Maanziek

Deze week maakte een groot deel van de aardbewoners een complete maansverduistering mee maar die ging geheel langs mij heen. Een unicum. Doorgaans ben ik van dit soort bijzondere natuurverschijnselen op de hoogte. Jammer, want de eclips was goed zichtbaar in Zuid-Oost Azië. Balinezen geloven dat je blind wordt als je ernaar kijkt. Ik had het heel graag willen zien!

Hier geen rode gloed maar beelden in zwart, wit en grijs. Het is opmerkelijk dat ik op diezelfde avond voor het eerst in tijden weer eens foto’s van de maan maakte omdat het zo’n mooi gezicht was?! Noem het intuïtie. Als ik langer buiten was gebleven, had ik de maan zonder twijfel zien verduisteren. Het was immers een heldere, sterrenrijke avond. Al was ik geen getuige van het fenomeen, toch plaats ik enkele maanfoto’s bij dit blog. Kun je zien hoe mooi die hier door de bomen scheen.

Ik surfte de ochtend erna naar goede foto’s van het verschijnsel op het web. Als amateur-fotograaf kan ik genieten van een mooi shot. Van het een kwam het ander. Op een Indiase portal over astrologie trof ik informatie over de effecten van deze maansverduistering op de sterrenbeelden. Bij mijn sterrenbeeld trof ik de volgende (on)wijsheden aan:

'It’s safe to give up control to your partner for a short while this month. Take time to listen. Your independence will suffer very little. This eclipse can bring secret problems for the people of this sign. As a result, it can bring a boost in expenditure.'

Mijn partner de volledige controle over muzelluf geven? Dankjedekroepoek - zelfs niet voor twee weken! Ik houd zielsveel van haar maar er zijn grenzen. Voornoemde secret problems zouden tot een toename in mijn uitgavepatroon leiden. Dat klinkt al veel aannemelijker. Het geheime reisplan voor mijn liefje’s aanstaande verjaardag was namelijk een rib uit mijn lijf (maar het mag wat kosten).
De maansverduistering zou voor haar sterrenbeeld niets dan goeds inhouden:

'It would be favorable for the achievement. With the effect of the eclipse all good works will be accomplished.'

Astrowriter leek het bij het rechte eind te hebben. De volgende ochtend riep zij mij heel vroeg uit bed. Zij staat doorgaans eerder op dan ik. Met opwinding in haar stem meldde ze dat ze dolfijnen uit de Bali Laut zag opspringen. Ik schoot overeind, verrekte daarbij een spier in mijn linkerbovenarm maar hield de verwensing binnensmonds. Er waren immers dolfijnen voor ons huis te zien; dat zou een prachtig begin van de dag zijn!

Ze stond op de zwembadrand, met de verrekijker voor haar ogen. “Het zijn kleintjes en ze springen uit het water omhoog.” Dat zou goed kunnen want buurstadje Lovina is wereldberoemd voor dolphin watching bij zonsopgang. Bijna elke ochtend zien we grote groepen toeristen in traditionele vissersboten op zee. In deze wateren stikt het namelijk van de garnalen en die trekken al jarenlang een vaste groep wilde dolfijnen aan. Zelf ben ik geen voorstander van het massaal achtervolgen en opjagen van deze dieren. Ik bekijk ze graag, maar liever op gepaste afstand.

Ik keek over het water uit en zag een visserboot met geplons aan de boeg. Ik wachtte netjes mijn kijkbeurt af. Toen ik de verrekijker eindelijk ter hand mocht nemen, zag ik inderdaad water rondom de punt van een grote jukung opspatten. Ik tuurde maar zag geen grijs lichaam boven water komen. Op geen enkel moment. Wel opspattend boegwater, telkens als de rechter drijver van de boot het water raakte. Voor de zekerheid drukte ik mijn SLR-camera met telelens enkele keren af. Mijn liefje drentelde heen en weer. “Ik kan ze zelfs met het blote oog zien!” Het werd met de minuut gekker: zij is namelijk bijziend, draagt een bril voor veraf…

We besloten naar de zeewal te lopen om beter te kunnen zien. Ik gaf de verrekijker terug en liep solidair mee de tuin in. “Het is de eerste keer dat ik ze met eigen ogen zie dus ik heb een wens gedaan.” Met mijn blote oog zag ik geen dolfijn(en). Ik was ervan overtuigd dat de drijver van de vissersboot het water deed opspatten. Ik zei niets, wilde haar plezier niet vergallen. Ik liep terug naar het terras, checkte mijn opnamen en wist het zeker: geen zeezoogdier te zien maar de legger van een Balinese prauw.
Na een kwartiertje kwam mijn liefje geheel ontnuchterd het huis binnengelopen. “Het waren geen dolfijnen. Het was de boot.” Kasian. Zij was er zelfs een beetje mies van…

Als pleister op de wonde neem ik hier een foto op van een eerdere ontmoeting van mijn liefje met een wilde dolfijn. Eentje die ze bijna kon aanraken. We waren aan de westkust van Australië, bij de plaats Monkey Mia. Ook daar kwam op de meeste ochtenden een groep wilde dolfijnen naar de kustlijn om zich van dichtbij te laten bewonderen. Zij deden het op hun voorwaarden. Wij voelden ons verkozen.