Tegen de tijd dat Elsa de avondmaaltijd wilde opdienen, woedde een heuse storm vanuit de Balizee. Het begon tevens hard te regenen. Resultaat: horizontale, striemende regenval op het terras en tegen de voorgevel. Alle hens aan dek. De tafel die ik reeds had gedekt, kon ik in mijn eentje niet afruimen. Het tafelkleed, de placemats en de servetten vlogen door de lucht. Ik vreesde zelfs voor de borden maar met hulp kon ik de terrastafel leegmaken.
Inmiddels kletterde de regen met bakken op het terras. We hebben matten die regen kunnen tegenhouden maar als er tegelijkertijd harde wind blaast, is het beter de matten op te rollen. Ze kunnen namelijk tegen de rieten kap slaan en daar schade veroorzaken. Het was dus kiezen tussen twee kwaden: extreme regeninslag weren van het terras of mogelijke lekkage vermijden aan het dak... Het leek de Kijkduinse camping wel, voorjaar 2010. Om een lang verhaal flink in te korten: het overmatige regenwater stroomde vanaf het terras naar binnen. Met horizontale regen is er geen houden aan. Gelukkig komt het zelden voor. De afwatering van dakwater is onder die extreme omstandigheden een probleem: water waait naar binnen. De houten lamellen in de voorpui die doorgaans voor een stroom frisse lucht in huis zorgen, werkten nu als sproeiers.
Zwangere Elsa en haar zusje Nur gingen met dweilen en emmers op de knieën. Tuinman Putu, mijn liefje en ik ging als razenden aan de slag met trekkers. En het kleine mannetje? Die danste tussen alle werkzaamheden door, 'hujan-hujan' zingend. 't Regent, 't regent. Dat deed mij sterk denken aan mijn eigen kindertijd tijdens zomerse buien. Met zijn groot uitgevallen voetjes (hij aardt naar vader Ketut) stampte hij in de plassen. Het grootste verschil was dat zijn plassen in onze huiskamer stonden... Yudha liep overal in de weg maar niemand had last van hem. Sterker: hij bracht de vrolijke noot in de hele situatie. We lachten regelmatig hard om zijn kinderlijke capriolen en vroegwijze uitspraken. Een prachtig ventje.
Dat alles miste zijn uitwerking op mij niet. Fluitend schepte ik op het terras, in de woonkamer en op de eerste verdieping water weg. Ik vond zelfs tijd om een verse frangipani-bloem achter mijn oor te steken. Begrijp mij niet verkeerd: ik erger mij aan foutjes aan het huis maar we hebben er alleen last van onder extreme weersomstandigheden.
Er zijn zoveel ergere dingen: de Nobelprijs voor de Vrede niet zelf in ontvangst kunnen nemen, aan kanker lijden, worden gestenigd als overspelige vrouw in Iran, als 8-jarig meisje worden uitgehuwelijkt in Jemen, geen hulp krijgen in Haïti vanwege ruziënde ambtenaren... Komt verstand met de jaren? Harap! Ik hoop het.
De avondmaaltijd werd uiteindelijk in de keuken geserveerd. Het werd als een 2-sterrenbuffet: op het aanrechtblad schepten we tevreden op uit goedogende schotels. Yudha at zijn hapje met smaak op de vloer zoals hij het bij zijn grootouders gewend is. Mijn liefje en ik zaten met het bord op schoot voor de magnetron, op een klamme terrasstoel. Toen het mannetje mij vroeg waarom ik niet naast hem zat, zeeg ik neer. Balinezen en semi-Balinezen vreedzaam tesamen. Deze ervaring neemt niemand mij af.
Deze tekst typte ik op zaterdagavond. De zilte lucht die ik toen rook, deed mij terugdenken aan winterstormen in ons huis aan de kust van Kijkduin. De zee bulderde hier ook en oogde inktzwart. Als ik geen kind van de zee was, zou ik het angstaanjagend vinden. We stonden 's avonds laat aan onze vrije zeewal en keken met ontzag naar het water dat bij een verre buur tegen de muur beukte. Wij staan op veilige afstand van de golven. Je kunt mij niet meer wijsmaken dat er geen sprake is van klimaatverandering op de aarde!
Inmiddels brak de zonnige zondag aan. De natuur kalmeerde, de tegels in de woonkamer zijn overal droog. Mijn liefje neemt thans de schade in de tuin op. Vandaag ga ik boeken verplaatsen. In eigen bibliotheek, welteverstaan.
