en de aarde geeft je een bloem.
Droom je droom in de lucht
en hij brengt je je geliefde.'
Kahlil Gibran
Nu weet ik wel het een en ander van bloemetjes en bijtjes maar zo eenvoudig als Gibran het doet voorkomen, was het niet. Ik zocht, zij het niet fanatiek. Ik geloof namelijk dat als je naarstig zoekt, je het hoogstwaarschijnlijk niet vindt. Ik was 28 jaar toen ze voor mij opdoemde; wat je noemt 'een oudere jongere'. Toen ik haar zag, wist ik stante pede dat zij de deksel op mij(n) potje was. Tijdens die eerste ontmoeting voelde het alsof ik haar al jaren kende. Zij past perfect bij mij. Ik noem haar mijn soulmate. Zelf zegt zij het overigens anders: 'er is er maar één die het bij jou uithoudt en met jou kan omgaan'... Adu!
Ze vertelde mij dat het idee oud te worden haar vroeger niet kon bekoren. Na alles dat we in het afgelopen jaar meemaakten, wil ze nu héél oud worden. Samen. Niet achter de geraniums maar achter de knalrode ixussen! Ik hoop het ook met heel mijn hart.
Ter vieringh ende vermaeck gaan wij vandaag een rondje golfen op een van de mooist gelegen golfbanen van Zuid-Oost Azië: de Bali Handara Kosaiko Golfclub. De baan ligt op circa 1 uur rijden van ons huis. Het golfterrein (par 72) ligt op 1.142 meter boven zeeniveau en is omgeven door glooiende heuvels, kratermeren en oerbos. Het parcours is circa 6 kilometer lang, vooropgesteld dat je op elke hole rechtdoor speelt. De langste afstand die op enige hole vanaf de teebox tot aan de pin moet worden overbrugd, is 300 meter dus dat is overzichtelijk voor twee minder talentvolle en niet meer zo fanatieke golfdames.
Is de Nirwana Bali Golf Club momenteel naar verluid de beste van Bali (aangelegd door Greg Norman), de Bali Handara Kosaiko Golfclub afficheert zich graag als een van de 50 mooiste banen ter wereld. Zo'n positie is gemakkelijker geambieerd dan gedaan!
Eerder speelden we op geweldige golfbanen in de wereld; top 50 of niet. Eén ervaring zal mij altijd bijblijven. Op mijn 40ste verjaardag speelden we in Thailand op de 'Blue Canyon'. Die golfbaan staat bekend als 's lands mooiste. Het weer was stomend en twee vrouwen begeleidden ons als caddies. Halverwege het parcours werd het tijd voor een hapje en een drankje, volgens de Thaise dames. We kochten een gegrilde kippepoot en een flesje water voor iedereen bij een ambulant stalletje langs de baan. Ongetwijfeld een vriendin uit hetzelfde dorp.
Na de lunch bleek het hoog tijd voor een Thaise massage. Ik zie het nog levendig voor mij: mijn klamme liefje met kreeftekop in het midden, de ene caddie frunnikend aan haar linkerarm, de andere aan haar rechterarm. Ze masseerden simultaan richting schouders en nek. Je begrijpt: in het tweede deel van het parcours was ze geen partij meer. Zó ontspannen! Zo'n ervaring gun ik haar vandaag ook.
Het is de eerste keer dat mijn liefje golft sinds september 2009. Alleen al daarom is deze dag memorabel. In de aanloop naar vandaag oefende zij enthousiast maar serieus op de eigen grasmat. Ik keek er met veel plezier naar. Slechts één balletje verdween tijdens oefensessies in de 'Ground Under Repair', een ander woord voor onze tuin. De bal is tot nu toe onvindbaar. De nieuwe tuinman zal 'm een dezer dagen wel uit de struiken vissen. Hij keerde namelijk gezond en wel terug. Met eeuwige glimlach.
Na het rondje golf zullen we allereest een stop maken op de traditionele markt van Bedugul voor kruidenstekjes en daarna nog een op Strawberry Hills ('Bukit Strowbeli') om eigenhandig aardbeien te plukken voor het toetje thuis. Er was niet aan te ontkomen: al is het vandaag haar vrije dag, Elsa moest en zou de verjaardagsmaaltijd bereiden. Daar zal vanavond geen sterrenrestaurant tegenop kunnen!