Al weken werd gemopperd op mijn lange haren en wilde coupe. Dat kapsel zou mij volgens mijn liefje járen ouder maken. Ook opmerkingen over op wie ik nu weer leek, werden gemaakt maar die kan ik hier niet herhalen. Omwille van de lieve vrede. “Never a dull moment” zal ik maar zeggen. Blonde manen hingen op sommige dagen in een grote babykrul op mijn voorhoofd en als een kraag op mijn achterhoofd. Zelf zag ik ook wel in dat het hoog tijd was voor de kapper maar het kwam er eenvoudigweg niet van. Misschien wachtte ik onbewust op iets beters. Bovendien vond ik dat mijn haar op sommige dagen best aardig zat.
Het was mijn liefje die 'Salon Princess' in het weekend ontdekte. Zij stapte er vrijwillig binnen en keerde goedgekapt en tevreden huiswaarts. En met een verhaal dat typerend is voor Bali! Balinezen zijn nieuwsgierig van aard; ze willen van alles van je weten. Vrouwen krijgen steevast de vraag of ze zijn getrouwd en hoeveel kinderen ze hebben. Balinese vrouwen bepalen aan de hand van het antwoord jouw mate van geluk in het leven en de mannen tasten wellicht hun kansen af.
Veel begrip voor de situatie van ongetrouwde, kinderloze vrouw lijkt er niet te zijn. Hoe kun je immers gelukkig zijn zonder? Westerse mensen gaven ons vroegtijdig advies. Als je als ongehuwd kinderloze de hamvraag krijgt (en die komt geheid), is het goed gebruik te antwoorden met “belum”. Nog niet. Je ontwijkt daarmee een negatief antwoord –dat hier als ongemanierd wordt ervaren- en spreekt de hoop uit dat het alsnog goed met je komt. Mijn jeugdige liefje van middelbare leeftijd kreeg de vraag. Kasian.
Maandag jongstleden werd ook mijn kapsel onder handen genomen. Kapster Putu meldde trots dat zij gedurende drie jaar een kappersopleiding volgde en inmiddels acht jaar ervaring heeft. Daar kan geen Penny tegenop en Putu bleek nog goedkoper ook! De hoofdmassage was wel van mindere kwaliteit maar elluk voordeel hep se nadeel. Putu deed het technisch zeer begaafd met mij, met professionele hulpmiddelen. Dé vraag werd mij niet gesteld. Dat werd kennelijk overbodig toen ze vroeg of ik met de vriendin-van-de-vorige-dag hetzelfde huis bewoonde.
Ik zie er weer zeer huwbaar uit.
Er vond deze week tevens onderhoud aan De Domeinen plaats. Zo haalde ik de bestelling op bij Pak Budi, eigenaar van een stoffenwinkel in Seririt. Hij is al geruime tijd fan van mij. Tja, als je haar maar goed zit. Toen hij belde om te zeggen dat de materialen klaar liggen, vroeg hij Elsa waar Missus B was. Zij bleek -naar waarheid- 'op de wc' te hebben geantwoord. Ze weet dat ik niet van liegen houd maar toch... er zijn grenzen aan eerlijkheid. Ik toonde mij van mijn beste kant (nu weer de voorkant, volgens mijn liefje) en haalde de spullen persoonlijk op. Het zijn donkerbruine rollen die wij vulden met strandzand. Deze kussens liggen nu als zandzakken tegen schuifdeuren en harmonicaramen en vormen voortaan de afdichting tegen overtollig regenwater vanaf de terrassen. De door de storm deels en geheel afgerukte matten werden vakkundig door Pak Hindrik herbevestigd aan de terrasrand. Nu met een dubbele laag spijkers, uit eigen doos. Om zo hoog te kunnen komen, werden met touw twee korte trappen (van bamboe en staal) aan elkaar geknoopt. Het zag er in mijn ogen wankel en onbetrouwbaar uit maar Hindrik doet het al jaren zo. Deze jonge zakenman uit Java klom zeker vijf meter omhoog, zonder te verblikken of verblozen. Als persoon met hoogtevrees kan ik niet kijken naar de verrichtingen van zo’n trapezewerker zonder dat alles van binnen rammelt.
Ook kwam Gede, Hoofd Timmerbedrijf langs voor een serieus onderhoud over geleverd werk. De harmonicadeuren zullen opnieuw worden geïnstalleerd en vandaag worden de tijdelijke afdekplaten voor de lamellen op begane grond en bovenverdieping aangebracht. Mijn liefje, financieel directeur van de familie, rekende uit dat wij recent Rpi 4.000.000 spendeerden aan watermanagement... Geen kattepis. Ik wil de goden niet verzoeken maar ik ben bijna zover te zeggen “laat de regen nu maar komen”!
