Terwijl ik naar Singaraja ging voor boodschappen, bleef mijn liefje in de villa om daar de scepter te zwaaien. Dat werd (bijna) meer dan zij kon behappen. Sinds twee weken weten we dat we ter linkerzijde een nieuwe Hollandse buur krijgen. Door omstandigheden gaat hij gebruik maken van een andere weg dan de bestaande die achter de villa's ligt. Hij kocht daarvoor een extra stukje land, huurde vrachtwagens, zand, stenen en veel Balinezen in. Het werk kon beginnen. Nu is het zo dat op de plek van de nieuw geplande weg waterafvoerpijpen liggen van onze buren en van ons die het regenwater uit de goten rondom ons huis afvoeren. Als er niets zou worden gedaan, zou die afwatering accuut problematisch worden. Die pijpen moesten dus worden verlengd, tot voorbij de nieuwe weg.
We hadden het probleem zelf een dag eerder ontdekt en hadden de werkmannen stante pede gesommeerd te stoppen met hun voortvarende werk om tijd te hebben voor overleg over een oplossing. Aldus geschiedde. Onze pijp zou 's ochtends vroeg worden verlengd door onze loodgieter. De man die een aantal lekkages veroorzaakte en -nauwelijks- oploste. Op de bewuste maandagochtend arriveerde hij uren te laat en zonder verlengstuk. En de vrachtwagens met zand alsmede tien Balinese bouwvakkers werkten hard door. Het vertraagde verlengstuk met T-stuk werd tenslotte geplaatst en de loodgieter zou toezien op de afdekking. Jaja. Dat dachten we. Meneer ging eerst eten... De pijp was dermate ongemakkelijk geplaatst dat wij vreesden dat die onder het gewicht van zand, stenen en vrachtwagens zou kunnen bezwijken. Mijn liefje -Tom Poes, die een list verzon- bedacht een stutconstructie met stenen, modder en bamboe die snel door eigen personeel werd aangebracht. Het was een race tegen de klok: de volle vrachtwagens en de Balinezen naderden met rasse schreden! Na enkele uren slaakten we een zucht van verlichting. De pijp van M. lag goed.
Maar dat was niet alles: de afgevaardigde van het electriciteitsbedrijf kwam deze week langs. Op onze laan gebruiken we tot nu toe bouwstroom. De definitieve stroom zou al maanden geleden moeten zijn aangesloten. Dat lijkt nu te gaan gebeuren. Een ambtenaar van het bedrijf kwam langs om onze contactpunten te inventariseren. Mijn liefje moest hard onderhandelen om de onder handen zijnde luchtverplaatsers (fans) goedgekeurd te krijgen maar kreeg niet vooral elkaar dat we de entreelamp mochten plaatsen: aan het einde van de electriciteitsdraad zat (nog) geen peertje dus het was geen lichtpunt... Een star standpunt... Iets vergelijkbaars gold ook voor de lichtpunten die wij niet wilden gebruiken en voor de stopcontacten die per abuis aan de buitengevel waren geplaatst in plaats van in de huiskamer. Ik moest het verhaal drie keer horen om het te begrijpen... maar ik begrijp het nog steeds niet. “Wij zijn toch degenen die de electriciteitsrekening moeten betalen?!” Zo simpel is het hier echter niet. We moeten nu een aantal weken wachten voordat we mogen ingrijpen in het lichtplan. De schelpenlampen die wel mochten worden opgehangen, hangen echter prachtig (zie diashow). We traden ruim buiten ons lichtbudget maar zo ging het eigenlijk altijd in onze voorgaande huizen. Mea culpa, ik ben een lichtfreak!
Vandaag voerden wij overleg over Melaspasin, de inwijdingsceremonie voor ons huis. Die is nu gepland voor volgende week vrijdag: bij volle maan. De moeder en grootmoeder van onze tuinman Ketut, echte Banjarezen, kwamen op bezoek en stelden ons voor de ceremonie voor te bereiden en te organiseren. Zij gaan offerandes maken, de 'holy man' uit het dorp komt de ceremonie begeleiden, de tempel wordt aangekleed, het huis wordt versierd, ons personeel met familie en de buren zullen de ceremonie bijwonen en er wordt speenvarken voor iedereen bereid. Babi kuling. (Voor de meesten bezoekers hét hoogtepunt van de dag!) De ceremonie begint naar verluid om 8 uur 's ochtends en zal uiterlijk om 12:00 uur eindigen. Wij gaan de komende dagen naar de kleermaker in Seririt om ons ceremonieel te laten aankleden. 'Never a dull moment'. Wordt vervolgd!
