Dove kwartel

Mijn linkeroor werkte de afgelopen week niet naar behoren. Het ene moment hoorde ik een ietsepietsje, het andere moment was er een plop en ging het luik potdicht. Het euvel werd hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door het intensieve dwergwerpen dat wij recent deden. Als Yudha iets leuk vindt, moet het ook uitentreuren worden uitgevoerd! Er kwam (te) veel water mijn oor binnen en in combinatie met oorsmeer werd dat een fikse verstopping. Constipatie van het gehoor.
Getrek en geduw aan mijn oorschelp, blazen met mijn neusgaten dicht of bekken trekken hielpen geen van allen. Het gevoel slechts voor de helft te leven, stoorde mij uiteindelijk dermate dus ik iets moest doen. De eerste actie die ik nam was een theelepeltje extra virgin olijfolie in mijn oor gieten en daarna het gebied eromheen goed masseren. Dit was op aanraden van mijn liefje die doorgaans degene is die last heeft van dichtgeklapte oren. Ik herhaalde deze alternatieve behandeling en spoelde ook met lauw water maar dat bracht geen verlichting.

Ik besloot daarop het pad van zelfhulp te verlaten en deskundige hulp in te roepen. Volgens Elsa kon ik het best naar de THT-arts gaan in Singaraja. Ik ken dat acroniem als ‘Tenminste Houdbaar Tot’ maar nam dat niet persoonlijk… Al snel bleek dat Balinezen hiermee de KNO-arts aanduiden. Daar ik enigszins eigenwijs ben en bovendien vind dat een oor uitspuiten niks bijzonders is, besloot ik eerst maar eens naar de plaatselijke puskesmas te gaan. Op de dag dat ik mijn bezoek plande, houdt daar een echte arts spreekuur.
Een puskesmas is een combinatie van een EHBO-post en een consultatiebureau waar zuigelingen worden onderzocht, waar wordt gevaccineerd en nog meer van dergelijke medische handelingen plaatsvinden. Er zit er een in de Jalan Segara dus ik kon er te voet naartoe. Mijn liefje ging mee om mijn hand eventueel vast te houden al vrees ik artsenbezoek doorgaans niet. (Maar ja, dit is Bali...)

Ik werd door een groot aantal jongedames in witte uniformen opgewacht. Aan personeel is hier nooit gebrek. Eerst moest ik mij melden bij de intake waar ik enkele vragen moest beantwoorden: mijn naam, leeftijd en adres. Daarna werd naar mijn klacht geïnformeerd. Ik: “telinga kiri saya tidak bisa dengar apa-apa (mijn linkeroor kan niets horen) ”. Het staat weliswaar niet in de Wat&Hoe-gids maar ik wist zeker dat het perfect taalgebruik is. De dames giechelden maar dat ben ik inmiddels gewend.

Ik moest Rpi 6.000 (€0.48) betalen, het dubbele (!) van wat een Balinees moet betalen. Ik kreeg er veel voor terug: allereerst werd mijn bloeddruk gemeten. Uitslag: 130/80, dichtbij de ideaalwaarden. Doorgaans liggen mijn bloeddrukwaarden op 120/80 dus die verhoogde bovendruk werd ongetwijfeld veroorzaakt door het witte-uniformeffect. Mädchen in Uniform, met Romy Schneider als het weesmeisje Manuela von Meinhardis die verliefd werd op haar lerares... Oeff.
Een meisje in uniform wees mij naar het kamertje waar de behandelend arts spreekuur hield. Hij kwam mij tegemoet met een mondkapje op. “Waarschijnlijk verkouden”, bedacht ik mij. Vele Balinezen hebben momenteel verkoudheidsklachten. Onze nachtwaker meldde zich bijvoorbeeld ziek en ook Elsa had onlangs last van verhoging. Onze huisapotheek brengt anderen wèl verlichting.

Ik legde wederom uit waarvan ik last had. De arts pakte een kleine metalen trechter en een grote zaklamp waarmee hij in mijn oor scheen. Op zijn instigatie bracht een assistent een tangetje met wattip dat de arts voorzichtig in mijn oor duwde. De prop was te hard, hij en zijn assistant konden niet veel doen. Toen mijn liefje daarop vroeg of mijn oor niet kon worden uitgespoten -waarvoor zij de plastische uitdrukking ‘pres ban’ bezigde- viel er terecht een lange stilte.

Ik kreeg druppels mee met de naam chloramphenicol die ik driemaal daags moest toepassen. De eerste druppels werden behoedzaam toegediend. Toen ik het middel op internet opzocht, ging er een wereld voor mij open. Het is een antibioticum… maar ik heb (nog) geen oorinfectie?! Het wordt gebruikt om ooginfecties te bestrijden… maar het gaat om mijn oor?! Oorspronkelijk werd het medicijn toegepast bij de bestrijding van tyfus... Tyfus?! Het medicijn wordt niet meer gebruikt in westerse landen, alleen nog in ontwikkelingslanden omdat het zo goedkoop is?! En ik las verder:

‘the most serious adverse effect associated with chloramphenicol treatment is bone marrow toxicity, which may occur in two distinct forms: bone marrow suppression, which is a direct toxic effect of the drug and is usually reversible, and aplastic anemia, which is idiosyncratic (rare, unpredictable, and unrelated to dose) and generally fatal.’

Mijn mond viel open. Dat kon ik helaas niet zeggen van mijn oor. Het betreffende flesje ging linea recta de prullenbak in. Net als de 15 veelkleurige pillen die ik zonder verpakking meekreeg. Ik had geen idee wat hun functie is. De apothecaresse deed een ruime greep in grote plastic potten die op de balie stonden. Het leek Jamin wel!

Inmiddels bezocht ik Dr Sumiati, de dokter spesialis in Singaraja. Ik ontmoette een kleine, lieve dikkerd van Chinese origine die goed Engels sprak. Je had het tafereel moeten zien: ze zat aan een soort stalen kaptafel met lades, klepjes, knoppen en electrische verbindingen en zette een soort mijnwerkerslamp op haar voorhoofd. Niks bijzonders, ware het niet dat de kabel van haar hoofdtooi naar de oplader net niet lang genoeg was om helemaal naar mijn linkeroor over te buigen...
Haar lieflijke assistente bracht een hondenvoederbak met lauwwarm water en een heeeeeeeeeeeeeel grote spuit (vond Elsa). Mijn oor werd vakkundig gespoeld en de prop kwam eruit. Daarna werd mijn gehoorgang gereinigd met een soort kolibrisnavel die via een slang aan de kaptafel zat en speciale lucht blies. De rekening -zonder kwitansie- was goed voor 3 flessen rosé. Ik ben een ervaring en een werkend oor rijker!