Vrouw van Atlantis

Gisteren snorkelden we in Menjangan. Het was bijzonder rustig qua bezoekers terwijl de zomervakantieperiode in andere delen van de wereld toch al ruimschoots is aangebroken?! Toen ik de schipper ernaar vroeg, zei hij dat het door de golven op zee kwam... Ik zag wel dat de Indonesië-vlaggen op de vissersboten die naar de overkant varen, strak in de wind stonden. Maar tegelijkertijd zag ik kleine schuimkoppen op het water. Dat ligt hoogstwaarschijnlijk aan mij: ik verbleek niet gauw bij hoge golven!

Eenmaal te water was er veel te zien. Zolang je horizontaal ligt, is er niets aan de hand. Zodra je verticaal gaat, klotsen golven met enige regelmaat in gezicht en snorkelpijp. Zelf vind ik dat geen probleem maar mijn liefje kreeg er snel genoeg van. Zij zwom terug naar het -witte- strand waar ze (dode) schelpen raapte. Ze vond jonge, fossiele Nautilusschelpen waarop je de logaritmische spiraal goed kunt zien. En het betrof een grote fossiele doopvontschelp die ze van de gids mocht meenemen. Die gaat dienstdoen als zeepbakje in de logeerbadkamer.

Met haar veilig aan wal, snorkelde ik nog even verder. Ik voel mij als een vis in het water en geniet met volle teugen van zo’n uitje. Op dat soort momenten overkomt mij een intens gevoel van geluk. Ik nam veel vissen waar, constateerde een grote variëteit en zag bovendien veel grote exemplaren. Ik zag vele kleuren koraal, veel levende doopvontschelpen en levende conussen. Ook zag ik een paar verschijningsvormen en soorten vis die nieuw voor mij waren: een donkerpaarse papagaaivis met een knalrode bek met daaromheen een signaalblauwe rand, een kleine rood-oranje-gele vis met een mathematisch rechthoekige rugvin, een azuurblauwe middelgrote vis met lichtbruine stippen en strepen, een echte snuit en een waaierstaart. In eerste instantie dacht ik bij die laatstgenoemde vis dat het een soort lion fish was (koraalduivel). Oppassen geblazen, dus. Het dier verschool zich onder een koraalplateau maar door een kijkgat zag ik het goed, als in het vizier van een camera. Mooi was het.

Ik denk dat het onderwaterzicht tenminste 30 meter was. Er was bovendien geen plastic zak te bekennen. Joehoe! Wel waren er overal duikers die uit de diepte opdoemden. Op enig moment, terwijl ik boven een koraalplateau hing, omringden grote zuurstofbellen mij. Het voelde als een full-body massage en ik wentelde mij erin. Er zwom kennelijk een groepje duikers in een grot onder mij?! Een enerverende ervaring waar geen spa tegenop kan.

We lunchten bij Mimpi Resort dat aan een baai van het Bali Barat National Park ligt, op circa 10 minuten rijden van de aanlegsteigers van Menjangan. Het is een boutique hotel met een mooi gelegen, goed restaurant. We dronken er een vakantiedrankje als aperitief en ik smulde van dooie inktvis met klassieke, versbereide tartaarsaus. Calamarisringen zodanig bereiden dat ze supermals en heet op tafel komen, is geen sinecure. Hier lukte het. (Veel Spaanse restaurants of tapasbars kunnen dat ook!)

Midden 70'er jaren was er op de Nederlandse TV een serie die 'De man van Atlantis' heette. Patrick Duffy speelde in die serie de hoofdrol, als overlevende van het Koninkrijk Atlantis. Zijn lichaam spoelde na een zware storm aan de kust van Californië aan en werd gevonden door een oceaanwetenschapper. Hij bezat kieuwen in plaats van longen en tussen zijn tenen en vingers zaten vliezen. Hij kon heel hard zwemmen en extreem lang onder water blijven. In de serie was hij een vechter tegen het kwaad dat oceanen bedreigt. Ik volgde de serie gebiologeerd. In die tijd was ik al in bezit van alle mogelijke zwemdiploma’s, deed aan wedstrijdzwemmen en schoonspringen, gaf zwemles aan kinderen en was al jaren geen practiserend katholiek meer. Die laatste opmerking slaat ogenschijnlijk nergens op gezien de context, maar toch schrijf ik dit bewust. Ik 'bad' namelijk op eigen wijze voor natuurlijke zwemvliezen, net als Patrick... Niet tot God maar tot de godin van de zee. Het mocht niet baten.

Het verloren continent Atlantis heeft mij altijd geïntrigeerd. Het zou zijn bevolkt door een geavanceerde beschaving en volgens sommige wetenschappers zou deze beschaving de voorloper zijn van onze huidige beschaving. Jaren geleden kocht ik het boek 'The Atlantis Blueprint – Unlocking the mystery of a long-lost civilisation' door Rand Flem-Ath en Colin Wilson. Deze week las ik het uit. Ik vond het uitermate boeiende lectuur met zeer interessante hypothesen. Het komt in het kort op het volgende neer: 100.000 jaren geleden bestond er een wereldwijde maritieme beschaving. Deze mensen van Atlantis zijn verantwoordelijk voor de bouw van religieuze gebouwen over de gehele wereld, als Giza, Machu Pichu, Jerusalem, Lhasa, Carthago, Luxor, Angkor, Quito, Rosslyn en ga zo maar door. Die liggen allen langs strict geometrische lijnen op de wereldkaart en dienden als bakens voor deze intelligente oceaanvaarders. Atlantis is vergaan door een immense natuurramp die ze voorzagen. Ik vond de zoektocht van de heren degelijk en overtuigend. Ze menen dat Atlantis onder de westelijke ijskap van Antarctica ligt. Mijn zwemvliezen bevriezen accuut bij de gedachte aan die plek!