De dag van mijn liefje's tweede chemokuur was druilerig in Spanje. Dat paste echter goed bij het doel van die dag, die overigens ook al naar begon: het eerste bosje haar viel uit. Ik moest flink slikken toen ik die pluk tussen haar vingers zag. We keken elkaar aan: het gaat dus echt beginnen, de eerste gezonde cellen zijn aangetast... Ik hoop met heel mijn hart dat de eventueel aanwezige ongezonde cellen ook zo effectief worden bestreden! De kapper komt vandaag aan huis om het haar kort te knippen. De chemo zal de rest doen. De hoofddoeken die zij als verjaardagskado ontving, zullen spoedig in gebruik worden genomen. De gulle gevers stuurden en overhandigden het met de nodige schroom maar mijn liefje is er oprecht blij mee. Ik vind dat zij er met haar hoofdbedekking uitziet als een 'grande dame'. Op de website van mooihoofd.nl is een fraaie selectie te vinden. 's Ochtends vroeg kwamen wij in het ziekenhuis aan. Na administratieve handelingen kon bloed worden afgenomen. Als de bloedwaarden niet in orde zijn, zal de chemokuur niet mogen plaatsvinden. Dat was echter geenszins het geval; de kwaliteit van het bloed is goed, al kregen wij die uitslag pas uren later te horen vanwege problemen met een medisch apparaat. Toen mijn liefje dan eindelijk om 11 uur naar de wachtkamer van de OK werd gebracht voor plaatsing van het onderhuidse aanprikreservoir, bleek het die dag zó onvoorzien druk dat er onvoldoende operatieruimten beschikbaar waren. Dat werd wachten... en wachten... en wachten. Totdat het dermate vervelend werd voor mijn -nog grotendeels nuchtere- liefje dat wij de chirurg voorstelden de chemo dan maar weer via de arm toe te dienen. Dat bleek een effectieve vraag: ze kreeg voorrang. De ingreep onder plaatselijke verdoving viel mijn liefje zwaar, onder andere door de langdurig geforceerde houding. Ze leek even een bionische vrouw door de slangetjes die onder het sleutelbeen uitstaken. Deze zijn inmiddels verwijderd; bij de volgende kuur worden ze weer aan het reservoir bevestigd.
Daarna, het was inmiddels 3 uur 's middags, was er wederom een gesprek met Dr Brugarolas, hoofd van de afdeling Oncologie. Hij was tevreden over de wijze waarop het lichaam van mijn liefje op de eerste chemokuur had gereageerd. Om die reden is de dosis cytostatica voor de tweede kuur iets verhoogd, voor nóg meer effectiviteit. Zelf hadden wij ook weer enkele vragen aan hem. In de afgelopen weken had ik in diverse artikelen gelezen dat de cocktail van mijn liefje bij de meeste borstkankerpatiënten eenmaal per 3 weken wordt toegediend. “Waarom bij haar dan eenmaal per 2 weken? Het lichaam heeft toch tijd nodig om voldoende te herstellen?” Hij had er merkbaar plezier in het antwoord aan ons toe te lichten. Uit Amerikaans onderzoek onder 900 vrouwen bleek dat chemotherapie met deze combinatie om de twee weken 10% effectiever is dan dezelfde cocktail om de drie weken. De kans op terugkeer van de tumor wordt zo nog geringer. Hij zei letterlijk: “die tien procent mogen wij bij u niet laten liggen”. Dat zijn wij volmondig met hem eens. Ook vroegen wij hem of wij in december, na de laatste chemokuur, naar Bali zouden kunnen afreizen. Hij heeft zijn volledige medewerking aan dat plan gegeven. Een lichtpunt!
Na dat gesprek gingen wij naar de eigen kamer waar de kuur begon die duurde tot 6 uur 's avonds. Mijn liefje kreeg wederom premedicatie, aangevuld met een pijnstillend middel vanwege de ingreep. We moesten tot kwart over 9 wachten voor de laatste bloedafname. Inmiddels was ook het diner in de suite geserveerd. De behandelend oncoloog besloot aan het einde van de dag nog een injectie met proteïne toe te dienen om de aanmaak van witte bloedlichamen te stimuleren en infecties te voorkomen. Ook kreeg zij weer medicijnen mee om bijwerkingen van de chemo in de komende dagen te beperken. Om 10 uur 's avonds was mijn moeie, bleke liefje terug op de plek waar ze wilde zijn: thuis. De nachtrust was redelijk, de 'day after' goed.
