Maandag jongstleden was de dag van de lekkende airco, de haperende boekenkastenkamer en Mister Maybe. Sinds enige tijd hebben we een airco in een van de slaapkamers die lekkage veroorzaakt op de muur van de woonkamer. De loodgieter kwam de lekkage verhelpen, plamuurde de wond en schilderde de wand over. In de dagen erna bleek dat er nog steeds water op de woonkamermuur ontstond. De leiding werd dus weer opengelegd maar ja, volgens de loodgieter was de lekkage verholpen dus die leiding kon toch echt worden afgedekt... Zelf wilde ik dat niet. Eerst moest maar eens worden onderzocht wat die vochtplek veroorzaakte en of er niet iets alternatiefs moest worden gedaan. Tot op heden ligt de leiding, na veel discussie, nog steeds open. Er is sprake van condens. We kwamen deze week tot een compromis: er wordt een dubbele pijp om de leiding gedaan en daarna wordt de muur alsnog afgedicht. Fingers crossed!
Dat was nog lang niet alles. De boekenkasten op de eerste verdieping waren klaar om tegen de wand te worden geplaatst, vanzelfsprekend met behoud van alle stopcontacten en lichtpunten. Maar die terloopse aanname bleek VEEL gemakkelijk gezegd dan gedaan! Na een inspectieronde kwam ik tot de conclusie dat van de helft van de stopcontacten de draden rücksichtlos waren weggeknipt. Ik vond 15 veelkleurige electriciteitsdraden in vijf hoeken van de ruimte. Als souvenir. Langzaam voelde ik het bloed uit mijn gezicht trekken... Toen ik om uitleg vroeg, legde men mij breed glimlachend met handgebaren uit dat er geen probleem was: van 1 stopcontact zouden 2 dozen worden gemaakt. Dat is nu precies wat ik niet wil: een aan elkaar geknoopt Balinees houtje-touwtje-huis! Na veel hoofdgeschud en 'tidak baik' (niet goed) van mijn kant besloot ik het opperhoofd van de timmermannen te bellen. Hij kwam terstond en bevestigde dat het allemaal goed zou komen. Na veel geboor en gehak in de muur stonden de boekenkastenwanden er 's avonds -inderdaad- picobello bij en alle electriciteitspunten werkten. Ook mijn favoriete schelpen- en dolfijnenkalebaslamp uit Mexico hangt inmiddels in de inloopruimte. “Wat is hiervan de les?” Ik laat het oordeel graag aan de verstandige lezer over.En dan nog Mister Maybe, de electricien. Na lang zoeken (er is momenteel sprake van enige schaarste) vonden we ventilatoren voor plaatsing aan de plafonds in de belangrijkste ruimten: terras, woonkamer en keuken. Ik vond slechts een zilveren en twee gouden fans maar die worden thans zwart gespoten. “Zouden die morgen kunnen worden geïnstalleerd?” Antwoord: Maybe. “Kunnen ze dan overmorgen op zeker worden geïnstalleerd?” Antwoord wederom: waarschijnlijk wel... Vandaar zijn bijnaam. Gisteren kwam hij dan toch en plaatste de eerste ventilator. De rest volgt maar nu begint ook mijn liefje nog te mopperen dat heur hoofdhaar waait als het apparaat aanstaat. Het moet toch niet gekker worden?!
Maar dat was deze week nóg niet alles. We kregen vandaag tevens te maken met heftige regenbuien, vergezeld van rukwinden uit het Noordoosten. Dat kunnen we hier verwachten in het natte seizoen. Tegen die overdaad bleken enkele recent geplante cocosnootbomen, frangipani's, palmen en bananenbomen niet bestand dus die gingen -sommigen met een luide knal- om. De tuin lijkt thans een oorlogsgebied. De ingehuurde tuinmannen gaan de omgewaaide bomen morgen opnieuw in de vruchtbare aarde zetten. De dreigende foto's zijn te zien in de continu lopende diashow; zie 'Bali sekarang'.
Het is alweer een maand geleden dat mijn liefje haar laatste chemokuur onderging. De foto van haar, intens genietend van het zwembad in de regen, is mijn foto van de week. We hebben het heel erg naar ons zin. Na regen komt zonneschijn.
