment uit en is helaas tot op heden kapot gebleven.
Mijn nieuwe camera is een stoere Olympus µ Tough die van zichzelf waterdicht is. Tot 10 meter onder het wateroppervlakte heeft deze camera geen regenjas nodig. Ik kan er foto's en onderwaterfilmpjes mee maken. Mijn BeeGee (British Green; aanduiding voor de kleur) is een ideaal snorkelmaatje maar als landrot is hij ook heel betrouwbaar. Met 10.1 megapixel, groothoekzoom, een groot scherm met Hyper Crystal LCD, beeldstabilisatie en nog veel meer. Hij wordt wel 'een zware jongen met gevoelige plaat' genoemd... en dat schept een band.

P.S. De onderwaterfoto's in dit blog zijn met mijn vorige camera op het Groot Barrièrerif gemaakt.

20... op de schaal van Richter

Ik hoor niet bij een land, ik hoor bij een liefje... al vele jaren!

Het meisje met de zwavelsokjes

Ik heb mij met de titel van dit blog enige literaire vrijheid toegeëigend maar dat zal Hans Christian Andersen mij niet kwalijk nemen. Het sprookje van 'Het meisje met de zwavelstokjes' gaat over een jongedame die op oudejaarsavond op haar blote voeten door de stad loopt om zwavelstokjes te verkopen terwijl de meeste mensen thuis in de warmte van het haardvuur zitten. Ze krijgt het zó koud dat ze een stokje afsteekt voor warmte en bij elk stokje ervaart ze iets magisch (wat ik hier niet verklap)... Dat wordt herhaald tot er geen stokje over is. De volgende ochtend vindt men haar op straat: doodgevroren maar met een glimlach op haar gezicht. Ik vind het een van Andersens verdrietigste verhalen maar daarin ligt de vergelijking met mijn verhaal zeker niet!

In de afgelopen periode was ik nogal huiselijk en dat is opmerkelijk voor iemand die zich afficheert als 'een reislustige Hollandse'. Ik verbleef op de meeste dagen lekker binnen, naast de verwarming. Dagelijks was ik wel op ons zonovergoten terras te vinden, maar veel verder van huis ging ik niet. En al die weken droeg ik mijn huissloffen. Het zijn van die opoe-pantoffels: roodgroengeruit van buiten met een witte, harige binnenkant en een roodvilten zool. Schoeisel van een pantoffelheld, een held op (zwavel)sokken welteverstaan...

Ik heb nooit gedacht dat mijn suffe sloffen zo'n zwavelgeur konden gaan verspreiden! Tot op heden had ik geen last van zweetvoeten maar ik begin zo langzamerhand een hekel aan mijzelf te krijgen. Het komt vast door die synthetische binnenkant. De sloffen walmen dat het een aard heeft en geen kous ontkomt eraan: die verworden stuk voor stuk tot zwavelsokjes. Alhoewel ik met deze sloffen ongemerkt door het huis ga, vertelt hun geur precies waar ik ben... Het wordt hoog tijd voor teenslippers!

Afgelopen weken legde de auto slechts 160 kilometer af dus daarmee is het bewijs van 'inhuizigheid' wel geleverd, vermoed ik. In eerdere blogs schreef ik al over het belang van milieuvriendelijk handelen. Toen wij in de zomer van 2008 in Nederland kampeerden, gebruikten wij de auto gemiddeld drie dagen per week niet. Dat deden wij bewust om de CO2-uitstoot te verminderen. Toentertijd verbleven wij in Kijkduin, een Haagse deelgemeente. Met een bushalte voor de ingang van de camping en de eigen fietsen voor de deur was dat heel gemakkelijk. Nu wonen we op een heuvel aan de Costa Blanca waar fietsen, wat mij betreft, niet zo voor de hand ligt vanwege de steile hellingen om ons heen. Er is ook geen bushalte in de directe omgeving maar bussen pendelen wel regelmatig tussen de omliggende steden en dorpen.

Sinds twee weken hebben wij een milieuvriendelijk hulpje-in-de-huishouding erbij: er is namelijk een waterfilter geïnstalleerd in een van de keukenkastjes. Het is niet zomaar een filter, het is een heuse Doulton! John Doulton vond bijna 200 jaar geleden de ceramische waterfilter uit waardoor Britten in die tijd het sterk vervuilde water van de Theems-rivier konden drinken, zonder ziek te worden.
Je vraagt je nu waarschijnlijk af wat een waterfilter met zwavelsokken te maken heeft? Wel, deze filter faciliteert mijn huismussenbestaan.
De kwaliteit van ons Spaanse drinkwater is altijd goed geweest maar ik meende toch een bijsmaak te proeven. Om die reden dronk ik liever mineraalwater dat wij wekelijks in grote flessen het huis binnensleepten, als berinnen naar hun winterhol... Dat alles is echter met de komst van de Doulton niet meer nodig want de verfrissende versnapering komt nu uit de kraan. Ik drink sinds kort heerlijk kraanwater zonder smaak en ik drink er meer van dan voorheen! De prettige bijkomstigheid is dat we de dagelijkse boodschappen nu te voet kunnen doen want er is geen gesleep meer nodig met 5-literflessen water. En zo blijf ik dus dicht bij huis, in mijn pantoffels!

Maar het is niet alleen eigenbelang. Het scheelt ook aanzienlijk bij het scheiden van het afval. Onze bijkeuken stond wekelijks vol zakken met gescheiden afval dat onder andere was bestemd voor de gele 'plastic container'. In tegenstelling tot wat velen denken, loopt dit deel van Spanje op het gebied van gescheiden afvalinzameling vóór op Nederland: er zijn bijna overal separate opvangbakken voor papier en karton, plastic, blikjes, flessen (in alle kleuren) en batterijen. Wij dragen aan dat proces graag een steentje bij. Ik durf echter niet met zekerheid te stellen dat alles ook gescheiden wordt verwerkt maar dat ga ik eens navragen bij de Spaanse vuilnismannen... Die zullen hun collega direct herkennen aan haar zwavelsokjes!

Evolutie

Op 12 februari jongstleden was het 200 jaar geleden dat Charles Darwin werd geboren (1809-1882). Omdat het op 24 november ook nog eens 150 jaar geleden is (1859) dat 'On the Origin of Species' werd gepubliceerd, is 2009 wereldwijd uitgeroepen tot Darwinjaar.
Op 13 september aaanstaande gaat de VPRO een TV-serie uitzenden, genaamd 'In het kielzog van Darwin'. Het is onderdeel van het BEAGLE2009-project. Dit is de naam van het schip waarop Darwin van 1831 tot 1836 voer en zoveel kennis en inzicht opdeed dat hij daarmee het beeld van het leven op aarde drastisch veranderde. “In deze serie voert de Beagle de kijker langs mooie, kwetsbare, bedreigde en avontuurlijke gebieden. Van Patagonië tot de Stille Zuidzee, van Australië tot St. Helena. En onderweg duikt steeds die ene vraag op: overleeft de aarde de mensheid?” Aldus de site. Ik heb de info over het project bij mijn links geplaatst. In September zal ik op Bali zijn maar ik hoop stilletjes dat BVN deze machtig interessante serie zal gaan uitzenden, so fingers crossed. Ik ga de reis in ieder geval via het web op de voet volgen.

In 2006 overleed Harriet op 176-jarige leeftijd in een aanleunwoning in een dierentuin in Queensland, in het Noorden van Australië. Zij was de reuzenschilpad die volgens de verhalen in 1831 door Darwin aan boord was genomen tijdens de Beagle-reis. De reuzenschildpad was geboren op de Galapagos-eilanden en bleef in Australië achter. Harriet werd een van de oudste dieren ter wereld. Op de foto -met dank aan MSNBC- wordt ze geflankeerd door de legendarische Australiër Steve Irwin, alias Crocodile Hunter, en zijn echtgenote. Ook Irwin overleed in 2006 nadat hij tijdens een diepzeeduik recht in het hart werd geraakt door de giftige punt van een pijlstaartrog. Zoveel domme pech is tragisch...

Het Darwin-jaar 2009 begon voor de 'Homo Australis' en de 'Animalis Australis' helemaal niet goed. Vorige week kreeg ik op een vroege ochtend een foto in de mailbox van een baby-koala die onderdak had gezocht voor de hittegolf die op dat moment in het Zuiden van Australië heerste. De foto was afkomstig van Julie, vriendin uit Sydney. Zij woont op veilige afstand van de bosbranden die ten noorden en oosten van Melbourne woeden. Ze woont wel om de hoek van Sydney Harbour en Bondi Beach waar momenteel een aantal bijtgrage witte haaien rondzwemt, zoals ik in de Sydney Morning Herald las.
De foto van het koalabeertje was schattig maar als je bedenkt dat het diertje uit pure nood bij mensen had aangeklopt en in hun badkuip was gekropen, vergaat het lachen je snel. Vorig jaar rond deze tijd reden wij daar zelf en zagen we de leukste koala's van het Zuiderlijk Halfrond in de bomen! Daarvan zullen er na de recente branden weinig over zijn ...


Het zijn de dodelijkste bosbranden die ooit in Australië hebben gewoed. Het dodental onder mensen is inmiddels opgelopen tot meer dan 180 en er wordt gesproken over meer dan 1 miljoen dieren die in de vlammen zijn omgekomen. Ik heb begrepen dat meer dan de helft van deze branden door mensen is aangestoken. Dan moet je in mijn ogen wel diep gestoord zijn. Om zoveel mensen- en dierenleed op je geweten te hebben voor een paar miezerige 'pyro-minuten'?! Ik vraag mij af of dergelijke lui überhaupt een functionerend geweten hebben... Er zijn inmiddels enkele arrestaties verricht. De daders hangt een gevangenisstraf van tenminste 18 jaar celstraf boven het hoofd. Voortgaande evolutie zou een organisme in de loop van de tijd tot een geraffineerdere levensvorm moeten ontwikkelen. Het lijkt erop dat wij, mensen, die staat in het Darwin-jaar nog niet zullen bereiken!

Over soul food en gevederde vriendjes

Voor hen die het zich afvroegen: we zijn inderdaad teruggekeerd naar Spanje (en niet naar Bali) waar de zon in de afgelopen weken heerlijk scheen. Dat was goed 'thuiskomen'. Het is fijn om op te staan zonder grijs wolkendek, zonder sneeuw, storm of regen. Zo hadden mijn liefje en ik het ons vele jaren geleden voorgesteld en vandaag de dag gaat het zo. Voordat de luiken 's morgens open gaan, luidt de standaardvraag: “staatied'r?” De vraag is naar het wel of niet schijnen van 'el sol', de zon. Met het openen van de luiken komt er op de meeste dagen een goudgele gloed, zonnewarmte en veel vogelgekwetter de kamer binnenstromen. Ik vind niets heerlijker dan zó wakker worden. We constateerden dat het qua weer een aangename januari-maand was geworden. Lichttherapie ter bestrijding van een winterdepressie hebben wij hier niet nodig!

Volgens de orthomoleculaire voedingsleer liggen aan een depressie vaak tevens voedingstekorten ten grondslag. Volgens die leer gaat het erom evenwichtige voeding te nuttigen. De kookwijze die hierbij hoort, wordt orthomoleculair koken genoemd. Nu bestaat er tegenwoordig ook zoiets als 'moleculair koken' waarbij koks natuurkundige en chemische kennis gebruiken als basis voor hun gerechten. Wat de moleculairen tenminste met de orthomoleculairen gemeen hebben, is dat beide stromingen het voedsel op lage temperatuur garen. Zo wordt het eten lekkerder.

Momenteel heb ik veel behoefte aan lekker eten. Van de vele begrippen die in de culinaire wereld rondzingen, spreekt 'soul food' mij thans het meest aan. Mijn eigen definitie hiervoor is: voedsel dat het lichaam voedt èn de ziel bevredigt. Alhoewel ik in de afgelopen weken niet erg energiek was, stak ik wel op de meeste dagen enthousiast de handen uit de mouwen om iets smaakvols, gezonds en afwisselends te koken. Daarmee legde ik wel druk op eigen schouders. De mens is een vat vol tegenstrijdigheden en zelf ben ik daarop geen uitzondering: in plaats van het mij gemakkelijk te maken, legde ik mijzelf ingewikkelde recepten op. In de afgelopen dagen stonden ondermeer tweekleurenvispaté met witte asperges, lamsbout met kruidenkorst en verse artisjokkenharten en groentetimbaal met pasta en zelfgemaakte rucolapesto op het menu. Ik krijg er nog hartkloppingen van! Mijn koken is tegenwoordig zeker langzaam en eenzijdig kon het weekmenu niet bepaald worden genoemd... Afgelopen week heb ik de piepjonge 'Gran Feudo' van het nieuwe oogstjaar 2008 geproefd. Deze Spaanse rosé van Bodegas Julian Chivite in Navarra, is heerlijk fris en fruitig voor zomerse Spaanse avonden die er binnenkort aankomen. Overigens voor een heel mooie prijs (€3.10). Ik verwacht dat deze wijn in Nederland minstens het dubbele gaat bedragen.

Martin Bril, een van mijn favoriete Nederlandse columnisten, publiceerde op 30 januari 2009 een bericht op zijn website, getiteld 'Vogel in het donker'. Het was vroeg in de ochtend, hij lag in bed, somber tegen het leven aan te kijken zoals hij schreef. Dat vond ik niet verwonderlijk gezien het weer, zijn gezondheid en de toestanden in de wereld... Tot hij getjirp in eigen tuin hoorde. Hij luisterde ernaar en werd er vrolijk van. Hij was nooit een vogelliefhebber geweest maar dat was enige tijd geleden veranderd. Hij schreef het volgende:

“Om te ontdekken wat andere vogelmensen horen en waarnemen, bezoek ik op het internet af en toe de natuurkalender. Daar las ik gisteren dat de grote bonte specht zijn eerste roffel alweer had gegeven, ergens in de buurt van Culemborg [..].”

Ja, de natuur is zeker aan het ontwaken! Wij hebben voor het eerst dit jaar de grote groene specht teruggezien. Deze soort heeft een olijfgroen lijf, is zwart rondom het oog en rood op de kruin. De vogel zat minstens een kwartier rustig in een araucaria heterophylla -dat hebben wij weer- tegenover ons terras dus er was ruimschoots tijd het gevederde vriendje met de verrekijker te bestuderen en op de foto te zetten.

Enkele dagen ervoor was er volgens mijn liefje “een heel grote roofvogel” over ons huis gevlogen. Aan de afmetingen te zien die door haar werden uitgebeeld, moest het wel om een soort gaan die 'Bird Life Spain' nog niet had gespot... En ík, vogelgluurder bij uitstek, had die gelegenheid gemist! Er zitten inderdaad veel roofvogels in ons woongebied. Het zijn onder andere havikken, sperwers en valken. We zijn omringd door groen en tegenover ons ligt een natuurpark van bescheiden omvang dus dat trekt allerlei soorten en maten vogels aan. De nabijheid van Europa's grootste zoutmeren is bovendien goed voor het zien van bijzondere trekvogels.

Inmiddels hebben wij ook (nu beiden!) de grote witte reiger, de hop -met zijn oranje punkkuif- en de luid kwetterende groene halsbandparkieten gesignaleerd. Ook het aantal zwaluwen in de lucht neemt snel toe. En elke nacht hoor ik het 'gewiew' van de steenuilen. Alhoewel ik 's nachts liever niet wakker lig, kan ik er toch van genieten. Gevederde vriendjes zien of horen is verzachtend voor de gepijnigde ziel. Mij doet het goed.

Deze week zag ik tijdens een ommetje een dode roofvogel in een van de omringende tuinen liggen. Het bleek een torenvalkje te zijn dat bij leven prachtig was geweest! Ik heb een foto gemaakt van het ingeslapen diertje, want daarop leek het. Die heb ik zo van de vergetelheid kunnen redden. Een vriendendienst, zal ik maar zeggen...

Tranentrekker

Muziek heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in mijn leven. Er klonk dagelijks muziek in mijn ouderlijk huis: als peuter groeide ik op met zussen die al tiener waren. Mijn vader hield van muziek en was zelf nogal muzikaal. Hij was zanger in een koor en speelde in de plaatselijke fanfare. Hij hield met name van de Maastreechter Staar en Heino. Dus ik ook!
Volgens -sterke- verhalen in mijn familie brabbelde ik als kleuter al Duitse hits van Conny Froeboess mee... Zo geleerd, zo gedaan zal ik maar zeggen. Wat wèl echt waar is, is dat ik als tienjarige van mijn zakgeld mijn eerste plaatje kocht. Het was 'Het Soldaatje' van de Zangeres Zonder Naam. Het relaas over de soldaat was een en al kommer en kwel maar ware liefde redde hem! Dat werd zo ongeveer mijn eerste levensles.

Ook in mijn tienerjaren kocht ik regelmatig singles en langspeelplaten. Op de middelbare school voelde ik meer aansluiting met het muziekkamp van de 'soul' dan met het 'rock-kamp'. Mijn muzikale voorkeur veranderde wederom in mijn studentijd. Dat was de tijd van de live-concerten. Ik ging vaak met Nelly op pad. Terwijl ik dit typ, zie ik haar weer op haar tenen dansend door de kamer fladderen... We zagen samen veel memorabele optredens: van Bruce Springsteen, David Bowie, Diana Ross, Roxy Music, Tina Turner en anderen. En dan gingen we luid zingend in de auto terug naar huis! Ik prijs mij gelukkig met zoveel mooie herinneringen.

Ik genoot niet alleen op passieve wijze van muziek, ik leerde ook muziekinstrumenten bespelen. Ik begon met blokfluit op de lagere school (“wie niet?!”), ging verder met klarinet -dat speelde mijn vader; zo ging dat vaak- en stapte daarna over op de saxofoon. Dat vond ik als oudere tiener veel 'cooler'. En recent vond ik in een vergeten verhuisdoos de mondharmonica terug die ik ooit van mijn vader kreeg.
Na mijn dertigste begon ik aan pianoles. Ik ben tenslotte nooit te oud om te leren. Mijn pianospel werd helaas geen groot succes. Toetsen bleken mij veel minder te liggen dan kleppen maar er ontstond ook geen goede chemie tussen de pianoleraar en mij. De piano bleef achter bij een muzikale vriendin toen wij naar het buitenland verhuisden. Ik had nú wel graag piano willen spelen...

Jaren geleden kocht ik een iPod Photo waarmee ik mijn jukebox met favorieten en een opslagmedium voor mijn foto's (60Gb) voortaan altijd op zak had. Toen ik die iPod in 2004 aanschafte, was ik weliswaar een 'early adopter' maar Nelly noemde het een tijdje geleden “een vooroorlogs ding”. Ja, hij was wel zwaar, groot en saai wit maar hij deed het nog zo goed! Ik had in de loop van de tijd veel favoriete liedjes verzameld. En ik beken: dat deed ik met LimeWire. Na de recente rechterlijke uitspraak over inbreuk op het auteursrecht verwijderde ik het programma van mijn computer. Downloaden van illegale muziek is nu officieel strafbaar.

Ik ben onlangs in bezit gekomen van Nelly's iPod: een lichtgewicht, kleurig en plat apparaatje bomvol legale muziek en foto's. Zij vertelde mij vorig jaar dat ze mij een volle iPod wilde nalaten en vroeg mij wat ik erop wilde... Ik had dan altijd dubbele gevoelens: ik voelde terughoudendheid als liefhebbende vriendin die niet wil dat zij met haar afscheid bezig was en tegelijkertijd enthousiasme als muziekliefhebber. Ik begreep heel goed dat het Nelliaanse, goed voorbereide afscheid belangrijk voor haar was maar het bracht veel verdriet. Medio december emailde ze mij nog enthousiast dat ze een mooie verzamel-CD van Celine Dion had aangeschaft voor 'mijn iPod.' “Er staan wel meer dan 40 nummers op”. Welnu, het werden in totaal 1.067 muziekstukken. Jazz, klassiek, Motown, rock, franse chansons, easy listening, pop, dance, wereldmuziek, new age... werkelijk van alles en nog wat. Veelzijdig zoals Nelly was, zoals onze vriendschap was.

Op de iPod is de prachtige foto van Nelly van haar afscheidskaart te zien en ook de muziek van haar afscheid staat erop. Het geschenk is mij heel erg dierbaar. Je kunt je voorstellen dat het mij tot tranen kan roeren... Vooral als ik nu naar de tekst en de muziek van 'Somewhere over the rainbow' luister van Israel Kamakawiwo'ole, een Hawaïaanse hunk met ukelele. Ik kende het lied al wel want Nelly had het eeder op mijn vooroorlogse iPod gezet. Net als haar eigen levensverhaal en afscheid is ook dat van deze vriendelijke reus zeer memorabel. De song, inclusief YouTube-beelden, heb ik bij de muzieklinks op mijn weblog gezet.

Ik heb het idee dat mijn traanzakjes nog steeds al te gemakkelijk overlopen maar het lijkt niet meer op incontinentie-van-de-ogen. Ik mis Nelly.
Ik denk dat alle goede raadgevingen van vrienden en vriendinnen op dit moment hun werk doen. Enkele adviezen sprongen eruit, zoals die van BB die schreef “waakt voor uitdroging, B.!”. En het advies van mijn eigen liefje: ik moet maar boven de bloembakken op het terras gaan hangen wanneer ik de tranen voel komen. “Zo hebben de planten er ook nog wat aan in deze dorre tijd”. Het zal duidelijk zijn: zij beschikt over een praktische instelling en een probleemoplossend vermogen. Dat helpt een mens de (emotionele) winter door. Ik voel mij gezegend met zoveel lieve vrienden om mij heen. Inclusief dat lieve meisje 'over the rainbow, way up high'...