Rara wat is het?
Fout... Nee, ook niet. Koud... warmer... Goed! Inderdaad, het is een melkklopper, al heeft het meer weg van een zodiac met een 200pk Evinrude-buitenboordmotor.
In voorgaande jaren kocht ik tweemaal een Nespresso Aeroccino waarmee in enkele seconden melkschuim voor de perfecte cappuccino kon worden vervaardigd. Ik drink dagelijks maar één kopje koffie dus dan moet het wel een lekkere zijn. Met de koffie van Mister Clooney ben ik heel gelukkig, met de melkopschuimers van zijn opdrachtgever niet; beide superdeluxe bekers gingen namelijk snel kapot. Het zwakke broertje in het gehele concept.
Nummer 2 liet het ook afweten; in Bali deze keer - op het moment dat een noodgenerator werd aangesloten en een aantal apparaten een opdonder kregen. De Balinese reparateur kreeg onder andere het Nespresso-koffiezetapparaat weer aan de praat maar dat lukte helaas niet met de melkbeker. Dat lag niet aan de reparateur want die man kan zo goed als alles herstellen; daarom noem ik hem met overtuiging Mister Magic.
Er moest een alternatief komen om alsnog dagelijks een mooi, lekker kopje koffie te kunnen nuttigen. In een la vond ik een eenvoudige Bodum-melkklopper die op batterijen werkt. Bijna wekelijks waren de batterijen op dus ideaal was deze aanpak niet; zeker daar in Noord-Bali geen recycling van lege batterijen bestaat.
Elsa stelde op een dag voor de klopper bij Mister Magic af te geven. Zo gezegd, zo gedaan. Na enkele dagen konden we het apparaat ophalen. Er kwam een enorme oranje adapter uit de tas tevoorschijn, toen een heel lang oranje koord en daarna een iel staafje dat vasectomie leek te hebben ondergaan?! Er zat een uitstulpsel waarop kon worden gedrukt. Voilà: de nieuwe Balinese melkklopper!
Het apparaat ging enkele dagen later terug naar Mister Magic want de adapter bleek niet sterk genoeg voor het beoogde gebruik. Met een sterkere adapter werd melk kloppen voortaan een fluitje van een cent. Dit moet niet letterlijk worden genomen want de electriciteitsprijs nam in het afgelopen jaar met 17% toe in Bali. Ik raakte zo aan het buitensporige apparaat verslingerd dat ik het mee naar Spanje nam. Als bezienswaardigheid en collector’s item.
Zaterdag jongstleden bezochten we de Nespresso Boutique in Alicante om een voorraad koffiecups in te slaan voor de komende weken in Spanje en de relatief korte periode erna in Bali. Als je in die winkel staat, kun je je niet voorstellen dat er een financiële crisis heerst in Spanje. Je moet meestal een nummertje trekken en alle vier verkoopbalies zijn doorgaans bezet. Sowieso is die crisis moeilijk voor te stellen als je door het welvarende Alicante wandelt: ik zag veel gloednieuwe, dure auto’s rondrijden.
Daarna liepen we naar El Corte Inglés, de grootste warenhuisketen van Spanje waar altijd wel iets valt te beleven, zeker ten tijde van de Rebajas, de uitverkoop. Mijn mond viel open toen ik op de begane grond door de glazen wand keek van wat de 'Club del Gourmet' bleek te zijn. Ik stapte enigszins weifelend binnen; niet omdat ik mij er niet welkom voelde maar omdat ik niet wist waar ik moest beginnen! De ruimte is strak, glossy en overzichtelijk uitgevoerd, met mooi personeel. Zelfs het boodschappenmandje had allure.
Het is een walhalla voor gourmands. Ik zag rijen en rijen vol culinaire tractaties. Zo stond ik voor een gedeelte met misschien wel honderd soorten olijfolie, tientallen soorten zee- en bergzout in de fraaiste verpakkingen, allerlei soorten en maten pasta’s, een vak met uitsluitend ganzelever en truffelproducten, de mooiste wijnen, de heerlijkste chocolade en kazen van over de gehele wereld.
Bovendien was er een verse fruit- en groentesapbar, een sushizitje en een hoek waar verse oesters, krab en kreeft werden bereid. Ik voelde mij als een kind in een immense snoepwinkel. Net als mijn liefje die verzuchtte “was er maar zoiets in Noord-Bali…” Tja.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten